Το The Infamous λειτούργησε και με κάποιους επιπλέον τρόπους πέρα απ'αυτό.
Φώτισε τις πιο σκοτεινές γωνίες του east coast, σημαντικό, άρχισε να καλουπώνει αρκετά το gangsta rap, σημαντικό με αρνητικό πρόσημο, αλλά κυρίως έκανε το εξής, που είναι και το πιο σημαντικό απ'όλα: Έφερε στην τότε αλητεία της σφαίρας που φέρνει σβούρες γύρω απ'τον ήλιο, μια φόρμα, ένα μοτίβο κι έναν κώδικα επικοινωνίας, κοινό και κατανοητό από όλη τη νεολαία με χαρακτηριστικά περιθωρίου.
Παιδιά που όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος είχαν αρχίσει να ακούν hiphop, ή να γουστάρουν αποκλειστικά και μόνο με hiphop, χτίσανε την προσωπικότητα τους με αυτόν τον δίσκο. True word! Αν πέρασες δύσκολα σχολικά χρόνια γιατί έπρεπε να υπερασπίζεσαι καθημερινά την σωματική σου ακεραιότητα ή την υπόληψη σου απέναντι σε μεγαλύτερους ή δυνατότερους πιτσιρικάδες, καταλαβαίνεις πολύ καλά τι σου λέω και τι σου κάναν οι Mobb Deep στην καρδούλα σου.
Άμα η παρέα σου αντιλαμβανόταν κάποιο είδος τιμής και χρέους σε σχέση με τη γειτονιά της, είτε απέναντι σε άλλες γειτονιές/παρέες, είτε απέναντι στους "κακούς", που τότε δε ξέραμε και καλά καλά ποιοί ήταν, αλλά κάτι ψιλιαζόμασταν, με πιάνεις και πάλι πολύ καλά.
Αν έπρεπε να σκεφτείς τις πιο μαλακισμένες κομπίνες για να μπορέσεις να πετύχεις ένα μικρό στόχο σου όπως το να βρεις λεφτά για ένα κόμικ, μια μπύρα, για ένα δίσκο, ή για μια βόλτα λίγο πιο πέρα απ'τα όρια του πάω με τα πόδια, χωρίς να ζητήσεις απ'τους γονείς που δε τα 'βγάζαν πέρα, ή αν έστω γινόσουν απλά ο μαλάκας, κακιασμένος τραμπούκος, ντροπή σου παλιοξεφτίλα, είσαι μέσα, ξέρεις τι λέω.
Γενικά όταν ένιωθες ή έβλεπες τον κοινωνικό αποκλεισμό, είτε πάνω σου, είτε σε άλλους, θα άκουγες το δίσκο και θα καύλωνες. Κι όλα αυτά, είτε ήσουν στο κέντρο της NY, είτε σε κάποιο ευρωπαϊκό μαντρί.
Δεν είναι τυχαία όλα αυτά. Οι Mobb Deep είναι απ'το Queens. Το Queens είναι χρόνια τώρα η πιο πολυπολιτισμική πόλη του πλανήτη, και θα συνεχίσει να είναι. Στις γειτονιές του θα βρεις ανθρώπους από παντού. Στη Jamaica έχει κόσμο από Καραϊβική. Στην Astoria έχει γραικούς. Στο Ridgewood έχει ανατολικοευρωπαίους, σλάβους κλπ. Στο Flushing είναι οι κινέζοι, κορεάτες, βιετναμέζοι.
Στο Hillcrest και το Jamaica Estates έχει πακιστάνια, ταϋλανδούς, εβραίους, όπως και στο Forest Hills που έχει και πολλούς ιρανούς, αφγανούς και ρώσους. Οι ιρλανδοί έχουν δικές τους γειτονιές, όπως και οι αφρικάνοι, όπως και οι λατίνοι ή οι ιταλοί. Χαμός στο Queens. Το Queens των Ramones, του Coppola και του Louis Armstrong μεταξύ άλλων!
Όλα αυτά σε μια έκταση μισής Θεσσαλονίκης, με περίπου τον διπλάσιο πληθυσμό!
Η μετανάστευση δίνει και παίρνει. Όλο αυτό το κλίμα δημιουργεί στους ανθρώπους κάτι που λείπει απ'τα αιγοπρόβατα που γεννιούνται, μεγαλώνουν και ψοφάνε με την πεποίθηση ότι ανήκουν σε κάποια εθνικότητα. Όταν είσαι μετανάστης δεν δένεσαι με την εθνικότητα που σου φόρεσαν. Δένεσαι με την περιοχή σου, την πόλη σου, την γειτονιά σου. Με τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν και δουλεύουν μαζί σου. Ας μην έχουν το χρώμα σου ή ας μη μιλάνε τη γλώσσα σου. Ας πιστεύουν τους δικούς τους θεούς κι ας γαμάνε τα καλοριφέρ τους. Είναι εκεί για σένα όταν θα τους χρειαστείς. Είναι εκεί κι όταν δεν το θες, αλλά πάντως είναι εκεί, όπως είσαι κι εσύ.
Μπορεί να νομίζεις ότι φλυαρώ, αλλά μεγάλωσα σε μια πόλη μεταναστών, σε μια βιομηχανική περιοχή της νότιας γερμανίας. Έβλεπα πολύ καλά τι έφτιαχνε το The Infamous στη γενιά μου. Είναι μεν δύσκολο να το εξηγήσω ακριβώς, αλλά πιστεύω σε σένα. Ε, τι θα γίνει τώρα, θα με νιώσεις τέλος πάντων για να συνεχίσω με τους Mobb Deep και το δίσκο; Ευχαριστώ.
Ο δίσκος βγήκε το 1995, εγώ τον άκουσα (και τον απέκτησα) 2 χρόνια αργότερα. Θυμάσαι που σου λεγα σε κάποιο άλλο review για ένα δισκάδικο που πήγαινα κι άκουγα cd και ταλαιπωρούσα τον υπάλληλο; Εκεί έγινε το κακό. Ακόμα θυμάμαι πως ένιωσα όταν άκουγα πρώτη φορά απ'τα ακουστικά του καταστήματος κάποια κομμάτια του άλμπουμ, θα σου πω σε λίγο πως. Αλλά ας κόψω με τις μαλακίες, να σου δώσω και καμιά πραγματική πληροφορία.
Αντίθετα απ'το Juvenile Hell, ο Havoc κι ο Prodigy αποφασίζουν να κάνουν οι ίδιοι της παραγωγές του δίσκου αυτή τη φορά, και να μη ζητιανέψουν από Dj Premier, Paul Shabazz και Large Professor ή ποιος ξέρει τι άλλους απίθανους τύπους θα'χαν βρει τώρα εκεί στα βρωμόστενα για παραγωγές, που να θυμάμαι και γιατί να ψάχνω δεν είμαι και η wikipedia ρε φίλε πως να το κάνουμε δηλαδή. Όποιος λέει ότι κάναν λάθος να πάει να κοιταχτεί σε κάνα ψυχολόγο γιατί δε ξέρω πως αλλιώς μπορεί να βοηθήσει τον αξιολύπητο εαυτό του.
Άρα το αχτύπητο δίδυμο, έχει σοβαρή εμπλοκή στο δίσκο και πέρα απ'το ραπ. Point taken.
Μαζί τους έχουν και την υπερπαιχτούρα, τον υπεργαλαξιακό αίλουρο Q-Tip να τους βάζει κάνα χεράκι, και καμιά στροφή γιατί όχι, όταν χρειάζεται, γιατί από μόνοι τους θα τελείωναν τον δίσκο καναδυό χρόνια, καναδυό μπαλκόνια γεμάτα τελάρα άδεια μπουκάλια και μερικές σακούλες χόρτο αργότερα. Ή και ποτέ.
Άντε να μπαίνουμε στο κλίμα.
Σε προειδοποιώ. Δε θα αποφύγω να γίνω υπεραναλυτικός εδώ. Οι κοινωνιολογικές εκρήξεις του The Infamous θα κάναν και τον τελευταίο γιδοβοσκό να νιώσει την ζωντανή ιστορία που εκτυλίσσεται ανάμεσα στις what the fuck παρουσίες μας στο σύγχρονο ηλίθιο κατασκεύασμα που λέγεται ανθρωπότητα. Κι εγώ δε μπορώ να κρατηθώ απ'το να σου μιλάω με τις ώρες για ένα δίσκο που μου διόρθωσε λίγο τη μάπα προς το χειρότερο. Δε κόβομαι ούτε με βαλέ, ούτε με χαβαλέ, ούτε με χωρίς.
Το Juvenile Hell το είχαν ξεπουτανέψει στο γαλαξία μέσω της 4th & Broadway, δισκογραφικής που έβγαζε από NWA και Run DMC, μέχρι Womack & Womack, X-Clan, Sly & Robbie, Stereo MC's κλπ κλπ, καταλαβαίνει κανείς, νοήμον άνθρωπας, ότι οι τύποι της δισκογραφικής είχαν απαιτήσεις (τι να πει κανείς γι'αυτή τη φάρα) απ'τα δεκαεννιάχρονα νιάνιαρα τότε, Mobb Deep. Απαιτήσεις που πάτωσαν μιας που ο δίσκος δε προχώρησε ούτε μέχρι το περίπτερο για τσιγάρα. Οπότε τους δώσαν έναν ωραίο ξεγυρισμένο κλώτσο στον κώλο και τους στείλαν να παν σα 'πέρα. Έτσι κι έγινε, και πήγαν πολύ μακριά τα τσακάλια. Κάπως κατάφεραν να πείσουν την Loud Records που τότε ήταν σε μεγάλη ανάπτυξη. Δε μπορώ να φανταστώ πως ακριβώς εξελίχθηκε η κουβέντα, ίσως να βάλαν και λίγο πλάτη τα καλόπαιδα απ'το Staten Island, οι Wu-Tan Clan που κάνουν και το πέρασμα τους απ'το δίσκο, ίσως πάλι να 'χαν βαρεθεί να ακούν παρακαλετά από μόλις ενήλικες και μακράν αποτυχημένους ράπερ που πίστευαν ότι θα συμβάλουν στις μεγάλες αλλαγές τις μουσικής βιομηχανίας με την υποκουλτούρα τους.
Ίσως πάλι να σου λέω απλά μαλακίες και στην Loud Records να ξέραν πολύ καλά τι κάναν μετά τις πρόσφατες επιτυχίες άλλων αντίστοιχων μόλις ενήλικων, χεσμένων απ'τον θεό χιπχοπάδων που πέτυχαν ακριβώς αυτό που 'λεγα και πριν για τους Mobb Deep και με το παραπάνω.
Οπότε αν εσύ ξέρεις να διαβάζεις ανάμεσα απ'τις γραμμές και καταλαβαίνεις και 5 πράματα παραπάνω απ'αυτά που γράφω, τώρα μάλλον έχεις ήδη συνειδητοποιήσει ότι στη Loud δε ρίσκαραν ιδιαίτερα γιατί ξέραν τι παίζει στην αγορά. Άντε, να μη τα περιμένεις όλα έτοιμα στο πιάτο. Με κουράζει να τα γράφω όλα. Μ'αρέσει περισσότερο να γράφω τα μισά και να καταλαβαίνεις τα υπόλοιπα.
Ο δίσκος διαρκεί 1 ώρα και σχεδόν 7 λεπτά. Έχει συμμετοχές, μετρημένες όμως, δε γίνεται και της μουρλής όπως συμβαίνει κάποιες άλλες φορές. Κάποιοι Wu-Tang νομίζω λέγονται; κάποιοι φίλοι απ'το πάρκο και τίποτα μπεκρήδες που θα βρήκαν περαστικούς έξω απ'το στούντιο συμπληρώνουν το παζλ. Θα τα δούμε στο tracklist αυτά.
01. The Start Of Your Ending (41st Side)
Απ'τα τελευταία κομμάτια που ηχογράφησαν για το δίσκο και μάλιστα μέσα σε μια μέρα. Το βάλαν πρώτο και ξεκινάει με αφιέρωση σ'ένα παλιόφιλο που δε τα κατάφερε γιατί τον φάγαν τα κυκλώματα. Ή αλλιώς τον φάγανε λάχανο στο δρόμο. Τίμιο εκ μέρους των Havoc & Prodigy, που χώνουν από μια στροφή ο καθένας, γεμάτες εικόνες για τη ζωή 19χρονων σουρόβλακων. Τα παιδιά της διπλανής πόρτας είναι ρε οι Mobb Deep. Νιώσε λίγο.
Έχει πλάκα να διαβάσεις ιστορίες απ'το πως ηχογραφούσαν τον δίσκο. Μάζευαν καμιά 30-40 νοματέους, όπως κατάλαβες τον ανθό της νεοϋορκέζικης νεολαίας, τους πιο φερέλπιδες και αξιόλογους νέους της εποχής, τον αφρό της διανόησης κλπ, διαλύανε το στούντιο και το μυαλουδάκι τους και περνούσαν τέλεια. Και γράφανε και τα κομμάτια.
Όχι θα κάτσουμε να σκάσουμε για τη μαλακισμένη τη σοβαροφάνεια σας, βρε δε γαμιέστε λέω 'γω; Τα'χαν γανιάσει τα παιδιά στον προηγούμενο δίσκο να τους λένε όχι έτσι θα το κάνετε, όχι εδώ θα μπει αυτό, όχι εκείνο, ε, είπαν να παρτάρουν λίγο. Εμένα το αποτέλεσμα μ'αρέσει και λέγε ότι θες.
Μια χαρά τον άνοιξαν τον δίσκο.
02. [The Infamous Prelude]
Δυό λεπτά και κάτι, σκέτη κούραση, με τον Prodigy να λέει πόσο πρεζάκιας, κατεστραμένος είναι αλλά παρ'όλα αυτά σε έχει στο χαλαρό στο ραπ κλπ κλπ. Δεν ενδιαφέρει κανέναν, πραγματικά.
Απλά δεν άντεξαν να μην έχουν album intro, δε τόλμησαν να σπάσουν τον χρυσό κανόνα της εποχής, την αχίλλειο πτέρνα της κουλτούρας μας... πφφφφ ρε παιδιά εντάξει.
03. Survival Of The Fittest
Αφού σταμάτησα το γράψιμο κι άκουσα 2-3 φορές το κομμάτι ξανά με headbanging για πονοκέφαλο και ησύχασα, να σου πω τώρα.
Αυτό το κομμάτι είναι ένα παράδειγμα για το τι δύναμη έχει η υποκουλτούρα που καταφέρνει να γίνει λαϊκή κουλτούρα. Αυτό το κομμάτι δίνει τα σκήπτρα της πόλης στο δίδυμο. Και δεν είναι κι όποια πόλη να'ναι...
Κόβωντας ένα πολύ μικρό κομμάτι ήχο από το Skylark των Barry Harris Trio & Al Cohn, συνδιάζοντας το με μια κόρνα από το Jeeps Blues των Kashmere Stage Band, και προσθέτοντας μερικά λόγια που λιώνουν το ατσάλι, λιώνουν μέχρι και το αδαμάντιο απ'τα νύχια του Wolverine, οι Mobb Deep φτιάχνουν ένα απ'τα καλύτερα κομμάτια στην ιστορία της μουσικής. Όχι στο hiphop. Γενικά. Ναι. Παγκοσμίως. Διαπλανητικά.
Και να σου πω και το άλλο. Όχι μόνο δεν είναι το καλύτερο τους κομμάτι, αλλά δεν είναι καν το καλύτερο του δίσκου, καλέ μου μουμιοκέφαλε.
Οι Mobb Deep μπορεί να'ταν σ'αυτή τη φάση της ζωής τους παρτάλια, μπεκρήδες και χασίκλες που μαλακίζονταν όλη μέρα στο δρόμο, αλλά άκου αυτό το κομμάτι και βγες να πεις ότι δε ξέρουν τι τους γίνεται, κι ότι δεν παίρνουν θέση για ότι συμβαίνει γύρω τους, έστω με τον δικό τους τρόπο, να δω λίγο κάτι.
Το κομμάτι έχει χρησιμοποιηθεί σαν sample από τότε άπειρες φορές από μικρά και μεγάλα ονόματα της σκηνής. Κι όχι μόνο στο hiphop. Έχει ρεμιξαριστεί αρκετές φορές επίσης.
Υποκλίσου ή αντιμετώπισε τις συνέπειες και γίνε όσο πιο χαριτωμένα μπορείς, ο περίγελος της παρέας. Γιατί όπως είπανε δυο τσάκαλοι πριν χρόνια στο Queens... γίνεται πόλεμος εκεί έξω και κανείς ασφαλής.
Το κομμάτι το αφιερώνει αρχικά o Prodigy στον αδερφό του Havoc, ο οποίος αυτοκτόνησε λίγα χρόνια μετά. Τους γυρόφερνε από νωρίς ο θάνατος τους Mobb Deep...
Τσάκω και το κλιπ!
04. Eye For An Eye (Your Beef Is Mines)
Αν και δεν έχω καμιά σχέση και κανένα απολύτως skill σ'αυτό, όποτε ακούω αυτό το κομμάτι με οραματίζομαι να ρίχνω εύστοχες βολές στη μπασκέτα. Μου βγάζει κάτι μπασκετικό γενικότερα, χωρίς να υπάρχει καμιά στιχουργική σύνδεση με το άθλημα. Θα'ναι το στυλ μάλλον.
Καλά δε το συζητώ είναι μεγάλη βρωμοbeatάρα έτσι;
Τέλος πάντων, εδώ τα τσακάλια στρατολόγησαν κοτζάμ Nas και ολόκληρο Raekwon στα ξώφαλτσα (ο οποίος έχει πει σε συνέντευξη ότι τους στίχους του τους έγραψε κυριολεκτικά στο γόνατο).
Τσαμπουκάδες, απειλές και υπερβολές από 4 mc's για φίλημα. Να μη ξέρεις ποιανού τη στροφή να βάλεις κορώνα στο κεφάλι σου. Φοβερό performance απ'όλους τους. Συγχαρητήρια guyz.
05. [Just Sleep Prelude]
Ο Prodigy μαλακίζεται πάλι, αυτή τη φορά με το κολλητάρι απ'το πάρκο, τον Big Noyd κι εμείς πρέπει να το μάθουμε.
06. Give Up The Goods (Just Step)
Αν κι ο ίδιος ο Q-Tip δε θυμάται και πολλά απ'το πως ακριβώς έγινε η φάση, γιατί εκείνα τα χρόνια τα εγκεφαλικά κύτταρα είχαν να αντιμετωπίσουν τον στρατηγό άνεμο και την ασύμμετρη απειλή, τους χάρισε εδώ τους παικταράδες μια κομματάρα απ'αυτές που μόνο αυτός αυτώνει. Λίγο That's Allright With Me από Esther Phillips, λίγο It's A New Day από Skull Snaps στο μπλέντερ και γίναμε.
Στα λόγια οι παίκτες μας μαζί με τον εξάδελφο τον Big Noyd λένε πως κάναν ξάφρες, βούτες, ντήλια, φέρμες για να τα φέρουν βόλτα με την απαιτητική ζωούλα τους.
Κομμάτι που αξίζει να ακούς καθημερινά, πρωϊ - μεσημέρι - βράδυ, για να βάλεις μυαλό. Ανέλπιστσα καλός ο Big Noyd.
07. Temperature's Rising
Κι άλλη παραγωγή απ'τα χεράκια του μεγάλου βοεβόδα Q-Tip, ένα χοντρό beat που θα το άφηνα με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση να με πατήσει με τις μπότες του.
Το track είναι μέρος μιας πραγματικής ιστορίας με τον αδερφό του Havoc τον Killa Black που 'λεγα και πριν, να εμπλέκεται σε δολοφονία, να τον ψάχνουν τα τσόνια, στο κομμάτι ο Havoc να λέει για ρουφιάνο, και λίγο μετά την ηχογράφιση του, οι τσέοι να τον τσιμπάνε για καταστροφή ενοχοποιητικού υλικού και και και... όλα αυτά την ίδια μέρα παρακαλώ. Τρέχα γύρευε αλλά καθόλου άσχημο το τραγουδάκι.
08. Up North Trip
Σ'αυτό το σημείο θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σου για το πόσο γαμάτο μπορεί να είναι ένα απλά απλό beat εκείνης της εποχής. Οι σύγχρονοι beatmakerz και live-setάδες θα μπορούσαν άνετα να παίζουν μια instrumental έκδοση του ανάμεσα στα abstract κόλπα τους.
Το τραγούδι είναι μια καλογραμμένη περίληψη αλά Mobb Deep, για το κρυφτούλι με τους μπάτσους και πως να μην καταλήξεις πίσω απ'το κάγκελο.
09. Trife Life
Η κοιλίτσα του δίσκου. Εδώ μας λένε για τα μπλεξίματα τους, αλλά μάλλον ήπιαν απ'το κακό λίγο πριν κάνουν το κομμάτι στο τσαρδί τους, κι όταν το πήγαν στο στούντιο ήταν ακόμα χάλια. Παρ'όλα αυτά κάποια απ'τα λόγια έχουν λίγο πλάκα. Δεν είναι ότι δε το ξανακούς, αλλά στο The Infamous δε φτουράει.
10. Q.U. -- Hectic
Jazzy παραγωγή και φοβερός συνδιασμός στις στροφές ανάμεσα στα δυό τζιμάνια. Θα περίμενε κανείς να κρύβεται ο Q-Tip πίσω από τέτοια φτιάξη, αλλά δεν. Με το Black Frost από Grover Washington Jr. και το Kitty With The Bent Frame από Quincy Jones στα μπαγκάζια, στο στυλ δε θα μπορούσαν να αποτύχουν. Από εξυπνάδες, τσαμπουκά, κι εφηβική μαγκιά, το κομμάτι σκίζει. The Infamous μαλάκα μου, ποιότητα ακόμα και στο μανούριασμα.
11. Right Back At You
Άλλο ένα διαμαντάκι απ'τα χεράκια του Havoc. Βρωμιάρικο όσο δεν πάει, ρίχνει μερικούς τόνους battle rap ακόμα, σε περίπτωση που οι προηγούμενες δόσεις δεν σου 'φτασαν.
Εδώ ακούγεται και το in the jungle banging Nas, Mobb Deep, and Wu, ο επεξηγηματικός στίχος για το The Infamous, σε περίπτωση που δε νιώθεις και, ναι, συμμετέχουν ο Ghostface Killah με τον Raekwon και τον φτωχό συγγενή Big Noyd.
Εγώ από πλευράς μου, δε μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να 'σαι πχ 15-20 χρονών και να μη σκατοπορώνεσαι με το Right Back At You. Πόσο ψυχρόαιμο ον μπορεί να'σαι;
12. [The Grave Prelude]
Ανταγωνίζονται τους Onyx σε ηλίθια skit με επιτυχία. Συγχαρητήρια.
13. Cradle To The Grave
Θεωρώ φοβερό το γεγονός ότι οι Mobb Deep στα 19 τους αντιλαμβάνονται τον πόλεμο που ζούμε μέσα στις πόλεις μας, με τον τρόπο που το αντιλαμβάνονται. Το κομμάτι είναι στιχουργικά κάτι μεταξύ Trife Life και Up North Trip, αλλά πολύ πιο δουλεμένο. Αναφέρεται μάλιστα σε πραγματικά γεγονότα απ'τη ζωή τους. Για να μη λέμε πολλά, το Cradle To The Grace είναι μια κομματάρα που μιλάει για όσους ρίχνουν ζάρια, τους αποφυλακισμένους που δε βρίσκουν δουλειά, τους κυνηγημένους, όσους τους έχουν σημαδέψει με όπλα, τους ρουφιάνους που παραμονεύουν τριγύρω κι άλλες πολλές μορφές της οργανικής ύλης που πλάθει κι αναπλάθει συνεχώς απ'τα περιθώρια, την πλανητική μας πραγματικότητα. Έτσι, μου 'ρθε.
14. Drink Away The Pain (Situations)
Q-Tipένιο διαμαντάκι κι έχει και την καλύτερη στροφή στο track, ο εκατόνταρχος. Επίσης δίνει μια διαφορετική αίσθηση σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια, χωρίς να'ναι όμως ξεκάρφωτο. Δίνει ποικιλία στο δίσκο. Μιλάει για το αλκοολίκι, την εξάρτηση τους σ'αυτό και τέτχοια. Για να το βαρεθείς θα πρέπει να παίζει από τώρα μέχρι να πάρει champions league η Rabotnicki.
Έχουν περάσει 23 χρόνια και η τρίχα δε λέει να πέσει. Τι να πεις γι'αυτό το beat? γι'αυτό το flow? γι'αυτό το αριστούργημα σύλληψης, ερμηνείας κι εκτέλεσης... Για ένα απ'τα υψηλότερα σημεία συγκέντρωσης γαματοσύνης στην ανθρώπινη ή και όχι, τέχνη!
Τώρα τι άλλο να κάθομαι να σου λέω για τον χείμαρρο Shook Ones II, άκου το μόνη σου. Δε παίζει να μη νιώσεις.
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο Havoc που σιαξε το κομμάτι, θεωρούσε το sample μια μαλακία και μισή και παραλίγο να το σβήσει, αν δε τον έπειθε τελευταία στιγμή ο Prodigy να το κρατήσουν. Χρησιμοποιεί πειραγμένα ένα μέρος του Jessica του Herbie Hancock κι ένα μικρό μέρος απ'το Kitty With The Bent Frame από Quincy Jones (πάλι, όπως και στο Q.U. Hectic!). Επίσης για πολλά χρόνια δεν ξέραμε από που προέρχεται το sample, μέχρι που το ανακάλυψε ένα τσακάλι δισκορύχος.
Καμάρωσε τους εδώ!
16. Party Over
Ότι λέει ο τίτλος. Δυστυχώς, όλα τελειώνουν. Ακόμα και το The Infamous. Ήταν υπέροχα που το ξανάκουσα προσεκτικά μετά από καιρό. Οι Mobb Deep ακόμα και στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, που samplάρουν Lonely Fire από Miles Davis, θερίζουν. Απ'την αρχή μέχρι το τέλος. Το 'λεγε η ψυχούλα τους και το απέδειξαν το 1995. Τόσο καυλωμένοι ήταν. Γιατί το 1995, οι Mobb Deep είχαν μια πούτσα να με το συμπάθειο, τεράστια σαν τη γη: όλοι βρισκόμασταν πάνω της.
Ναι ξέρω, δεν είμαι ιδιαίτερα αντικειμενικός, αλλά σιγά μη δαγκώσω το χέρι που με τάϊζε όταν ήμουν 15 χρονών σκατό και πεινούσα σα λύκος.
Ο δίσκος δεν είναι απλά διαχρονικός, δεν είναι απλά λες και δεν έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε. Είναι ένας χάρτης, ένα εγχειρίδιο για το πως γίνεται το πράμα σωστά.
Μην είσαι μαλάκας. Που αν δε το 'χεις ήδη, μάλλον είσαι. Πάνε πάρτο χθες. Ξέρω ότι η πρωτότυπη του έκδοση έχει πιάσει στρατόσφαιρα, οπότε θα σου συνιστούσα να πάρεις ΑΥΤΗΝ ΕΔΩ που είναι σε λογική τιμή αλλά και πολύ καλή απ'ότι λένε.
Και μην είσαι μαλάκας, ξανά. Μη το πάρεις μόνο μια φορά. Παίρνε το μια φορά το χρόνο. Χτίσε έναν πύργο με δίσκους The Infamous και μετά τα 60 σου, κάντο μνημείο στην πλατεία της σκατούπολης που ζεις, να θυμάσαι κι εσύ και οι άλλοι τα νιάτα σας και τους Mobb Deep.
Έχει και μια ιδιομορφία: Όσο παλιώνει ο δίσκος κι ακούγονται τα γδαρσίματα της βελόνας, αρχίζει και ομορφαίνει ακόμα περισσότερο!
Και να φανταστείς όλα αυτά στα λέω εγώ που δε πολυγουστάρω ιδιαίτερα την gangsta φάση. Ή ευσεβείς πόθοι; μωρέ λες; θα πάω να δω στον καθρέφτη αν είμαι εγώ. Μισό λεπτό. Εντάξει, εγώ είμαι ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου