Καταρχήν χώσε τα ρησπέκτ σου, τώρα, γιατί σου παρουσιάζω πολύ straight from the sewers αντεργκραουντίλα που δε θα την έβρισκες διαφορετικά πουθενά. Εκτός αν αράζεις σε τίποτα στάνες ανατολικής μακεδονίας και θράκης ή σε κάνα τζαμμάδικο στο Detroit. Όχι από αυτά που πουλάνε τζάμια, τα άλλα.
Επειδή δε νομίζω να κάνεις ούτε το ένα, ούτε το άλλο, με εξαίρεση τη μούμια που κάνει το πρώτο, περιμένω τα ρησπέκτ σου, σαν πρωταγωνιστής στο GTA San Andreas, να πάω παρακάτω. Ευχαριστώ, ευχαριστώ.
Πριν τα πω για το δίσκο, να τα πω για τα πρόσωπα.
Ο Rafael Statin a.k.a. Leafar παίζει στο δίσκο όλα τα πνευστά. Φλογέρες, σαξόφωνα, Bansari και διάφορα άλλα αφροτέτοια. Φαντάζομαι όταν ήταν πιτσιρικάς κυνηγούσε μικρότερα παιδάκια με το φυσοκάλαμο του στις φτωχογειτονιές του Detroit κι έτσι του φάνηκε ευκολότερο να το γυρίσει σε πνευστά όργανα μεγαλώνοντας. Έχει παίξει με πολλούς και διάφορους αλλά νομίζω πως το μεγαλύτερο όνομα είναι ο Reggie Workman. Αυτά τα 'κανα παλιότερα, να λέω με τις αράδες με ποιούς έπαιξε ο καθένας, αλλά κακές συνήθειες φρεσκοκομμένες. Πάρε τον Workman σαν info να εντυπωσιαστείς, και πολύ σου είναι, να μπεις στο λινκ να διαβάσεις το Bio αν σε ενδιαφέρει και διψάς για τέτοιου είδους γνώση, εγώ δουλεύω στον επισιτισμό και δεν έχω κουράγιο για τέτοια τώρα. Παικταράς είναι ρε ο Rafael, εγώ στο λέω, δε μ'εμπιστεύεσαι;
Και μη νομίζεις ότι είμαι εριστικός. Αυτοί εδώ οι δυό γάτοι γράψανε όλο το δίσκο σε ένα track (γι'αυτό δεν παίζει και tracklist στο συγκεκριμένο review) μίλα μου τώρα για εριστικότητα να δω λίγο κάτι.
Λοιπόν, ο άλλος μπαλαδόρος, είναι ο κύριος Alex Louloudis, κρουστός, που θεώρησε πολύ καλή ιδέα όταν τελείωσε το λύκειο, να μαζέψει λίγα λεφτά από δω κι από εκεί και να φύγει απ'το κωλοχώρι, να πάει προς NY να δει τους ουρανοξύστες. Και να μείνει εκεί. Τι; γιατί όχι;
Αφού ταλαιπωρήθηκε κι αυτός κάποια χρόνια στον επισιτισμό δουλεύοντας σε εστιατόρια και ποιος ξέρει τι άλλες γαλέρες, κι αφού έμεινε άστεγος από δω κι από εκεί (ξέρεις τώρα, παράσιτα μουσικοί σε τι μορφάρες πάνε και κολλάνε) και συγκατοίκησε με γκιαούρηδες μετανάστες προγραμματιστές, κάπως κατάφερε αυτός ο μικρός μάγος να πάρει μια υποτροφία και να μπει στο New School for Jazz and Contemporary Music. Εκεί γνώρισε πολλούς μουσικούς του σιναφιού, πρόλαβε να ξενερώσει με τις ακαδημαϊκές νόρμες και να βρει τα δικά του ιδιότροπα μονοπάτια. Στον δίσκο εκτός από διάφορα κρουστά, βαράει και κάτι ξεκούδουνες απαγγελίες, μη τρομάξεις, αυτός είναι.
Κάπως έτσι, παίζοντας με πολλούς μουσικούς σε πολλές μουσικές σκηνές, κάποια μέρα έτυχε να παίξει και με τον Rafael. Η χημεία τους, φοβερή απ'το πρώτο jammάρισμα, κράτησαν επαφή, γίναν φίλοι, πρόβες, κουβέντες, γύρες, και να'το το Elements Brought Together By Love!!!
Διψάς; Rafael & Alex 1μιση λίτρο!
Όλα αρχίζουν με ήχους που παραπέμπουν σε ζούγκλα, αστική όμως. Ύποπτες κινήσεις, σνομπ κι αδιάφορα πρόσωπα, κωδικοποιημένα κι αχαρτογράφητα περίεργα αντικείμενα και πλάσματα. Ζούγκλα λέμε. Που να προλάβεις να καταλάβεις τι είναι τι. Και 2μιση με 3 λεπτά μετά σκάει ο πρώτος Λουλουδορυθμός, επιβλητικός και σαρωτικός στο πέρασμα του, σαν τριαξωνικό που τρέχει με 80 σε πεζόδρομο. Δε ξέρω ποιο γατόνι έχει φροντίσει για τον ήχο, αλλά έχει κάνει σίγουρα καλή δουλειά γιατί ακούγοντας το αισθάνεσαι ότι είσαι μέσα στο στούντιο. Ο Leafar δίνει πόνο παίζοντας πάνω σε όλες τις παραλλαγές και τα κόλπα του Λουλούδη στα drums, κι εκφράζει θυμό, δυσανασχέτιση κι ένταση. Ε πως να'ναι καλά το άτομο, δε βλέπεις τι γίνεται; Κάνα τρίλεπτο μετά αλλάζει ο ρυθμός και το ύφος. Πριν περπάταγες στο δρόμο. Γινόταν μεν χαμός, αλλά είχες να τρέξεις να ξεφύγεις, αν προλάβαινες δηλαδή. Τώρα έχεις κλειστεί κάπου που γίνεται της καραπουτανάρας. Είσαι στη δουλειά και βαράς ανελέητα, δεν υπάρχει διαφυγή. 2 λεπτά μετά ησυχία, διαλλειματάκι θα'χουμε. Ο Λουλούδης όμως πετάει μια απαγγελία γιατί έτσι του 'ρθε. Ελεύθερος αυτοσχεδιασμός είναι, ότι θέλει κάνει. Δε κατάλαβα που θα παραπονεθείς κιόλας. Αρχικά η αλήθεια είναι, δε μου καθόταν καθόλου καλά η απαγγελία με το ύφος του Elements Brought Together By Love, ειδικά το ότι ήταν στα ελληνικά με ξένιζε εντελώς, αλλά μετά από κάποιες ακροάσεις το έχω συνηθίσει. Μου αρέσει έτσι κι αλλιώς και το περιεχόμενο, και τελικά μπορώ να πω ότι το βρίσκω και πολύ εύστοχη επιλογή σε σχέση με τον συγκεκριμένο αυτοσχεδιασμό κι όλα αυτά που με κάνει να σκέφτομαι.
Το κομμάτι με τις φλογέρες μετά δε μπόρεσα να το κάνω εικόνα. Έχει ενδιαφέρον όμως γιατί είναι ατμοσφαιρικό και περίεργο. Σε κάποιες στιγμές μου θυμίζει το La Planete Sauvage (μεγάλη καψούρα που θέλω να προσθέσω στη συλλογή μου - το πρωτότυπο εννοείται όχι καμιά φθηνή επανέκδοση, αλλά τι σε νοιάζει εσένα).
Εδώ μπαίνουν κάποια φωνητικά Λουλουδένια, από ονειρικά ως κι εφιαλτικά. Σα να'χει τρυπώσει κάποιο ζιζάνιο στο μυαλό σου εκεί που κοιμάσαι και σιγοξυπνάς άσχημα και βασανιστικά. Γενικά βγάζει κάτι πολύ babylon και καθόλου zion το σκηνικό, που στη συνέχεια σκοτεινιάζει περισσότερο και γίνεται όσο πιο βλοσυρό μπορεί. Αξιοσημείωτη βοήθεια σ'αυτό προσφέρει και ο ήχος του Rafael (πρέπει να'ναι κλαρινέτο; δε καταλαβαίνω) και τα κρουστά του Alex.
Μετά το καραπουταναριό που συμβαίνει για λίγα λεπτά, κι αφού ο Rafael σκότωσε κάτι μπόμπιρες απ'τον πάνω δρόμο που τρέχανε στην περιοχή του φυσώντας το φυσοκαλ.. εεε το κλαρινέτο του, παίζει κάτι ωραία fusionίστικα, μιλάω για το διάστημα μεταξύ 30ού και 40ου λεπτού χοντρικά, μερικά σημεία είναι ότι πρέπει για γεμίσματα σε κάνα ωραίο μπουκωμένο beat κάποιου άγνωστου φτωχού πλην φιλόδοξου beatmaker από μη καθορισμένη βαλκανική ή αραβική κατά προτίμηση πόλη, στα ιδανικά σενάρια που φτιάχνω στο μυαλό μου.
Οδοστρωτήρας ξανά στα κρουστά, αυτό το σημείο προσφέρεται επίσης για samplάρισμα και βρίσκω πολύ έξυπνο τον πειραματισμό στο ρυθμό και στο παίξιμο του σαξόφωνου. Και στο συνδυασμό τους.
Ο Rafael που τελευταία κάτι σκαρώνει με τον Black Milk, ξυπνάτε καλά μου χιπχόπια, εδώ δίνει ρέστα. Γενικά απ'τη μέση και μετά ο δίσκος απογειώνεται από πειραματικής άποψης, εναλλαγές στους ρυθμούς, τις μελωδίες, το ύφος, όλα.
Κάπου στο 47ο λεπτό που προφανώς ο δίσκος πάει για κλείσιμο, ο Alex ρίχνει άλλη μια απαγγελία. εκτενέστερη αυτή τη φορά, λιγότερο ταιριαστή απ'την πρώτη, κατά τη γνώμη μου. Θα προτιμούσα κάτι λιγότερο συναισθηματικό και περισσότερο πολεμικό.
Μετά κάνουν τις γάτες που σέρνουν τα βράδια έξω στο δρόμο ή κάποια εξωγήινη φυλή που μόλις προσγειώθηκε στις ταράτσες των πολυκατοικιών, διάλεξε και πάρε. Ο ήχος που πετυχαίνουν προς το 50ο λεπτό πάντως είναι σκέτη γλύκα. Γενικότερα το κλείσιμο βγάζει κάτι ονειρικό.
Τέλος πάντων, αυτό ήταν το Elements Brought Together By Love. Σαφώς έχει κάτι το αφρικάνικο στον ήχο, κάτι από ντοκυμαντέρ για τη σαβάνα ίσως; δε ξέρω πως να το περιγράψω, αλλά στα ήσυχα σημεία με φλογέρα μου το βγάζει έντονα αυτό.
Εννοείται ότι η free jazz κι ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός είναι ζόρικο παιχνίδι και δεν είναι για όλους.
Θέλει να'χεις την υπομονή να παρατηρείς πράγματα στη σύνθεση, στον τρόπο που παίζονται τα όργανα, στο ηχόχρωμα που προσπαθεί να πιάσει ο παίκτης με το τσεκούρι του.
Ακούγαμε τον δίσκο στο σπίτι κάποιων φίλων και λέγαμε μην είναι προγραμματική μουσική. Α, δες ψαγμενιά τώρα, προγραμματική μουσική είναι όταν αυτή προσπαθεί να αναπαραστήσει κάτι ή να μιμηθεί έναν ήχο. Ούτε εγώ τα ξερα όλα αυτά αλλά έχω γαμάτους φίλους.
Αλλα καμιά σχέση, εδώ έχουμε να κάνουμε με καθαρό εξπρεσιονισμό!
Αν δεν έχεις σχέση με το αντικείμενο, το συγκεκριμένο έργο είναι πάρα πολύ καλό για μια πρώτη βόλτα σ'αυτά τα τοπία. Αν έχεις σχέση πάλι, και γουστάρεις ξέρω γω πράματα σαν το Ptah, The El Daoud, ή το Elements, ή ακόμα και το Bitches Brew, κι άλλα τέτοια αντίστοιχα, τότε σίγουρα θα βρεις πολύ ενδιαφέρον και το Elements Brought Together By Love. Τι νόμιζες, ότι όλοι τα τρώνε στα ναρκωτικά σαν εσένα; όχι αγόρι μου, μερικοί πήγαν μάθαν να παίζουν μουσική, όχι αστεία, και μάλιστα απ'τους καλύτερους!
Και είναι κι αλανάκια, δεν είναι τίποτα φλώροι. Μέχρι και κρατητήριο έχουν κάνει! Δεν μασάνε όλοι να μπουν στο μετρό με τσιγάρο στα χέρια, και μάλιστα σβηστό, προφανώς για να τρολλάρουν τις αρχές!
Κι οι μπάτσοι δε μασάνε να σε παίρνουν για στατιστικούς λόγους και να σου ρίχνουν κατηγορίες που σίγουρα θα πέσουν στο δικαστήριο. Πρέπει να αποδείξουν ότι συλλαμβάνονται και λευκοί κύριε, δεν παίζουμε εδώ!
Ξηγήσου τώρα τον δίσκο ή στείλε μέηλ στον Alex να σου στείλει το cd να 'χεις φυσική κόπια. Δυστυχώς δεν κυκλοφορεί σε βινύλιο, θέλω να πιστεύω όχι ακόμα, αλλά θα γίνει. Ε Λουλούδη; Τώρα σε περίπτωση που ζεις στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, μη στείλεις μέηλ στον Alex, θα είναι μαλακία, κάνε μια σωστή κίνηση και στείλε στον Rafael να το κανονίσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου