Τέλος πάντων, αφού έφτυσα τη χολή μου με τελικούς αποδέκτες καναδυό μαλάκες που την έχουν δει Simon Reynolds και βάλε ενώ δεν έχουν ιδέα, όλα καλά. Εσύ δε το πιασες αλλά αυτοί ξέρουν, γιατί γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα είναι πουκάμισα αδειανά χωρίς δική τους προσωπικότητα.
Όλο αυτό μάλιστα, δηλαδή να φτύσω τη χολή μου και μάλιστα εις διπλούν με την επεξηγηματική πρόταση που αρχικά είχα βάλει σε παρένθεση αλλά μου ταίριαξε καλύτερα έτσι, τα κατάφερα με μοναδικό μου όχημα την κρυπτική γλώσσα που μου έμαθε η πολιτική τάση που γουστάρω και υποστηρίζω, το κυβερνοπανκ του Γκίμπσον και ο παππούς μου όταν έπρεπε να ξεμπλέξει και να προφυλαχτεί απ'τον κυρίαρχο λαό. Και μιας και λέμε για κυρίαρχο λαό, να βγάλω λίγο χολή ακόμα λέγοντας ότι εκείνο το σύνθημα που έλεγε μπάτσοι και ναζί δουλεύουνε μαζί, θα 'πρεπε ίσως να μετατραπεί σε μπάτσοι και λαός το ίδιο καθεστώς; μπάτσοι και λαός σκοτώνουνε μαζί; Κάτι τέτοιο. Γιατί όπως φαίνεται τρελάδικα υπάρχουν παντού, αλλά μάλλον εδώ είναι τα κεντρικά. Κι έχουν και τα δικά τους μμε για να μας φροντίζουν κι από απόσταση, προληπτικά. Μη τυχόν και προλάβουμε να μη γίνουμε πελατάκια τους.
Πίσω στο δίσκο, τώρα που τα'πα και ησύχασα.
Ντάξει ξέρω ότι τον έχω ψιλοθάψει τον Roc στο παρελθόν. Κακό δε τον έλεγες και πριν, απλά ήταν κάτι σαν μύκητας που ευδοκιμούσε σε όλες σχεδόν τις συνθήκες. Συνεργασίες από δω, συμμετοχές από κει. Πες καμιά κατοστάρα ονόματα απ'το συνάφι του και θα'χει συνεργαστεί με τους μισούς και βάλε. Οπότε δε θα γράψω ονόματα. Απλά ότι ξεκίνησε με τους Flipmode Squad του Busta Rhymes και κέρδισε την φήμη του απ'το NY Finest του Pete Rock κι απ'το Wu-Tang Meets The Indie Culture, με τη συμμετοχή του και στα δυό αυτά διαμαντάκια. Δε ξέρω να σου πω και γιατί παίξαν μπουνίδια με τον Busta και τα σπάσανε, βαριέμαι και να ψάχνω τώρα, αλλά όπως αποδείχθηκε ο Roc δε χρειαζόταν ή και δε μπορούσε να'ναι στη σκιά κανενός. Το 2010 κυκλοφορεί το ντεμπούτο του με τίτλο Marcberg κι από τότε βγάζει δίσκους τακτικότερα απ'ότι γράφω εγώ κάνα review. Υπερβολές αλλά καταλαβαίνεις τι λέω. Μη τα παίρνεις όλα κυριολεκτικά σα τη μούμια, που έμεινε και χωρίς αφάνα.
Λοιπόν το RR2 The Bitter Dose έχει τα πάνω του και τα κάτω του όπως θα τα δούμε και μαζί εγώ κι εσύ, πιο σύντομα απ'ότι νομίζεις και πολύ αργότερα απ'ότι αρχικά ήθελα.
Θεωρώ ότι αυτός είναι ο πιο πλήρης δίσκος του σατράπη του Roc, που εμφανισιακά μου θυμίζει ένα λοκάλι παλικάρι εδώ στη σκατούπολη, ο οποίος είναι συμπαθητική φυσιογνωμία, και γι'αυτό με κάνει να τον συμπαθώ λίγο ακόμα περισσότερο. Η μούμια και καναδυό φίλοι σίγουρα καταλαβαίνουν ποιον λέω.
Επίσης το RR2 The Bitter Dose, ανεβάζει το επίπεδο του Roc και νομίζω ότι με κάνει απαιτητικότερο μαζί του σε σχέση με πριν που τον είχα στην κατηγορία οκ ακούγεται, καλός είναι, whatever, άστο να παίζει, δε γαμείς.
Ο δίσκος διαρκεί 48 λεπτά και κάτι ψίχουλα κι επιτέλους ξαναφοράω τα ακουστικά μου. Τσεκάροντας το tracklist το πρώτο αξιοπερίεργο που εντοπίζω είναι ότι δεν συμμετέχει το κολλητάρι ο Ka, αλλά τέλος πάντων.
01. Respected
Μπαίνει λέγοντας ότι θέλει να τον σέβονται όλοι, και στη Νέα Υόρκη κι έξω απ'αυτήν. Ώπα ρε μάγκα για κάτσε. Να ακούσουμε τον δίσκο σου πρώτα και βλέπουμε. Τι, έτσι; προκαταβολικός σεβασμός; Πότε γίναμε μέλη της ψηλής κοινωνίας και δε το καταλάβαμε; επειδή γράφω για προύχοντες κι αρχόντους δηλαδή; Ειρωνικά τα λέω!
Ugh! Uhugh! Α, εσύ Roc αγόρι μου επινόησες και το swag; Μωρέ μπράβο!
Δεν κακό το παραληρηματάκι του. Το beat δυνατό σε στυλ, απαλό σε ήχο, προσεγμένο το mastering, θυμίζει έντονα Ka, το sample αδιάφορο αν και dusty. Ωραίο attitude για την μέτρια φάση του και πολύ ταπεινό όπως έγραψα και στην αρχή! Έχει και κάτι μουρμουρητά στο τέλος που σιγά μη τα 'δινα σημασία.
02. Tent City
Ugh! Τίποτα ιδιαίτερο εδώ. Η μουσική ακούγεται σα να παίζει μια τζαζζοφανκιά βυθισμένη καναδυό μέτρα κάτω απ'τη λάρισα ή θάλασσα, και ο ήχος βγαίνει από μπουρμπουλήθρες ή κάτι τέτοιο αστείο. Ωραίο το σαμπλάρισμα των Jimmy Hammilton & the Whatt??? στο Walking In A Crowd, αρκετά smoothy η υφή του, αλλά αυτό το υποβρύχιο εφφέ μου το χαλάει κάπως.
Στο στίχο μπορεί και πολύ καλύτερα άμα θέλει. Εδώ δεν ήθελε.
03. Bohemian Grove (feat. Knowledge the Pirate)
Ugh! Yeah! Εδώ με τα λόγια τα καταφέρνει περίφημα. Έξυπνα κουπλέ, ωραίες αναφορές (αν βλέπεις nba θα γουστάρεις, εγώ είμαι μπαλοκέφαλος και δε σκαμπάζω από μπάσκετ) μεταφορικός λόγος σε ανωτάτη γκεττοπλαστική γλώσσα, μπηάητζη και δαγκώματα. Όλα αυτά σε κινηματογραφική σκηνοθεσία και το Little Red Riding Hood από τους The Whispers να το τσουλάει.
Στο ρεφρέν ο Knowledge the Pirate, ένας καινούριος αίλουρος στα κόλπα, αρκετά πόζερος θα 'λεγα, τσέκαρε εδώ! Κι αυτός μαζί με τον Roc έσιαξε δίσκο το 2018. Η παρέα εκεί μεγαλώνει βλέπω. Δε χαλιέμαι καθόλου.
Ο τίτλος δε ξέρω σε τι αναφέρεται. Άμα ξες, πες εσύ.
04. Corniche (feat. Action Bronson)
Ugh! Χαίρομαι πάρα πολύ να ακούω ότι ένας απ'τους ανερχόμενους NY ράπερ εν έτη 2018, την στιγμή που το αμέρικα έχει πήξει στην πατριωτίλα, προτιμάει ένα κορεάτικο Hyundai! Κι αν κατάλαβα σωστά πρέπει να μιλάει για τον Knowledge the Pirate. Άντε παλικάρι μου, κάνε στροφή και στην κινέζικη αγορά να φάει ο τραμπ λίγο μολύβι. Γουστάρω και τα μαφιοζιλίκια απ'το Scarface κι αλλού, την αναφορά στη μούμια τον Μάμρα και γενικότερα το κλίμα που φτιάχνει η κομματάρα το Corniche με αυτό το άρπισμα που έχει.
Συμπληρώνει ο έτερος καππαδόκης που παίζει τέκκεν με τον κώλο ξεβράκωτο σε ένα απ'τα πιο έξυπνα χωρίς να λέει τίποτα κουπλέ του τελευταία, όπως μόνο αυτός ξέρει. Γάμησε το Corniche.
05. CVS
Πολύ προοδευτικό beat και τσακαλίστικο ύφος και στίχος. Θα τολμήσω να πω ότι είναι κάτι σαν διασταύρωση Cannibal Ox και Gravediggaz κινδυνεύοντας να γίνω ο περίγελος μιας φανταστικής παρέας που ξέρει καλύτερα από μένα και δε λέει τέτοιες χοντράδες!
Πολύ δυνατό κομμάτι για να το ακούς μόνος σου όταν σ'έχουν πιάσει τα διαόλια. Στα συν ότι επιτέλους μετά από 4 κομμάτια, δεν σκούζει! Κομμένα τα Ugh εδώ! Άντε ρε Marc τρέλανε μας!
06. Saks Fifth
Ugh! Κι αυτό αρκετά πειραματικό beat τουλάχιστον για Roc Marciano... Αλλά το κομμάτι δε μου 'πε και τίποτα ιδιαίτερο. Παρακάτω.
07. Major League (feat. Knowledge the Pirate)
Καταρχήν Ugh! Καιιι... για θύμησε μου για ποιο λόγο γράφω review γι'αυτούς εδώ τους τσομπάνηδες;
08. Bedspring King
Εν αρχή ην το Ugh! Ούτε εδώ δε ψήνεται να σοβαρευτεί λίγο, τουλάχιστον ξεχνάμε το απαράδεκτο flow του προηγούμενου κομματιού κι έχει κι ωραία μουσική. Οκ ίσως έχει λίγο πλάκα ο στίχος. Αλλά πρόκειται για ένα αρκετά μέτριο τετράλεπτο όπως και να'χει. Το σώζει κάπως το sample. Κρίμα.
09. The Sauce
Προοδευτική, φουτουριστική, εγωκεντρική μαλακία που με πορώνει τρελά. El-P-ική κομματάρα που αξίζει να μπει στη λίστα με τα καλύτερα περίεργα του 2018. Έτσι σε θέλω ρε Marc, να ξεδίνεις σα χουλιγκάνι που τα σπάει μετά από σφαξιματική διαιτησία εις βάρος της ομαδάρας.
Κι επειδή είμαστε χωριαταραίοι αλλά μοντέρνοι και καινοτόμοι θα βάλουμε και 2 κομμάτια στο ίδιο κλιπ με συνολικό μπάτζετ κάνα τάληρο για τα σάντουιτς του Action Bronson. Όλα γίνονται ρε, αρκεί να υπάρχει όρεξη. Δε τα λέω για μένα, για σένα τα λέω. Εγώ τα ξέρω...
10. Happy Endings
O Roc συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει, δηλαδή με πρωταγωνιστή τον εαυτό του να φτιάχνει εικόνες, που έχουν τη δύναμη να κάνουν την αλητεία όλης της γης να νιώθει ότι έχει κάτι κοινό μ'αυτούς τους πλανητικούς πρωτευουσιάνους απ'τη Νέα Υόρκη. Χιτ δε το λες το κομμάτι, παρ'όλα αυτά είναι σίγουρα αξιόλογο. Πολύ καλή δουλειά και στη παραγωγή. Παγκάκι και μπύρες 6 η ώρα τα χαράματα με τον κολλητό, απέναντι πολυκατοικίες κι αυτό να παίζει από κάνα boombox. Δε θέλει περισσότερα η ευτυχία. Ναι. Ταυτίστηκα με τον τίτλο.
11. Kill You
Ugh! Ugh! Στο ίδιο ύφος με το προηγούμενο, με εξίσου ψαγμένο beat. Πάντα με ιντριγκάρει αυτό το στυλ του να γίνεσαι εσωστρεφής μιλώντας για πράγματα που κάνεις ή που συμβαίνουν στην παρέα σου ή τη γειτονιά σου, κι όχι χρησιμοποιώντας ποιητικές μεταφορές ή μιλώντας για τον εσωτερικό σου κόσμο, όπως κάναν πχ οι περισσότεροι γραικοί άμπαλοι ράπερζ μέχρι τα μέσα των 00's. Απ'την άλλη με ξενερώνει να βγαίνει δίσκος το 2018 που συμβαίνουν τέρατα, και να ακούς γι'αυτά με το σταγονόμετρο. Αν ο Marc μπορούσε να βάλει και λίγο τέτοιο πράμα στα λόγια του, θα ήμουν πολύ πιο χαρούμενος.
Κατά τ'άλλα το attitude εδώ είναι το κλασσικό πρωτευουσιανοσαρακατσάνικο επιθετικό στυλ, σε φάση εκθέτω όλα μου τα κόμπλεξ για να ταυτιστείτε κι εσείς μαζί μου. Στρέχει.
12. 67 Lobby
Κι άλλο ωραίο track που σε κάνει να σπάς το σβέρκο σου με τον απλό ρυθμό του και ένα αλα wu-tang sample. Το 'ξερες εσύ ότι έρχεται στη γραικιά με τη γυναίκα του ο Roc; Εγώ τώρα το 'μαθα!
Την επόμενη φορά σκάσε κάνα call για καμιά μπύρα ρε ψηλέ!
13. Muse
Δε ξέρω αν ο Roc ανάστησε την ανατολή όπως λέει, γιατί ο Mayhem Lauren ίσως του ταΐζει τη σκόνη του, πάντως αυτές οι east coast μπαλάντες που μας δίνει τελευταία είναι πραγματικά καταπληκτικές. Αυτό είναι το τέταρτο στη σειρά ωραίο κομμάτι στον δίσκο (που δεν είχε και intros, skits και τέτοιες σαχλαμάρες, προς τιμήν του!) πράγμα που κάνει τον Roc Marciano να κινδυνεύει να με κάνει να πω ότι έβγαλε όντως καλό δίσκο! Η αλήθεια είναι ότι δε με έχει συνηθίσει σε τέτοια.
14. Pimp Smack (Skit)
Δε ξέρω που το βρήκε αυτό το πράμα αλλά έκανε πολύ άσχημα που το κοψε στο μισό λεπτό και θα μου το πληρώσει.
15. Power
UGH! Πολύ σωστή μπαλαντούλα που αν και είναι σεμινάριο γκανγκστερικής, τελειώνει με preaching από κάποιον κήρυκα και τη χορωδία του να φωνάζουν love hides all faults. Εξιλεώθηκαν τα καθάρματα, οι ρεμπεσκέδες! Έτσι απλά!
Αυτό ήταν το RR2 - The Bitter Dose. Σε δέκα κομμάτια τα καταφέρνει από καλά εώς πάρα πολύ καλά. Τα υπόλοιπα 5 δε θα τα θυμάται κανείς εις τους αιώνες των αιώνων. Και πάλι δεν περίμενα ούτε καν αυτά από τον Marc. Μια χαρά τα κατάφερε να μου το βουλώσει, και την κατάλληλη στιγμή μάλιστα. Έρχεται δίσκος φωτιά με DJ Muggs κι απ'ότι βλέπω τις τελευταίες μέρες στο youtube, ήδη έχουν βγει κλιπάκια, παίζει να βγαίνει κι ο δίσκος στα πολύ κοντά.
Μελανό σημείο του, τα υπερβολικά πολλά άχρηστα και αχρείαστα σκουξίματα - λες και τις τρώει - του Roc που δε καταδέχτηκα να τα παραλείψω γιατί μου σπασαν τα νεύρα και ήθελα να το ξέρεις.
Ελπιδοφόρο στοιχείο του που γούσταρα όπως γουστάρει τη Mary Jane (την γυναίκα λέω ε) ο Peter Parker, το άνοιγμα του (αν και υπήρχαν και παλιότερα κάποια ψήγματα, εδώ έγινε ξεκάθαρο) στις progressive/πειραματικές παραγωγές.
Σημαντικό επίσης, ότι στην παραγωγή έχει σοβαρή συμμετοχή ο ίδιος ο Roc (και μάλιστα σε σημαντικά tracks) μαζί με τους Element, Don Cee και Animoss.
Το LP είναι για λίγους κι εκλεκτούς, δεν κάνει για όλους. Άκουσε τον πειρατικά στο youtube κι άμα σε ψήσει η φάση του, μόνο τότε σκάσε φράγκα να τον πάρεις. Εγώ θα τον ήθελα αλλά προηγούνται προς το παρρόν άλλες επιθυμίες μου, όπως πχ να πληρώσω το ρεύμα. Κάποια στιγμή ευελπιστώ να τον προσθέσω στη συλλογή μου και να κλείνω κάνα ντητζεηλίκι με το Power, ή το Happy Endings, ή να παίζω το Corniche και το The Sause μέσα στο πρόγραμμα μου κάποια ήσυχη καθημερινή με διαλεχτό κοινό και να εντυπωσιάζω μούμιες και τριπαλόσκηδες στη βρωμερή επαρχία της νοτιοανατολικής ευρώπης, μετά να'ρχεται κάνας ξενέρωτος να λέει μπρονξ το κάνατε εδώ και τέτοια.
Αυτά τα λίγα προς το παρόν.
Ραντεβού στα πουθενάδικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου