Τι κάνεις κουρέλι; Χαθήκαμε... Βρήκα σταθερή δουλειά, έκανα τις διακοπούλες μου με αλλουνού τις πλάτες (τζάμπα μάγκας δηλαδή) κι έκανα και τα ψώνια μου (αυτά με δικές μου πλάτες, είπαμε!) στα ευρωπαϊκά δισκάδικα, σαν καλός καταναλωτής / τουρίστας. Εσύ τι νόμιζες; ότι παράτησα τόσο καιρό το blog γιατί βαρέθηκα; You're fuckin' wrong, dude! Κάθε άλλο! Απλά είχα ανειλημμένες υποχρεώσεις κι έπρεπε να μου δώσω λίγο χρόνο για να προσαρμώσω την καθημερινότητα μου στη νέα πραγματικότητα. Ανεργία τέλος, πενθήμερο 8ωρο ή 9ωρο τώρα, αναλόγως τη βάρδια, αφού η πρωϊνή βαρά υπερωρία και καναδυό Σάββατα το μήνα θα μου τα τρώνε οι εργοδότες, ευτυχώς θα μου τα πληρώνουν. Υπάρχουν και πολύ χειρότερα, 9ωρο, εξαήμερο κι ένσημα μισά... Τέλος πάντων, αρκετά περιαυτολόγησα και σήμερα, έδωσα και τις εξηγήσεις μου για την μακρόχρονη απουσία, πάμε στο Black Messiah τώρα!
Ο D'Angelo ή αλλιώς Michael Eugene Archer
, γεννημένος στο Richmond της Virginia το 1974, ήταν για χρόνια το αγαπημένο μουσικό κουτσομπολιό για τα μουμουε. Η ζωή του είχε απ'όλα: αλκοολισμό, καταστροφικούς έρωτες, κατεστραμμένες σχέσεις, σοβαρά ατυχήματα, νεκρούς φίλους, συλλήψεις για κατοχή ναρκωτικών κι όλα αυτά καθώς ταυτόχρονα είχε καθιερωθεί ως sex symbol. Η ενασχόληση του με το rnb και το neo soul που εκείνα τα χρόνια ανέβαινε συνεχώς και γινόταν mainstream, έστρεφε τα φώτα της δημοσιότητας ακόμα περισσότερο κατά πάνω του. Αλλά ο D ήθελε να αποδείξει ότι δεν είναι αυτό. Ή έστω, ότι δεν είναι μόνο αυτό. Οπότε μετά τους πρώτους δυό δίσκους του, τα Brown Sugar και Voodoo (κι ενδιάμεσα ένα live at the Jazz Cafe, London) αποφάσισε να αποτραβηχτεί στα σκοτάδια (λέμε τώρα, κάτι συνεργασιούλες ξεπεταγόντουσαν κάθε τόσο ας πούμε για παράδειγμα με τον Raphael Saadiq πχ) για κάμποσα χρόνια. Όταν επέστρεψε είχε παραμάσχαλα το Black Messiah κι ένα ειρωνικό μειδίαμα στο πρόσωπο του (καλά κατάλαβες, βαριέμαι να γράψω αναλυτικό origin story και ξεμπερδεύω με μια πασαλειμματική παραγραφούλα, διασκεδάζοντας με τις κλισέ εκφράσεις που χρησιμοποιώ ειρωνικά και που εσύ δε θα πιάνεις το αστείο). Γιατί ήξερε ότι τους είχε σκίσει όλους και τρώγανε την σκόνη του.
Ακούγοντας το δίσκο θα καταλάβεις πόσες ώρες έφαγε στο στούντιο ο D (και σ'αυτό το σημείο ελπίζω θα 'χεις καταλάβει ότι δε μιλάω για τον Barksdale!) και οι Vanguard, η πολυμελής μπάντα που πλαισίωσε το Black Messiah. Θα καταλάβεις πόσα διαφορετικά πραγματάκια προσθαφαιρέθηκαν από τις συνθέσεις μέχρι να καταλήξουν στην μορφή που φτάνει στ'αυτιά σου. Δε μπορεί να 'γινε αλλιώς. Σχεδόν σε κάθε δεύτερο μέτρο, υπάρχει κάτι διαφορετικό στη σύνθεση, ή στο ρυθμό, ή στον ήχο συνολικά, κάποια επιπλέον νότα, κάποιο εφφέ, κάποιο φωνητικό, κάποιο όργανο, κάτι.
Ο δίσκος διαρκεί 55 λεπτά στο περίπου κι ο D δε γούσταρε να γυρίσει κανένα κλιπ. Οπότε δε σου 'χω και link για κλιπς. Άμα θες να ακούσεις κάποιο κομμάτι, είμαι σίγουρος ότι θα βρεις τον τρόπο.
01. Ain't That Easy
Φαντασμαγορικό μπάσιμο με Questlove στα ντραμς, φοβερά κοφτά ριφφάκια στην ηλεκτρική και τον Q-Tip να συμμετέχει στο γράψιμο του κομματιού. Σαφώς και πετάει η ομάδα καθώς ο D αρχίζει να ρίχνει τόνους γαματοσύνης, ορθοφωνίας και φρικουλοφωνητικά, με διφορούμενο στίχο σε πολλά σημεία, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν λέει για αυτό ή για το άλλο. Σίγουρα περιέχει πολλές σπόντες για τα μήντια, το θέαμα γενικότερα και τα τοξικά παράγωγα τους. Κι όλα αυτά με ερωτικό περιτύλιγμα.
Το παίζω συχνά πυκνά στα μπαράκια που βγάζω το ψωμάκι μου κι αυτό κάτι λέει, έτσι δεν είναι;
02. 1000 Deaths
Κομμάτι που αρχίζει με sample του Khalid Abdul Muhammad, μέλος του Nation Of Islam και του Black Panther Party, δε μπορεί να μην έχει ενδιαφέρον. Φάε κι ένα μικρό spoiler, από αυτή την εισαγωγή πήρε τον τίτλο της η αλμπουμάρα. Πριν περάσει στο τραγούδι έχει και τον Fred Hampton να λέει κι αυτός κάποια πολύ σωστά λογάκια. Αυτόν τον φάγαν οι μπάτσοι όταν ήταν ακόμα 21, στον ύπνο του. Γιατί ο νόμος έτσι λύνει τους λογαριασμούς του με τα μειονοτικά εργατάκια που δε κάθονται φρόνημα και γίνονται Μαύροι Πάνθηρες.
Ο ρυθμός είναι ούλτρα-κουλ για να σε κάνει να νιώσεις ότι είσαι ο πιο ούλτρα-κουλ χαρακτήρας απ'το βιβλίο της ζούγκλας, ο King Louie στο I Wanna Be Like You.
Επίσης θα βρεις κρυμμένο και φανερό αφροκεντρισμό, έμμεσες αναφορές σε διάφορα άλλα παλιά τραγούδια που γουστάρει ο D, όπως για παράδειγμα το Soldiers In The Army από Rev. James Cleveland ή το We Are Soldiers από τους The Caravans. Γενικά ο D δε θα μπορούσε να μην έχει Gospel επιρροές αν αναλογιστεί κανείς το παρελθόν του και το οικογενειακό του περιβάλλον για τα οποία φρόντισα να μην γράψω και πολλά στην εισαγωγή. Άντε θα σου κάνω τη χάρη και θα στο ξεφουρνίσω, ο D μεγάλωσε σε πεντηκοστιανή οικογένεια με preacher γέρο.
Στο μουσικό σκέλος, το ρεφρέν είναι αγνή τρέλα και δε θα μπορείς να ξεσκαλώσεις με τίποτα, θα το ακούσεις και μόνη σου.
03. The Charade
Μπορείς να φανταστείς τι κοκομπλόκο προκάλεσε ο D όταν όλοι όσοι περίμεναν τη δουλειά του φανταζόντουσαν ότι θα ακούσουν κάτι αρκετά κοντά στα mainstream σκουπιδάκια που μας πετάνε συνήθως, αλλά τελικά άκουσαν αυτό το πολιτικοποιημένο single (που κυκλοφόρησε την πρωτομαγιά, Record Store Day του 2015)? Κι όλα αυτά, όταν ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, στη Βαλτιμόρη σκοτώνουν οι τσέοι τον Freddie Gray και γίνεται κακός χαμός. Όχι ότι έχει προφητικά skills ο D, απλά αυτά τα πράγματα συμβαίνουν δυστυχώς συνέχεια.
Το κομμάτι το 'χει γράψει μαζί με τον Kendra Foster και τον Questlove (με τον οποίο τα κουτσομπολιά λένε ότι για ένα διάστημα τα 'χανε σπάσει επειδή ο Q είχε αφήσει να διαρρεύσει ένα άλλο κομμάτι του δίσκου, το Really Love, σε πρώϊμη εκτέλεση, σε έναν αυστραλέζικο ραδιοφωνικό σταθμό).
All we wanted was a chance to talk... 'stead we only got outlined in chalk, feet have bled a million miles we've walked, revealing at the end of the day, the charade.
Στιχάρες το κομμάτι, με φοβερή ενορχήστρωση κι ατμόσφαιρα. Συνθετικά δε με εντυπωσίασε αλλά παραμένει top.
04. Sugah Daddy
Εντάξει, πέρα από τα απολύτως αντιληπτά, ότι για παράδειγμα, πρόκειται για ένα groovy διαμαντάκι με εξωπραγματικά φωνητικά και πανέξυπνη ενορχήστρωση, το κομμάτι (που είναι κάπως storrytelling φάση) είναι γνωστό για το τέλος του, που στον ένα στίχο λέει so i take the child to my crib, I ain't gonna tell you what we did και στον αμέσως επόμενο λέει I hit it so i made the pussy fart!
Ζωηρός ο D! Γενικά έχει χαβαλέ και δεν είναι όσο ρηχό φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Η συμμετοχή του Q-Tip στους στίχους δίνει το extra boost.
05. Really Love (feat. Gina Figueroa)
Εντυπωσιακή εισαγωγή με την Gina και λίγο μετά μια κιθάρα σπανιόλικη. Φτιάχνουν υπέροχη ατμόσφαιρα. Έπειτα συμφώνησα. Να πα να γαμηθεί στο κάτω κάτω, δε βαριέσαι... Πίνω και παραφέρομαι, σόρρυ. Έλεγα για την καταπληκτική εισαγωγή, αλλά το κομμάτι είναι ακόμα πιο καταπληκτικότερο! Φοβερό beat και sample από Curtis Mayfield στο We The People Who Are Darker Than Blue (τρίτο σκέλος) σε κάνει να απορείς πως γίνεται να βγαίνει τόσο γεμάτος ήχος με τόσο απλό beat. Αλλά είναι τόσο τέλεια παιγμένες οι κιθάρες, το μπάσο... Δε γίνεται να μη σε συγκινήσει η φωνή του D εδώ. Απλά δε γίνεται. Το βάζεις στο repeat και μετά από λίγες ώρες ίσως θυμηθείς να αλλάξεις κομμάτι.
06. Back To The Future (Part 1)
Συνεχίζει τον κρυπτικό λόγο για το παρελθόν γεμάτο υπονοούμενα ο D, όπως επίσης συνεχίζει να ρίχνει τη φωνάρα του σαν φως πάνω στην ύποπτη, νυχτερινή παραγωγή. Πολύ δυνατό outsider, δεν αφήνει τον δίσκο να πέσει. Είπαμε, στο Black Messiah, τον λόγο τον έχει η ποιότητα. Το μπάσο τσιμπάει απαλά και smoothy, η κιθάρα κοφτή και σένια, ότι πρέπει και τα δυο για τη συνοδεία της ρυθμάρας.
07. Till It's Done (Tutu)
Σαν outsider δεν καταφέρνει όσα το προηγούμενο track αλλά εξακολουθεί να κρατάει το επίπεδο ψηλά. Highlight εδώ, κατά την όχι και τόσο ταπεινή άποψη μου, τουλάχιστον όχι τόσο από την εποχή που δε με πλήρωνε και άρα δε με γαμούσε κανείς, είναι η κιθάρα! Όχι τόσο το παίξιμο, όσο το σετάρισμα στη κονσόλα κι ο ήχος που βγάζει. Άρα τα credits πηγαίνουν στον μηχανικό ήχου, τον Russell Elevado. Άμα παρακολουθείς Common, Questlove, Blackalicious, Mark Ronson κλπ, σίγουρα θα 'χεις πετύχει κάποια δουλειά του.
08. Prayer
Πρόκειται σίγουρα για το πιο αδιάφορο κομμάτι στο Black Messiah και παρ'όλα αυτά ούτε καν το σκέφτεσαι να πατήσεις skip, εκτός αν είσαι κάνα άκαρδο κτήνος. Φέρνει λίγο στο μυαλό το λιώσιμο που αισθάνεσαι στους σαρανταφεύγα του Αυγούστου με τον συνοδευτικό πονοκέφαλο. Σε μένα τουλάχιστον.
09. Betray My Heart
Αν είδες τον προημιτελικό της Μαρσειγάρας με τη λειψία, και θυμάσαι τη γκολάρα που πέταξε ο Payet, τις ντρίπλες του Bouna Sarr και το πάθος του Hiroki Sakai που κατάφερε να σκοράρει για πρώτη φορά, φαντάσου να μπορούσες όλα αυτά τα ποδοσφαιρικά τους ταλέντα να τα μεταμόρφωνες σε μουσικά και να τους άφηνες να παίξουν μαζί, όχι στο ματς με τη λειψία, αλλά σ'αυτό το κομμάτι, τότε το αποτέλεσμα που θα παιρνες θα'ταν ακριβώς αυτό που ακούω τώρα!
10. The Door
Είναι πιο αργό, αλλά στο ύφος θυμίζει κάπως το προηγούμενο κομμάτι, με περίεργο τρόπο, θα 'λεγα. Τα σφυρίγματα δίνουν κάτι επιπλέον γιατί δεν είχαμε ξανακούσει τέτοιο πράμα στο δίσκο μέχρι τώρα. Φωνητικά σίγουρα ένα απ'τα καλύτερα στο δίσκο, και μαζί με τα γλιστρήματα στην ηλεκτρική, πολύ δελεαστικό για να πατήσεις καναδυό repeat. Διόλου άσχημα.
11. Back To The Future (Part 2)
Κι άλλο καλό outsider, χορευτικό και funky, αχνοφαίνονται στο βάθος οι Parliament του George Clinton! Με δυο τρια ποτάκια δε βάζεις κώλο κάτω, άμα παίζει απ'τα ηχεία. Άνετα.
12. Another Life
Το beat στην αρχή θυμίζει λίγο το Is It Because I'm Black του Syl Johnson, υποθέτω ότι επίτηδες το άφησε έτσι ο D ως φόρο τιμής! Μάλλον το πιο μπαλλαντοειδές στο Black Messiah (άντε μαζί με το Really Love) ότι πρέπει για κλείσιμο, να χαλαρώσω κι εγώ λίγο, αρκετά ζουρλάθηκα. Το κομμάτι είναι ίσως το μόνο που είναι ξεκάθαρα ερωτικό στο άλμπουμ, χωρίς υπονοούμενα και διφορούμενα λόγια. Ή έτσι το βρίσκω εγώ. Ταυτόχρονα είναι και το κομμάτι με το οποίο ταυτίζομαι λιγότερο απ'τα υπόλοιπα.
Αυτό είναι το Black Messiah, αντράκι. Θα 'πρεπε να γίνει συνώνυμο της ποιότητας. Ο δίσκος ακούγεται απ'την αρχή μέχρι το τέλος νεράκι, με σύνολο σφιχτά δεμένο κι ένα concept που διασταυρώνει την προσωπική ζωή του D με την σύγχρονη αμερικάνικη πραγματικότητα. Δεν λέει και πολλά από μόνο του αλλά κοίτα: για να γίνει ο δίσκος παίξαν κιθάρα 4 διαφορετικά άτομα, όλοι ονοματάρες, κι ένας ο ίδιος ο D'Angelo, πάμε στα 5! Τύμπανα άλλοι 3, όλοι ονοματάρες συμπεριλαμβανομένου του Questlove των The Roots, βάλε και τον μορφωνιό, πάμε στους 4! Μπάσο και ηλεκτρικό Σιτάρ παίζει ο Pino Palladino, ο μπασίστας των The Who την τελευταία δεκαπενταετία. Κι έχει και πνευστά και απ'όλα. Κι ο D παίζει ο ίδιος του τα πάντα όλα. Μόνο καφέδες δεν κάνει! Θες κρουστά; παίζει! Θες πιάνο; παίζει!
To Black Messiah είναι κατάλληλο τόσο για σπιτίσια ακρόαση, όσο και για Dj's που έχουν λίγη τσίπα! Κατάλληλο και για βενζινοκίνητες βόλτες (προς το παρόν, πριν γίνουν κι αυτές ηλεκτρικές).
Τίμησε το, μόνο να κερδίσεις έχεις. Αλλά πρόσεχε: Δεν είναι ούτε ευκολοχώνευτος δίσκος, ούτε fast food. Θέλει να του δώσεις χρόνο και να το αφήσεις να ξεδιπλωθεί σιγά σιγά. Θέλει να σκεφτείς καλά κάποιους στίχους για να νιώσεις το βάθος του, γιατί του D του αρέσει να κάνει παιχνίδια.
Το ότι οι συνθέσεις και οι στίχοι είναι όλα δικά του (έστω και σε συνεργασία με κάποιον άλλο κάποιες φορές) κάνει το Black Messiah ακόμα πιο χαρακτηριστικό και τελικά σημαντικό. Δε τα παραβλέπουμε αυτά.
Για χρόνια επικρατούσε η φήμη ότι ο D είναι φλώρος, mainstream, false ή δε ξέρω γω τι άλλο, κυρίως σε ψαγμένους χιπχοπάδες που ακούνε πολύ αντρίκια ραπς, μόνο πολιτικοποιημένα ή μόνο ναρκοθολωμένα, δεν έχει σημασία, πολλές φορές το ίδιο κάνει. Ίσως να φταιγε κι ότι τότε σαν πιο πιτσιρικάδες το παίζαν σκληροί καριόληδες και τέτοια. Αφού αγνοούν τόσο επιδεικτικά την ποιότητα του, εγώ θα πρότεινα να δουν σε ποιό περιβάλλον κινείται το αιλουροειδές, με ποιούς συνεργάζεται και κάνει παρέα. Θα τους έδειχνα όσο πιο ποζέρικα μπορούσα αυτό το single απ'τη συλλογή μου. Ή θα τους έλεγα για το Break Ups 2 Make Ups με τον Method-Man. Ή για τις συνεργασίες με την Erykah Badu, τον Questlove, τον Snoop και τον Dre, την Lauryn Hill, τον Redman, τον Common, τον J Dilla και τον ζωντανό θρύλο τον Raphael Saadiq.
Τον δίσκο τον τσίμπησα προσφάτως με 18 γιούρια απ'το discogs, που σημαίνει ότι κάπου εκεί θα τον βρεις κι εσύ. Πρόσεχε τους γραικούς γιατί δε νιώθουν και βαράνε στο ψαχνό, μη τους κάνεις μάγκες. Παρ'το απ'έξω αν χρειαστεί και δώσε κατιτίς παραπάνω στα μεταφορικά, πρέπει να μαζευτούνε κάποια στιγμή τα καρχαριάκια. Στα link για το δίσκο δίνω την ευρωπαϊκή του έκδοση, δεν έχει καμιά διαφορά με την αμερικάνικη.
Καλή ξεκούραση σε όλα τα κουρασμένα κορμάκια κι ελπίζω να μην ξαναχρειαστεί να περάσει μήνας για να ξαναγράψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου