Τότε ήταν που μεσουρανούσε κι ο Alton Ellis, μια απ'τις πολλές rocksteady φωνάρες που εκείνα τα χρόνια δεν σπανίζανε. Απ'το 1966 και μετά, όλα τα γατόνια που παίζαν ska την δεκαετία των 60's το γύρισαν σε rocksteady, ακόμα κι ο μεγάλος Derrick Morgan.
Σε αντίθεση με την roots reggae, μουσική που προοριζόταν σχεδόν (αλλά σίγουρα όχι εντελώς) εξαρχής για εξαγωγή και προσέλκυση τουριστών (οι φασέοι που λέγαμε πριν) για να γίνω και λίγο κυνικός, η rocksteady ήταν καθαρά προϊόν εγχώριας κατανάλωσης, για αρκετά χρόνια. Μέχρι που έφτασε μια δεκαετία αργότερα στην άγρια, punk νεολαία της αγγλίας για να δημιουργηθεί η υποκουλτούρα των skinheads και το Oi! βέβαια, αλλά αυτό είναι μια ωραία μεν, άλλη δε, ιστορία που προς το παρόν θα την αφήσω στην άκρη για να την χρησιμοποιήσω σε πιο ταιριαστό δισκοκουτσομπολιό.
Τα χρόνια εκείνα ήταν τα πρώτα στη τζαμάϊκα μετά την ανεξαρτησία του νησιού από την βρετανική κυριαρχία (η οποία εκφράστηκε και γιορτάστηκε και με το παραπάνω μέσω της ska) και η φτώχεια και η βία στους δρόμους του Kingston, του Montego Bay και του Mandeville ήταν κάθε άλλο παρά αμελητέα. Πολιτική αστάθεια, μαφιοζιλίκια και μια προσπάθεια ισορροπίας μεταξύ η.π.α. και κούβας. Ο κόσμος είχε βαρεθεί αυτή τη χαρούμενη εκδοχή του ζευγαρώματος bebop και r'n'b. Ήθελε κάτι που θα τον εξέφραζε περισσότερο, κάτι που θα μιλούσε για τα καθημερινά προβλήματα, τις χαρές και τους προβληματισμούς του. Μην ξεχνάς ότι εκείνα τα χρόνια, δηλαδή στα τέλη της δεκαετίας των 60's η επίσημη ανεργία στη τζαμάϊκα, βαρούσε κάτι 40άρια %...
Έτσι γεννήθηκε η rocksteady μουσική. Κοινωνικά, εργατικά και ρομαντικά τραγουδάκια, σχεδόν πάντα σε χορευτικό ύφος, που δε ξεχνούσαν να μιλήσουν για φυλετικούς διαχωρισμούς, προνόμια των αφεντικών και πολύ έρωτα.
Ο Alton Ellis ήταν απ'τους πιο γνωστούς. Από πιτσιμπλόκος έμαθε πιάνο και ήταν πολύ δυνατός στο χορό, κερδίζοντας κάτι διαγωνισμούς. Αλλά ο δρόμος για την επιτυχία δεν είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα. Πριν καταφέρει να μπορεί να ζει απ'τη μουσική, το γατόνι έκανε οικοδομή, έγινε φορτοεκφορτωτής, και τέλος δούλεψε σε τυπογραφείο, από όπου κι απολύθηκε αποφασίζοντας να το ξαναρίξει στη μουσική μπας και.
Μισό αιώνα μετά, θα μπορούσε να πει κανείς με απόλυτη βεβαιότητα ότι πήρε τη σωστή απόφαση, δε νομίζεις;
Κάπου εκεί βρίσκει και τον μεγάλο John Holt, φτιάχνουν ένα ντουέτο σύντομου χρονικού διαστήματος, αφού τα σπάνε κι ο καθένας στήνει τη δική του μπάντα, ο John Holt τους πασίγνωστους Paragons κι ο Alton Ellis τους Flames. Να μη στα λέω όλα όμως γιατί έχω σκοπό να γράψω και για άλλους δίσκους του. Ας έχω κι εκεί να πω κάτι.
Μόνο ένα τελευταίο: Στον πρώτο του δίσκο, το Alton Ellis Sings Rock And Soul, ο παίκτης έχει ένα κομμάτι, το Get Ready, που λέγεται ότι είναι το πρώτο στην ιστορία που αναφέρεται στους rudies (αν δε μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει αυτό, τότε sorry αλλά βρίσκεσαι σε λάθος blog).
Αυτός ίσως και να'ναι ο λόγος που όλα τα rudeboys εκείνης της εποχής, πίναν στην υγειά του Alton οτιδήποτε κι αν τους κερνούσες, σε υγρή ή στέρεα μορφή. Σε κάθε περίπτωση, η συγκεκριμένη ιστορία έχει κι άλλα για να πει κανείς, αλλά θα στα πω όταν θα μιλήσω για τον δίσκο.
Ο πρώτος δίσκος θα περιμένει για λίγο όμως, τώρα θα πούμε για το Sunday Coming, τον δεύτερο δίσκο του, γιατί μ'αυτόν έχω σκαλώσει εδώ και 2-3 μέρες, γι'αυτόν θέλω να σου πω. 33 λεπτά και κάτι ψηλά η διάρκεια του, με 12 δίλεπτα και τρίλεπτα κομμάτια. Πρωτοκυκλοφόρησε από την Coxsone. Σχεδόν όλα τα κομμάτια είναι σε σύνθεση των Alton Ellis και Coxsone Dodd, όπου δεν είναι θα στο λέω, μην αγχώνεσαι.
01. Sunday Coming
Πόσο πολύ μ'αρέσει που ο στίχος διαπερνά όλες τις μέρες της βδομάδας λέγοντας τι συμβαίνει κάθε μέρα (προφανώς τίποτα σπουδαίο, απλά δουλεύουμε) και στο τέλος λέει για το σαββατοκύριακο ότι το Σάββατο χορεύουμε, διασκεδάζουμε κλπ και την Κυριακή παίζει ξεκούραση.
Γουστάρω την απλότητα με την οποία περιγράφει τη ζωή του φτωχού ανθρώπου, με ύφος βιαστικό λες και είναι στην κίνηση ώρας αιχμής και σε εξυπηρετεί στα γρήγορα.
Κομμάτι που άμα παίζεις rocksteady σε κάποιο μπαρ και είναι Παρασκευή ή Σάββατο, είναι αμαρτία να μη το χώσεις. Pure honey!
Σίγουρα το 'χει samplάρει ο Slick Rick στο κομμάτι Moses, αλλά είμαι σίγουρος ότι το 'χουν χρησιμοποιήσει και πολλοί άλλοι.
02. These Eyes
Διασκευή απ'τους The Guess Who σε σύνθεση Randy Bachman & Burton Cummings. Το δικό τους ήταν Soul, αυτό είναι rocksteady. Τα ακούω και τα δυό με την ίδια ευχαρίστηση. Στα φωνητικά νομίζω όμως ότι θα προτιμήσω την εκδοχή των The Guess Who, λυπάμαι αλανάκο Alton. Αισθητικά, και κυρίως λόγω του riff στο organ, και των δεύτερων φωνών, προτιμώ την εκδοχή του Alton Ellis, συγνώμη The Guess Who...
03. Hurting Me
Τίποτα σπουδαίο στιχουργικά, αλλά μουσικά σου δίνει την αίσθηση ότι αράζεις σ'ένα στρώμα θαλάσσης πίνοντας ποτάρα, χαζεύοντας (ουράνια) σώματα. Σίγουρα όχι τα 2μιση καλύτερα λεπτά του δίσκου, αλλά και χαμένο χρόνο, δε τον λες.
04. It's True
Κάπως ίδια φάση με το προηγούμενο, με τη διαφορά ότι τα γυρίσματα στη φωνή του Alton Ellis έχουν περισσότερο ενδιαφέρον εδώ, και υπάρχουν κάποιες όμορφες τρομπέτες για να κάνουν τη διαφορά. Σε γενικές γραμμές πιο μνημονεύσιμο απ'το Hurting Me αλλά στο ίδιο επίπεδο ποιότητας. Κοίτα εγώ αυτά ρε φίλε τα γουστάρω πολύ τα κομμάτια. Εσύ μπορεί να 'χεις τα προβληματάκια σου, δε ξέρω.
05. Alton's Groove
Ξεχωρίζει γιατί είναι η μόνη funkιά στο δίσκο και δίνει έναν έξτρα τόνο. Στίχους δεν έχει, μόνο κάποιο toasting του Alton και κάποιες κραυγές (ηδονής). Ότι πιο κοντινό με την απέναντι όχθη της καραϊβικής. Ωραίο διαλλειματάκι απ'τα rocksteady, αλλά τίποτα περισσότερο.
06. What Does It Take (To Win Your Love)
Λίγο πειραγμένο θα ήταν ότι πρέπει για να κάνει ένα απ'τα πειράματα του στο χώσιμο ο Kendrick Lamar. Αυτό που μπορώ να πω για το κομμάτι είναι ότι δεν έχει σε ικανό βαθμό τα χαρακτηριστικά που αγαπώ στην rocksteady. Για κάποιο λόγο μου ακούγεται περισσότερο σαν αργό ska το συγκεκριμένο. Αλλά και σαν ερωτικό κομμάτι, δεν έχει κάτι να με δέσει μαζί του. Η σύνθεση είναι των Johnny Bristol, Vernon Bullock & Harvey Fuqua.
07. The Picture Was You
Συμπαθητική μελωδία και σύνθεση αλλά κι αυτό δεν έχει κάτι να επιδείξει στιχουργικά. Θα μπορούσε να μπει σε κάνα rocksteady mix για συμπλήρωμα, αλλά μέχρι εκεί.
08. Gonna Take A MiracleΔιασκευή από Royalettes και το 'χει πειράξει κι ο Scientist. Ωραίο chill out κομμάτι που ακούγεται πολύ ευχάριστα, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα μνημονεύσιμο κι αυτό, αν και στο ρεφρέν τείνει να με βγάλει ψεύτη.
09. Your Heart Is Gonna Pay
Στο ύφος πλησιάζει περισσότερο ίσως την roots απ'την rocksteady. Μοιάζει κάπως με Heptones ή και Wailers. Ωραία σύνθεση, καλό performance απ'τον Alton. Δυστυχώς μόνο αυτά.
10. Wide Awake In A Dream
Διασκευή από Philip James & The Blues Busters. Την βελτίωσε αισθητά αυτή τη μπαλάντα ο Alton Ellis, πέρα από κάθε αμφιβολία. Άκου το πρωτότυπο και θα καταλάβεις. Δεν ξεφεύγει απ'την μετριότητα όμως, και πάλι.
11. You Make Me So Very HappyΑυτό το κομμάτι γουστάρω να το αφιερώνω στη γυναίκα μου και σίγουρα είναι πάρα πολύ πιο καλυτερότερο απ'τα περισσότερα άλλα κομμάτια του δίσκου (με εξαίρεση το Sunday Coming και ίσως το επόμενο track). Παρ'όλο που είναι ερωτικό είναι πιο rocksteadικό και πιο αλήτικο. Έχει αυτό που θες να έχει ένα τέτοιο κομμάτι.
Είναι κι αυτό διασκευή, από Brenda Holloway αυτή τη φορά. Μας ψιλοπέθανε στις διασκευές ο Alton αλλά τι να κάνουμε, έναν τον έχουμε...
Αν έφτιαχνα μια συλλογή με τα καλύτερα του Alton Ellis, σίγουρα θα το 'βαζα κι αυτό μέσα.
12. Reason in the Sky
Να που ο δίσκος φτιάχνει προς το τέλος και μας προσφέρει κι άλλη κομματάρα. Πέρα απ'το φοβερό performance του Alton Ellis εδώ, έχουν και οι στίχοι κάποιο ενδιαφέρον. Επίσης τα σπάει ο ρυθμός και τα κρουστά. Και η ενορχήστρωση. Και το μπάσο (αν και είναι αρκετά πιο χαμηλωμένο στο mastering απ'όσο θα 'πρεπε). Είναι σα να γινόσουν τόσο καιρό απ'τη μπουρούχα και ξαφνικά σου σκασε το καλό.
Αυτό καλή μου κυρία ήταν το Sunday Coming. Πάνω που ετοιμαζόμουν να σου πω ότι δεν αξίζει να πάρεις όλο το δίσκο γιατί μέχρι το τέλος μόνο δυο-τρια κομμάτια αξίζαν πραγματικά, στο τέλος μου τα 'φερε τούμπα κι έπαιξε 2 απανωτές κομματάρες (λες και δε το 'ξερα, απλά είπα να σε κρατήσω σε αγωνία). Τι να 'κανα κι εγώ; έψαξα να βρω αν παίζουν σε 7''άκια τα ωραία κομμάτια αλλά παίζει μόνο το Sunday Coming, damn!
Εντάξει, αξίζει να 'χεις και το Reason In The Sky, και το You Make Me So Very Happy, και το It's True... Και φυσικά τα υπόλοιπα κομμάτια δεν είναι χάλια, απλά δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτά και το Sunday Coming που είναι έτσι κι αλλιώς κομματάρα.
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Brentford Road Studio και κυκλοφόρησε με 2-3 διαφορετικά εξώφυλλα, σε κάθε επανέκδοση βάζαν κι άλλο, μιας που τις πρώτες φορές, κάθε φορά που επανεκδίδονταν, αναλάμβανε κι άλλη εταιρεία, Coxsone, Bamboo, Heartbeat... Εννοείται ότι σου 'χω την πρώτη τζαμαϊκάνικη έκδοση του δίσκου, και στο εξώφυλλο και στο λινκ, από όπου μπορείς εύκολα να βρεις και τις άλλες. Στις επανεκδόσεις παίζουν και καναδυο έξτρα κομματάκια (το Joy In The Morning με τους Gaylads και το The Winner, και τα δυο είναι σουξεδάκια, αλλά εγώ προτιμώ να τα βρω αλλιώς παρά να χάσω την πρώτη έκδοση, γιατί είμαι καταναγκαστικούλης).
Μια καλή rocksteady συλλογή δίσκων, θαρρώ πως θα 'πρεπε να το συμπεριλαμβάνει το Sunday Coming. Επίσης αν είσαι dj και παίζεις αυτό το είδος, σίγουρα θα σου ήταν χρήσιμο. So, there you go... Σίγουρα η rocksteady δεν είναι για όλους. Ξέρω ότι ο περισσότερος κόσμος βαριέται. Αλλά ο περισσότερος κόσμος είναι έτσι κι αλλιώς απαράδεκτα ανίδεος. Διάλεξε πλευρά και ραντεβού στα δισκάδικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου