Άλλωστε αν συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι ένας λεφτάς δεν έχει να σου πει τίποτα κι απλώς σε διασκεδάζει (αν υπήρχαν τέτοιοι τύποι, φραγκάτοι, που θα 'χαν να σου πουν κάτι για τη ζωή σου θα ήταν τουλάχιστον ύποπτοι, ή θα 'σουν ύποπτος εσύ που τους παίρνεις στα σοβαρά), γιατί να μη τον γουστάρεις, εφόσον το κάνει πετυχημένα. Όταν μου λέει κάποιος ότι δε γουστάρει Snoop επειδή δεν είναι σοβαρός, ή επειδή δεν λέει κάτι, ή επειδή δεν είναι όπως θα τον ήθελε για να του ταιριάζει και να τον αποδέχεται, νιώθω δυό πράγματα για πάρτη του: λύπη για την ανικανότητα να εκτιμήσει κάτι τόσο cool και έντονη ανησυχία μήπως στην πραγματικότητα δεν είναι άνθρωπος αλλά κάποιος ύπουλος shapeshifter από άλλο πλανήτη, που ήρθε με όχι και τόσο καλές προθέσεις, και καρφώνεται.
Τέλος πάντων, εγώ γουστάρω τον Snoop γιατί περνάω υπέροχα όταν πετάγεται στα ξεκούδουνα μπροστά μου να κάνει το κομμάτι του, ας πούμε στην ταινία Half Baked για παράδειγμα. Καταφέρνει να με κάνει να ξανανιώσω παιδί. Γουστάρω τα χιτάκια του, τις παραγωγές του, το στυλ του και το ραπ του. Γουστάρω που είναι ειλικρινής και δείχνει πόσα στ'αρχίδια του έχει γραμμένα τα πάντα και δε το παίζει επαναστάτης, γιατί γαμώτο δεν είναι, διασκεδαστής είναι.
Δε θα κάτσω να σου γράψω origin story για τον κύριο Calvin Cordozar Broadus, γιατί θα φάω όλο μου το απόγευμα, στην τελική αυτό θα κούμπωνε καλύτερα με ένα review για το Doggystyle ή το Tha Last Meal. Αλλά είμαι σε άλλη φάση τώρα και θέλω να σου πω για τις περιπέτειες του τρελάρα του Snoop στην τζαμάϊκα, όταν το 2012 αποφάσισε ξαφνικά πως δε θέλει πια να'ναι ο ράππερ που μιλάει για γκομενάκια, αυτοκίνητα, πυροβολισμούς, συμμορίες, μπάφους, κόκες, παρτούζες, τζόγο και διάφορα άλλα "υποκοσμικά" (ναι σιγά, λες και η υψηλή κοινωνία κάνει κάτι διαφορετικό) που τον απασχολούσαν μέχρι τότε, αλλά θέλει να κάνει μια στροφή στη ζωή του, να ασπαστεί τον ρασταφαριανισμό, να μιλήσει για αγάπη κι ενότητα, να γίνει ένα καλό πρότυπο για τα παιδιά του, να ρεγγάρει κι άλλα τέτοια φαιδρά.
Για να συνοδεύσει όλη αυτή την υπόθεση με την αναγκαία βαβούρα, ώστε να βγάλει και το παντεσπάνι του απ'την μηντιοπροβολή, άρχισε να ισχυρίζεται ότι είναι η μετενσάρκωση του Bob Marley. Το δόλωμα έπιασε (όχι που θα χάνανε τα καραγκιοζιλίκια) και το vice του γύρισε και ντοκυμαντέρ με την άφιξη του στο νησί της Καραϊβικής, την επίσκεψη του στον Bunny Wailer, στην Nyabinghi Order και τους γηραιούς σοφούς της, στο Tuff Gong Studio κλπ κλπ. Άλλαξε και το όνομα του από Snoop Dogg σε Snoop Lion μιας και το dog είναι στην τζαμαϊκάνικη κουλτούρα άκρως υποτιμητικός χαρακτηρισμός.
Με τα πολλά, το Μάη του 2013 βγήκε ο δίσκος που ακούει στο όνομα Reincarnated, αλλά στην πραγματικότητα δε θα 'πρεπε να ακούει τίποτα γιατί είναι ένας δίσκος, ένα αντικείμενο, και δε θα'πρεπε να'χει ακοή ή άλλες αισθήσεις.
Υποτίθεται ότι θα ήταν ένας Reggae δίσκος αλλά οι δύσπιστοι αντιδραστικοί hephapaz και αυτοί που ξέρουν τον Snoop αρκετά καλά, γνώριζαν εξαρχής ότι αυτό θα είναι ένα whateva album απλά για την καύλα (και το κέρδος) του κυρ Cordozar. Στην υγειά σου ρε Snoopy, τόσα χρόνια μας κερνάς μελάκι Α' κατηγορίας.
Σχεδόν ακριβώς 57μιση λεπτά διάρκεια, (τουλάχιστον στην deluxe έκδοση με κάποιο έξτρα υλικό) υπερβολικά πολλές συμμετοχές που θα στις λέω στο tracklist και θα κουράζομαι και ηχολήπτης φυσικά κι όχι από το Kingston, γιατί είπαμε, θέλουμε να γίνουμε ρασταφάριανς, θέλουμε να ζήσουμε στη τζαμάϊκα, θέλουμε να κοπιάρουμε αυτό το ύφος και αυτόν τον ήχο, αλλά όλα κι όλα, θα φέρω μαζί μου τον Ariel Rechtshaid απ'την Καλιφόρνια. Μπορεί να κάνει καλή παρέα στο μπάφινγκ, που να ξέρω.
Οι παραγωγές είναι κυρίως των: ηχολήπτη, Dre Skull & Major Lazer.
01. Rebel Way
Μετά από μια αγαπούλικη εισαγωγή μπαίνει κατευθείαν ρεφρέν για να σου πει εξαρχής ο Snoopy ότι εδώ δε θα ακούσεις ούτε hiphop, ούτε reggae. Pop θα ακούσεις. Ας ευχηθούμε να'ναι καλό τουλάχιστον. Σε κάθε περίπτωση, είναι καλύτερο από intro skit σε hiphop album.
Do it the rebel way ε; α ρε βρωμιάρη Snoop θες να με κάνεις να κιοτέψω και να σβήσω αυτά που έγραφα πιο πάνω...
Κοίτα, για pop κομμάτι που θα παίζει στην καφετέρια όσο εσύ θα κοιτάς σα χάνος περιμένοντας τον φίλο που σ'έστησε, δεν είναι κακό.
Στην κιθάρα βαράει ο Willy Dintenfass, σε περίπτωση που 'χες χάσει τον ύπνο σου απ'την περιέργεια.
02. Here Comes The King (feat. Angela Hunte)Η φωνή της Αγγέλας ταιριάζει καταπληκτικά με την παραγωγή. Όπως επίσης κι ο τρόπος που τραγουδάει ο Snoop. Αυτό ισχύει για όλο το δίσκο, στο λέω από τώρα.
Γουστόζικο το track και θα μπορούσε να παίξει σε κάποιο μπαρ απόγευμα προς βράδυ, όταν αρχίζει να γεμίζει με κόσμο. Από στίχο μην περιμένεις τίποτα σπουδαίο, είναι πασαλείμματα ρασταφαριανισμού με αυτό που ήταν παλιά ο Snoop κατά βάση. Ωστόσο είναι καλοφτιαγμένο, έτσι που όλα αυτά τα ξεχνάς κι απλά το ευχαριστιέσαι (εκτός κι αν είσαι εκείνος ο shapeshifter). Στα φωνητικά συμμετέχει κι ο Jahdan Blakkamoore. Το θυμάμαι να παίζει από δω κι από εκεί το καλοκαίρι του '13, ίσως και του '14.
Α, ναι ξέχασα να σε ρωτήσω: Εγκρίνεις τζαμαρία;
03. Lighters Up (feat. Mavado & Popcaan)
Μεγάλη smoothιά που επιβάλεται να ρεμιξαριστεί σα να μην υπάρχει αύριο, κυρίως σε jungle/dnb.
Mavado, Popcaan και Snoop ρίχνουν φιλειρηνικά συνθήματα για να μη τρώγονται μεταξύ τους όλα τα καλά παιδάκια. Νταξ, τα 'χουμε ξανακούσει πολλές φορές αυτά, αλλά εδώ σου τα δίνουν σε γυαλιστερή συσκευασία με πρασινοκιτρινοκόκκινη κορδελίτσα, πως να μη ψαρώσεις;
Έχει βγει σε 7''άκι μαζί με το προηγούμενο track και θα πρέπει να σκεφτείς σοβαρά το ενδεχόμενο να αγοράσεις αυτό, αντί για τον δίσκο.
Κι εδώ σκάει ο Snoopy με την τζαμαρία του την ωραία.
04. So Long (feat. Angela Hunte)
Positive Vibes κι ευχάριστη, χαλαρή μελωδιούλα με την Angela Hunte να σου γαργαλάει τ'αυτάκια.
Διόλου κακό.
05. Get Away (feat. Angela Hunte & Elan Atias)
Αν και το τραγούδι της Αγγέλας, όπως και το σημείο που ο Snoop επαναλαμβάνει την φράση You gonna have to jump on it, you gonna have to lift it, είναι αρκετά καυλιάρικα, το υπόλοιπο είναι απλά ξενέρωτο. Κρίμα αλλά νομίζω δεν είχαν τη σωστή έμπνευση εδώ. Θα μπορούσε να'ναι πολύ καλύτερο. Τελικά δεν ξέφυγε από το pop/reggae πασπαρτού ύφος.
06. No Guns Allowed (feat. Drake & Cori B)
Κάπου εδώ θεώρησε καλή στιγμή ο Snoop να βάλει στο παιχνίδι την κοράκλα του την Cori B, να αρχίσει να μαθαίνει το παιχνίδι για να μπορεί να παίξει και μόνη της αργότερα. Η αλήθεια είναι ότι η παιδική φωνή της όχι απλά ταιριάζει, αλλά το απογειώνει. Φυσικά ενισχύει και η Αγγέλα.
Αλλά ώπα για κάτσε. Μόλις κατάλαβα τι δονεί τα τυμπανάκια μου! Ότι θα σαμπλάρει κάποια στιγμή ο Snoop το Nantes από Beirut δε θα το έβλεπα ούτε στα πιο αρρωστημένα μου όνειρα! Wow! Το'χει επιβραδύνει λίγο και το 'χει κόψει πανέξυπνα.
Επίσης αν δε κάνω λάθος υπάρχουν κάποια στοιχεία απ'το Clint Eastwood των Gorillaz με το ξαδερφάκι του Ice Cube, τον Del The Funkee Homosapien.
Χώνει μια στροφή ο Drake απ'τη μέση του κομματιού και μετά. Τον Drake δε τον έχω ακούσει καθόλου, ξέρω μόνο ότι τον κράζουν όλοι οι και καλά "παλιοί" χιπχοπάδες, δε ξέρω γιατί, δε με ενδιαφέρει. Όταν ακούσω κάποια στιγμή αναλυτικά Drake, τότε θα 'χω άποψη. Η στροφή του εδώ τουλάχιστον, είναι αρκετά καλή κι ενδιαφέρουσα, στο κλίμα του δίσκου περί παύσης της βίας, και μάλιστα αναφέρεται σε δυο θύματα πυροβολισμών, τους Shyanne Charles & Joshua Yasay, στο Toronto τον Ιούλη του 2012.
Το κομμάτι πάσχει μόνο στο ότι δεν ενδείκνυται για παίξιμο σε μπαράκια κλπ, αλλά ούτε για περπάτημα και ακουστικά, ούτε για αυτοκίνητο. Μόνο σπίτι μπορώ να με φανταστώ να το ακούω, αλλά και πάλι όχι πολύ συχνά.
Για την ιστορία, κρουστά έπαιξε ο Stewart Copeland, παίζει σε μερικά κομμάτια ακόμα. Δες το βίντεο τώρα.
07. Fruit Juice (feat. Mr. Vegas)
Ενδιαφέρον κομμάτι για να κλείνεις το setάκι σου άμα παίζεις reggae/dancehall/jungle κλπ όταν είναι η ώρα αργάμιση, οι άνθρωποι κατάλυση, η κατάσταση βαράει διάλυση κι εσύ θες απλά να αιωρηθείς με όλα αυτά μέχρι την Zion (ολογράφως κρεβάτι) γιατί δε σε βαστάνε πια τα πόδια σου. Αυτό το στυλ το καραγουστάρω οπότε yeah! this one counts!
Την μπασάρα του την πήρε από το Under Me Sleng Teng του Wayne Smith.
08. Smoke The Weed (feat. Collie Buddz)
Πάρε 'δω το κλιπάκι να το βάλεις να παίζει όσο με διαβάζεις.
Αρχίζει με σαμπλαρισμένο και πειραγμένο το Don't Smoke the Seed από Michael Palmer, ιστορικό κομμάτι που τα σπάει. Η παραγωγή πατάει πάνω σ'αυτό και τα σπάει επίσης. Ο Collie Buddz τα σπάει κι αυτός κι έχει πλάκα να τον ακούς μετά απ'τις αποτυχημένες προσπάθειες του Snoop να χώσει σε patois. Αυτό είχε γίνει το μεγαλύτερο hit του συγκεκριμένου δίσκου, πράγμα που το οφείλει ξεκάθαρα στο κομμάτι πάνω στο οποίο πατάει, το Don't Smoke the Seed. Κι αυτό κλαμπάτο κομμάτι που μπορεί να παίξει ανάμεσα στα Congo Natty, τα Damian Marley και τα L'entourloop σου, ή δε ξέρω γω τι άλλο παίζεις. Στιχουργικά δε λέει κάτι παραπάνω απ'το πιες φούντα κάνει καλό, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Το νου σου, υπάρχει σε 7''άκι μαζί με το Fruit Juice, ταιριάζουν κιόλας. Σκέψου το, ε!
09. Tired Of Running (feat. Akon)Τι φωνάρα είσαι ρε Snoopy. Σωστός κι ο Akon. Urban απογευματινή μπαλάντα για τις κουρασμένες επιστροφές απ'τη δουλειά.
10. Τhe Good Good (feat. Iza Lach)
Χρησιμοποιεί μελωδίες από το Africa των Toto και ούτε που το αναφέρει ο αλήτης. Στην παραγωγή συμμετέχει ο Terrace Martin, παίζει και σαξόφωνο, θυμάσαι που σου λεγα γι'αυτό το αγόρι; Είναι μεν προσεγμένη σύνθεση, αλλά καταντάει κάπως άχρωμη. Μ'αρέσει όμως πολύ ο ήχος απ'τα κρουστά.
11. Torn Apart (feat. Rita Ora)
Παρ'όλο που δεν έχει διαλέξει "πρώτα" ονόματα για τις συνεργασίες στο δίσκο του, ο Snoop αποδεικνύει ότι ξέρει να παίρνει μαζί του τα σωστά ονόματα, φαίνεται σε όλο το album αυτό. Εδώ η Rita Ora για παράδειγμα ταιριάζει πολύ περισσότερο από την Angela Hunte που συμμετείχε στα άλλα κομμάτια. Αυτές οι λεπτομέρειες, μετράνε για ένα καλό τελικό αποτέλεσμα.
Ο Snoop καταφέρνει με μέτρια γλυκανάλατα pop/reggae κομμάτια να κάνει ένα αρκετά καλό σύνολο. Δε σου κρύβω ότι (αν και δεν είχα ακούσει ποτέ ολόκληρο το δίσκο προσεκτικά, ήξερα όμως σχεδόν όλα τα κομμάτια) περίμενα να θάψω τον δίσκο, αλλά τελικά μόνο αυτό δεν κάνω.
Βέβαια απ'την άλλη ξέρω κι εγώ, ξέρεις κι εσύ, ότι πίσω από αυτό είναι και το budget που τείνει στο +άπειρο. Για το Torn Apart τώρα, θα πω ότι περίπου είπα και για το Get Away. Θα μπορούσε να'ναι πολύ καλύτερο και πιστεύω πως μόνο την πρώτη φορά που το ακούς γλιτώνει το skip. Άντε και τη δεύτερη, μετά όμως...
12. Ashtrays and Heartbreaks (feat. Miley Cyrus)Αυτό μου θυμίζει κάπως τον βασιλιά των λιονταριών. Άκυρη συνεργασία με την βλαχοπούλα redneck Miley Cyrus γιατί έτσι. Σε κάποιο δίσκο έπρεπε να μπει το κομμάτι, τι να κάνουμε. Skip.
13. Boulevard (feat. Jahdan Blakkamoore)Πρόκειται για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου στιχουργικά. Νομίζω ότι του λείπει ένα γαμάτο μπάσο για να το απογειώσει, την βρίσκω πιο ξερή απ'όσο πρέπει την παραγωγή. Τίμιο, έχει και κάποια στοιχεία απ'το Hot Milk του Jackie Mittoo.
14. Remedy (feat. Busta Rhymes & Chris Brown)
Όταν σαμπλάρεις Original Nuttah και History από Super Cat, ο δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Που να ραπάρει από πάνω και κάνας Busta Rhymes δηλαδή. Απ'τα καλύτερα στο album κι ας μην έγινε single. Σωστό και το ρεφρενάκι.
15. La La La
Τα patois του Snoop είναι τραγικά (άντε αγόρι μου τράβα πίσω στην Καλιφόρνια) αλλά είναι φωνάρα ο γάταρος. Θα το ξανάκουγα χωρίς skip το outsiderάκι αυτό.
16. Harder Times (feat. Jahdan Blakkamoore)Βάρβαρα γλυκανάλατο κομμάτι, εντελώς λάθος τοποθετημένο στο κλείσιμο του δίσκου για να ξενερώσεις ακόμα κι αν σε είχε καραψήσει. Το μόνο που το σώνει κάπως είναι τα πολύ καλά performances και του Jahdan και του Snoop. Ξέρεις κάτι όμως, skip it with pride! Μου 'βγαλε εκδικητική μανία, δε ξέρω.
Αυτό ήταν το Reincarnated μέσα απ'τα αυτάκια μου. Σύμφωνα με την υποκειμενική, δική μου άποψη, ο δίσκος ήταν μια ευκαιρία για τον Snoop να yolάρει στην τζαμάϊκα, να αλλάξει παραστάσεις και να κάνει ζωάρα γενικότερα. Γιατί σ'αυτό έχει ταλέντο ο αστέρας Snoop, στη ζωάρα.
Έχοντας πει αυτά, το γεγονός ότι το Rastafari Millenium Council αλλά κι ο Bunny Wailer τον έκραξαν άσχημα, ότι προσβάλει τις παραδόσεις των ρασταφάρι, απ'τις οποίες όλο αυτό το διάστημα που βρέθηκε ο Snoop εκεί, δε χαμπάριασε τίποτα, το βρίσκω απόλυτα λογικό επακόλουθο των πεπραγμένων του (ολογράφως δε τον ένοιαζε και καθόλου και δεν ξεμαστούρωσε ποτέ). Οι συγκεκριμένοι τον κάλεσαν επίσης να σταματήσει να χρησιμοποιεί το Snoop Lion ως όνομα του, πράγμα που δέχτηκε κι επέστρεψε στο παλιό Snoop Dogg. Κι όλα αυτά μόνο 4 χρόνια μετά που δήλωνε πιστός του Nation Of Islam. Κυρ Cordozar δε μας τα λες καλά, μήπως προσπαθείς να κερδίσεις φήμη με ύπουλους τρόπους και τα 'χεις χεσμένα όλα αυτά;
Λεπόν κουκλάρα μου, το Reincarnated σαν reggae δίσκος, δε φτουράει με την καμία. Σαν hiphop δίσκος ούτε καν, άστο, καμιά σχέση. Όμως: Ενώ νόμιζα ότι είναι για τα μπάζα, με εξέπληξε ευχάριστα. Για χαλαρή ακρόαση σε καμιά καφετέρια, ή για το σπίτι, δεν είναι και τόσο χάλια. Σαν pop/reggae δίσκος μετράει πολύ περισσότερο από πολλούς άλλους του είδους που βγάζουν κάτι γιοί πατεράδων και κάτι χαζοποζέρια με dreadlocks. Χαμήλωσε λίγο τις προσδοκίες σου και θα σου ακούγεται μια χαρά.
Κοίταξε όμως τώρα τι γίνεται... το Reincarnated στην καλύτερη περίπτωση θα το χαρείς με ενάμιση-δυό μεροκάματα (ολογράφως 50 ευρώ, κι επαναλαμβάνω στην καλύτερη). Και νομίζω αυτό το ποσό, δεν το αξίζει. Εναλλακτικά όμως, μπορείς να κινηθείς ως εξής: παίρνεις το Here Comes The King / Lighters Up 7''άκι με ένα δεκαρικάκι-δεκαπενταρικάκι, παίρνεις και το Fruit Juice / Smoke The Weed 7''άκι με άλλο ένα ταληράκι και γίναμε! Με 20 γιούρια το πολύ, έχεις τα 4 καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Εντάξει, θα σου λείπει το Boulevard και το Remedy αλλά γλιτώνεις 30 ολόκληρα γιούρια.
Take care bro!
Για την ιστορία, κρουστά έπαιξε ο Stewart Copeland, παίζει σε μερικά κομμάτια ακόμα. Δες το βίντεο τώρα.
07. Fruit Juice (feat. Mr. Vegas)
Ενδιαφέρον κομμάτι για να κλείνεις το setάκι σου άμα παίζεις reggae/dancehall/jungle κλπ όταν είναι η ώρα αργάμιση, οι άνθρωποι κατάλυση, η κατάσταση βαράει διάλυση κι εσύ θες απλά να αιωρηθείς με όλα αυτά μέχρι την Zion (ολογράφως κρεβάτι) γιατί δε σε βαστάνε πια τα πόδια σου. Αυτό το στυλ το καραγουστάρω οπότε yeah! this one counts!
Την μπασάρα του την πήρε από το Under Me Sleng Teng του Wayne Smith.
08. Smoke The Weed (feat. Collie Buddz)
Πάρε 'δω το κλιπάκι να το βάλεις να παίζει όσο με διαβάζεις.
Αρχίζει με σαμπλαρισμένο και πειραγμένο το Don't Smoke the Seed από Michael Palmer, ιστορικό κομμάτι που τα σπάει. Η παραγωγή πατάει πάνω σ'αυτό και τα σπάει επίσης. Ο Collie Buddz τα σπάει κι αυτός κι έχει πλάκα να τον ακούς μετά απ'τις αποτυχημένες προσπάθειες του Snoop να χώσει σε patois. Αυτό είχε γίνει το μεγαλύτερο hit του συγκεκριμένου δίσκου, πράγμα που το οφείλει ξεκάθαρα στο κομμάτι πάνω στο οποίο πατάει, το Don't Smoke the Seed. Κι αυτό κλαμπάτο κομμάτι που μπορεί να παίξει ανάμεσα στα Congo Natty, τα Damian Marley και τα L'entourloop σου, ή δε ξέρω γω τι άλλο παίζεις. Στιχουργικά δε λέει κάτι παραπάνω απ'το πιες φούντα κάνει καλό, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Το νου σου, υπάρχει σε 7''άκι μαζί με το Fruit Juice, ταιριάζουν κιόλας. Σκέψου το, ε!
09. Tired Of Running (feat. Akon)Τι φωνάρα είσαι ρε Snoopy. Σωστός κι ο Akon. Urban απογευματινή μπαλάντα για τις κουρασμένες επιστροφές απ'τη δουλειά.
10. Τhe Good Good (feat. Iza Lach)
Χρησιμοποιεί μελωδίες από το Africa των Toto και ούτε που το αναφέρει ο αλήτης. Στην παραγωγή συμμετέχει ο Terrace Martin, παίζει και σαξόφωνο, θυμάσαι που σου λεγα γι'αυτό το αγόρι; Είναι μεν προσεγμένη σύνθεση, αλλά καταντάει κάπως άχρωμη. Μ'αρέσει όμως πολύ ο ήχος απ'τα κρουστά.
11. Torn Apart (feat. Rita Ora)
Παρ'όλο που δεν έχει διαλέξει "πρώτα" ονόματα για τις συνεργασίες στο δίσκο του, ο Snoop αποδεικνύει ότι ξέρει να παίρνει μαζί του τα σωστά ονόματα, φαίνεται σε όλο το album αυτό. Εδώ η Rita Ora για παράδειγμα ταιριάζει πολύ περισσότερο από την Angela Hunte που συμμετείχε στα άλλα κομμάτια. Αυτές οι λεπτομέρειες, μετράνε για ένα καλό τελικό αποτέλεσμα.
Ο Snoop καταφέρνει με μέτρια γλυκανάλατα pop/reggae κομμάτια να κάνει ένα αρκετά καλό σύνολο. Δε σου κρύβω ότι (αν και δεν είχα ακούσει ποτέ ολόκληρο το δίσκο προσεκτικά, ήξερα όμως σχεδόν όλα τα κομμάτια) περίμενα να θάψω τον δίσκο, αλλά τελικά μόνο αυτό δεν κάνω.
Βέβαια απ'την άλλη ξέρω κι εγώ, ξέρεις κι εσύ, ότι πίσω από αυτό είναι και το budget που τείνει στο +άπειρο. Για το Torn Apart τώρα, θα πω ότι περίπου είπα και για το Get Away. Θα μπορούσε να'ναι πολύ καλύτερο και πιστεύω πως μόνο την πρώτη φορά που το ακούς γλιτώνει το skip. Άντε και τη δεύτερη, μετά όμως...
12. Ashtrays and Heartbreaks (feat. Miley Cyrus)Αυτό μου θυμίζει κάπως τον βασιλιά των λιονταριών. Άκυρη συνεργασία με την βλαχοπούλα redneck Miley Cyrus γιατί έτσι. Σε κάποιο δίσκο έπρεπε να μπει το κομμάτι, τι να κάνουμε. Skip.
13. Boulevard (feat. Jahdan Blakkamoore)Πρόκειται για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου στιχουργικά. Νομίζω ότι του λείπει ένα γαμάτο μπάσο για να το απογειώσει, την βρίσκω πιο ξερή απ'όσο πρέπει την παραγωγή. Τίμιο, έχει και κάποια στοιχεία απ'το Hot Milk του Jackie Mittoo.
14. Remedy (feat. Busta Rhymes & Chris Brown)
Όταν σαμπλάρεις Original Nuttah και History από Super Cat, ο δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Που να ραπάρει από πάνω και κάνας Busta Rhymes δηλαδή. Απ'τα καλύτερα στο album κι ας μην έγινε single. Σωστό και το ρεφρενάκι.
15. La La La
Τα patois του Snoop είναι τραγικά (άντε αγόρι μου τράβα πίσω στην Καλιφόρνια) αλλά είναι φωνάρα ο γάταρος. Θα το ξανάκουγα χωρίς skip το outsiderάκι αυτό.
16. Harder Times (feat. Jahdan Blakkamoore)Βάρβαρα γλυκανάλατο κομμάτι, εντελώς λάθος τοποθετημένο στο κλείσιμο του δίσκου για να ξενερώσεις ακόμα κι αν σε είχε καραψήσει. Το μόνο που το σώνει κάπως είναι τα πολύ καλά performances και του Jahdan και του Snoop. Ξέρεις κάτι όμως, skip it with pride! Μου 'βγαλε εκδικητική μανία, δε ξέρω.
Αυτό ήταν το Reincarnated μέσα απ'τα αυτάκια μου. Σύμφωνα με την υποκειμενική, δική μου άποψη, ο δίσκος ήταν μια ευκαιρία για τον Snoop να yolάρει στην τζαμάϊκα, να αλλάξει παραστάσεις και να κάνει ζωάρα γενικότερα. Γιατί σ'αυτό έχει ταλέντο ο αστέρας Snoop, στη ζωάρα.
Έχοντας πει αυτά, το γεγονός ότι το Rastafari Millenium Council αλλά κι ο Bunny Wailer τον έκραξαν άσχημα, ότι προσβάλει τις παραδόσεις των ρασταφάρι, απ'τις οποίες όλο αυτό το διάστημα που βρέθηκε ο Snoop εκεί, δε χαμπάριασε τίποτα, το βρίσκω απόλυτα λογικό επακόλουθο των πεπραγμένων του (ολογράφως δε τον ένοιαζε και καθόλου και δεν ξεμαστούρωσε ποτέ). Οι συγκεκριμένοι τον κάλεσαν επίσης να σταματήσει να χρησιμοποιεί το Snoop Lion ως όνομα του, πράγμα που δέχτηκε κι επέστρεψε στο παλιό Snoop Dogg. Κι όλα αυτά μόνο 4 χρόνια μετά που δήλωνε πιστός του Nation Of Islam. Κυρ Cordozar δε μας τα λες καλά, μήπως προσπαθείς να κερδίσεις φήμη με ύπουλους τρόπους και τα 'χεις χεσμένα όλα αυτά;
Λεπόν κουκλάρα μου, το Reincarnated σαν reggae δίσκος, δε φτουράει με την καμία. Σαν hiphop δίσκος ούτε καν, άστο, καμιά σχέση. Όμως: Ενώ νόμιζα ότι είναι για τα μπάζα, με εξέπληξε ευχάριστα. Για χαλαρή ακρόαση σε καμιά καφετέρια, ή για το σπίτι, δεν είναι και τόσο χάλια. Σαν pop/reggae δίσκος μετράει πολύ περισσότερο από πολλούς άλλους του είδους που βγάζουν κάτι γιοί πατεράδων και κάτι χαζοποζέρια με dreadlocks. Χαμήλωσε λίγο τις προσδοκίες σου και θα σου ακούγεται μια χαρά.
Κοίταξε όμως τώρα τι γίνεται... το Reincarnated στην καλύτερη περίπτωση θα το χαρείς με ενάμιση-δυό μεροκάματα (ολογράφως 50 ευρώ, κι επαναλαμβάνω στην καλύτερη). Και νομίζω αυτό το ποσό, δεν το αξίζει. Εναλλακτικά όμως, μπορείς να κινηθείς ως εξής: παίρνεις το Here Comes The King / Lighters Up 7''άκι με ένα δεκαρικάκι-δεκαπενταρικάκι, παίρνεις και το Fruit Juice / Smoke The Weed 7''άκι με άλλο ένα ταληράκι και γίναμε! Με 20 γιούρια το πολύ, έχεις τα 4 καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Εντάξει, θα σου λείπει το Boulevard και το Remedy αλλά γλιτώνεις 30 ολόκληρα γιούρια.
Take care bro!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου