Συστάσεις δε νομίζω ότι χρειάζεται ο MF Doom, οι άλλοι δυό όμως που συμπληρώνουν την τριάδα ήταν ο DJ Subroc (Dingilizwe Dumile), ο μικρός αδερφός του MF Doom που δυστυχώς μας άφησε τον Απρίλη του 1993, όταν προσπαθώντας να περάσει ένα δρόμο τον χτύπησε αυτοκίνητο, και ο Onyx The Birthstone Kid ή απλά Alonzo Hodge, που αντικατέστησε τον Rodan όταν αυτός προτίμησε να σπουδάσει απ'το να γίνει ράπερ. Εγώ ψιλοσιχαίνομαι το ακαδημαϊλίκι και θα 'χα διαλέξει σίγουρα ανάποδα,
αλλά τι κρίμα, δε μπόρεσα ποτέ να φτιάξω μπάντα ώστε να υπάρχει για να την επιλέξω. Απ'την άλλη το εγχείρημα σπουδές πάτωσε χειρότερα κι απ'την τελευταία προσπάθεια του Eminem να βγάλει έναν αξιοπρεπή δίσκο, πράγμα που θα 'πρεπε να είχα μυριστεί απ'την αρχή λόγω της απέχθειας μου προς τους ακαδημαϊκούς (φοιτητές ή καθηγητές whatever το ίδιο μου κάνει), αλλά δυστυχώς ήμουν ικανά ανώριμος ώστε να το αντιληφθώ μετά το σφύριγμα λήξης του διαιτητή, οπότε τι ψάχνεις τώρα, άστο, όταν σε καίει το φύλλο αγώνα δε μπορείς να κάνεις και πολλά, εκτός κι αν είσαι τίποτα μαφιόζος πράκτορας του πούτιν με κυβερνητικά κολλητηλίκια και καμιά σαραντάρα επιχειρήσεις στο τσεπάκι σου, και δεν είμαι.
Αυτό που έχει σημασία να γνωρίζεις για το Mr. Hood, είναι ότι στην εποχή του δεν υπολογίστηκε ιδιαίτερα απ'το κοινό, έγινε όμως γνωστότερο μιάμιση δεκαετία αργότερα, όταν ο MF Doom έγινε θρύλος και οι φανζ ξεψαχνίζανε το παρελθόν του, όπως ξεψαχνίζεις εσύ το Blacksteppa από τότε που το ανακάλυψες. Ή και όχι. Και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ τότε το έμαθα, όταν άρχισα να πάσχω από οξεία εμεφντουμίαση.
Το Mr. Hood παραείναι funky (yeah), διαρκεί περίπου μια ώρα και 5 λεπτά και θα μπορούσε με άνεση να είναι μέρος της Native Tongues Collective, αν και δεν είναι.
Τα τσακάλια οι KMD συστήνονται ως εξής: Malcolm X's meeting a drum machine on Sesame Street. Για να'χεις μια εικόνα του τι θα ακολουθήσει.
01. Mr. Hood At Piocalles Jewelry/Crackpot
Το κομμάτι βρίσκεται ανάμεσα σε δυο skits τα οποία για καλή μου τύχη είναι αρκετά έξυπνα και διασκεδαστικά, με μπόλικα υπονοούμενα για τον κόσμο των ουσιών και των νταλαβεριών (όπως και το κομμάτι άλλωστε). Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να βλέπεις πως τοποθετείτε ο Zev Love X κι από ποια οπτική γωνία αρχίζει να ρίχνει τα τούβλα του. Από πιτσιρικάς στα κόλπα. Μικρή η στροφή του αλλά έχω βγει ζωντανός κι από πιο δύσκολες καταστάσεις. Άλλωστε με περιμένει άλλη μια ώρα γεμάτη KMD.
Ξέχασα να σου πω ότι εδώ γνωρίζουμε για πρώτη φορά και τον Mr. Hood, μια περσόνα που φτιάξανε κόβωντας samples από δίσκο εκμάθησης γλώσσας.
Το ωραίο σαμπλάκι που ακούς είναι από το Superman Lover του Johnny Guitar Watson, παιγμένο ελαφρώς πιο γρήγορα.
02. Who Me? (With An Answer From Dr. Bert)
Δε μπορώ να φανταστώ πόσο κακομούτσουνος και στριμμένος πρέπει να'σαι για να μην εκτιμήσεις αυτή την αλητεία. Ο Zev Love X με τη βοήθεια του Onyx σχολιάζει και αστειεύεται όπως θα δεις και στο videoclip (που ούτε αυτό δέχομαι να μη σου αρέσει και πρόσεξε προς το τέλος, κάποια στιγμή σκάει ο Phife Dawg για λίγο! Και γαμάτο σκουφάκι ο Zev Love X έτσι;) με τον στερεοτυπικό little Sambo, την καρικατούρα που υπάρχει και στο όμορφο εξώφυλλο στην πάνω δεξιά γωνία και στο βαλιτσάκι, με την οποία όλες οι βλαχάρες λευκοί ρατσίσταροι, κορόϊδευαν τους μαύρους. Η καρικατούρα έχει μακριά ιστορία και σίγουρα η ιχνηλάτηση του παρελθόντος της έχει ενδιαφέρον, από το απαγορευμένο cartoon της disney μέχρι το γνωστό παραμύθι. Το πιο σπουδαίο όμως εδώ, θεωρώ ότι είναι η τοποθέτηση των KMD που, χωρίς να το παίζουν οργισμένοι, τσαμπουκαλεμένοι και πολιτικοποιημένοι, καταφέρνουν με χαβαλέ κι εξυπνάδες να κρατήσουν μια θέση πολύ πιο τίμια, ρεαλιστικά γειωμένη και πάνω απ'όλα χρήσιμη, από άλλους που μιλάνε και καλά εξ'ονόματως των καταπιεσμένων αλλά τελικά απλά πουλάνε μούρη και νταηλίκι για πάρτυ τους, με τραγικά αποτελέσματα απεύθυνσης. Ο στίχος Holy smokes I see i'ts a joke, to make mockery of the original folks... Okay, joke's over, but still it cloaks over, us with no luck from no clover θεωρώ ότι είναι καταπληκτική σύλληψη και καταφέρνει ταυτόχρονα να είναι κάτι σαν περίληψη όλου του κομματιού σαν σχόλιο... Φυσικά οι υπόλοιποι στίχοι είναι επίσης δυνατοί.
Στο μουσικό μέρος τώρα που μπορεί να με κάνει να χορεύω μέχρι τελικής πτώσεως, η τσίλικη παραγωγή οφείλεται στα I Turned You on των Isley Brothers (που το ξετρυπώσατε ρε αίλουροι) και τα φωνητικά samples είναι από το The Show των Doug E. Fresh, Slick Rick & The Get Fresh Crew και το Veronica από Bad Boys & K. Love. Α, ναι ο ήχος στην αρχή του κομματιού είναι από το παιδικό Little Brave Sambo από Peter Pan Records.
03. Boogie Man!
Το μοναδικό κομμάτι με σολο rap απ'τον Onyx The Birthstone Kid, κάτι που τονίζει κι ο ίδιος απ'την αρχή. Καθόλου φτωχός από skills αλλά φυσικά το στυλ είναι απαρχαιωμένο, οκ για δίσκο του 1991 μιλάμε, τι ήθελες δηλαδή. Αν δε σε ενοχλεί αυτό θα το ευχαριστηθείς και με το παραπάνω το Boogie Man. Σαμπλάρει το Itchy Brother από Nite-Liters. Πρόσεξε τα έξτρα funky drums, σκέτος έρωτας.
04. Mr. Hood Meets Onyx
Αν διαβάζεις Blacksteppa θα γνωρίζεις ήδη ότι δε πολυψήνομαι για skits. Το συγκεκριμένο ήταν όμως κάπως διασκεδαστικό, οπότε θα είμαι κι εγώ κύριος και δε θα αρχίσω τις προσβολές. Νομίζω από πίσω ακούγεται κάποιο κομμάτι των Booker T & The MG's
05. Subroc's Mission
Και γαμώ δουλειά στην παραγωγή, με τα 4 O' Clock In The Morning από The Hassles και το Dwarfs' Yodel Song από Adriana Caselotti. Ο Subroc ραπάρει ακόμα πιο oldskool σε σχέση με τον Onyx, αλλά (ή και γι'αυτό) τον γουστάρω ακόμα περισσότερο. Μας λέει κάποιες εμπειρίες του απ'την καριέρα του σαν κομμωτής, σίγουρα σε ενδιαφέρει.
06. Humrush
Αν κι έχει πλάκα το μουρμουρητό στο background όλου του τραγουδιού, όπως και οι εξυπνάδες που εμπνέονται από αθλητικά, πολιτικά και ισλαμικά/5percent nation references, δεν με κερδίζει. Sorry guys, but that's the truth. Κρίμα γιατί σ'αυτό χώνανε και οι 3 και θα μπορούσε να ανέβει με τις τρεις διαφορετικές φωνές και ικανότητες των γάτων.
07. Figure Of Speech
Ακριβώς όπως και το προηγούμενο track, έχει ενδιαφέρον στους στίχους, καλή παραγωγή, αλλά για κάποιο λόγο είναι λίγο βαρετό. Το αξιοσημείωτο εδώ είναι πως σ'αυτό το κομμάτι, για πρώτη φορά ο Zev Love X χρησιμοποιεί για τον εαυτό του το DOOM. Now, this is history motherfucker! Το άλλο ωραίο είναι τα κομμένα φωνητικά στο ρεφρέν και η πολύ σωστή δουλίτσα που έγινε συνδιάζοντας τα Me And Ms. Jones του Billy Paul και Monkey See, Monkey Do από Le Pamplemousse, που από μόνα τους δε λένε και τίποτα, αλλά ο συνδυασμός τους σκοτώνει, μπύρα με chips!
08. Bananapeel Blues
Πωωωωω τι κομματάρα allmighty Allah, bless MKD forever, και δεν ανάβει κι ο αναπτήρας να το ανάψω να γουστάρω. Η sampleάρα είναι από το H2Ogate Blues των Gil-Scott-Heron & Brian Jackson. Είμαι σίγουρος ότι κάπου έχω ακούσει και το πιανάκι στην αρχή αλλά δε μπορώ να θυμηθώ που. Αλήθεια τώρα, πρόσεξε τους στίχους σ'αυτό το κομμάτι, που για άλλη μια φορά έχουν να κάνουν με τα ρατσιστικά στερεότυπα. Τέλος πρώτης πλευράς του δίσκου, πάμε στην Β΄.
09. Nitty Gritty (feat. Brand Nubian)
Μαζεύτηκαν όλες οι σέχτες και yolάρουν. Βαμμένοι 5 Percenters οι Brand Nubian, ταγμένοι στην Ansaaru Allah Community οι KMD, τα σπάνε όλοι οι σεχταρισταί μαζί ραπάροντας τις φιλοσοφικές αλλά και τις υλικές τους ανησυχίες, μια μεγάλη συνεισφορά στη μαύρη κουλτούρα της εποχής τους.
Είναι να απορείς ποιος από τους έξι mc's χώνει καλύτερα, αλλά νομίζω ότι εδώ θα διαλέξω τον Lord Jamar, του οποίου η στροφή μου έκανε περισσότερο κλικ, τουλάχιστον σ'αυτή την ακρόαση.
Για να φτιάξουν το κομμάτι το σένιο, το σωστό, πήραν απ'τα φιλαράκια τους, τους A Tribe Called Quest το Push It Along κι απ'το The Nitty Gritty του Shirley Ellis.
Κακώς δεν έγινε κλιπ το συγκεκριμένο, θα'χε τρελό ενδιαφέρον. Τουλάχιστον έγινε single, στο οποίο περιέχεται κι ένα ακόμα mix του κομματιού (που δεν το προτιμώ προσωπικά).
10. Trial 'N ErrorΠαλιά θυμάμαι να το τρώει το skip αλλά τώρα μου φάνηκε κάπως λιγότερο βαρετό και το άκουσα ψιλο με το ζόρι για να προσέξω τον στίχο που δε θυμόμουν καθόλου. Σε κάθε περίπτωση είναι filler στο δίσκο και απέχει ποιοτικά απ'τα υπόλοιπα.
Φωνητικά Samples από την παιδική σειρά Sesame Street και ριφφάκι στο σαξόφωνο από το Main Stem από Duke Ellington and his Orchestra.
11. Hard Wit No Hoe
Κι άλλο κομμάτι με φοβερή δουλειά στα samples και την παραγωγή γενικότερα. Μπερδεύει το Mambo Nr. 5 από Samba Soul με το I Know You Got Soul από Bobby Byrd και το Potholes In My Lawn από De La Soul. Έξτρα funky. Δε θυμόμουν τους στίχους και δε τους πρόσεξα ιδιαίτερα και τώρα γιατί μ'έφαγε το feeling του ρυθμού. Κάτι πρέπει να διαβάζει ο Zev Love X για τρεις αγρότες και μάλλον αντιπαραβάλει την όλη ιστορία με φυλετικές διακρίσεις και συμπεριφορές, αλλά δε ξέρω να σου πω ακριβώς και βαριέμαι να το ξανακούσω απ'την αρχή. Με συγχωρείς ε; έλα τώρα ρε μπρο. Άμα θες γράψε στα σχόλια εσύ, αφού το ακούσεις και ξέρεις καλύτερα.
12. Mr. Hood Gets A Haircut
Κι άλλο skitάκι με τον Mr. Hood, που μάλλον πήγε για κούρεμα στου Subroc και βγάζουν μια κάποια στοιχειώδη συνεννόηση.
13. 808 Man
Μουσικά είναι filler αλλά γέλασα πολύ με τους στίχους για άλλη μια φορά. Πολύ στυλάτο storrytelling το γατόνι ο Zev Love X, δε σου λέω τίποτα για να μη φας spoilers, δώστου μια προσεκτική ακρόαση και του 808 Man, το αξίζει, έστω μία.
Magnificent Sanctuary Band από Donny Hathaway για τα κρουστά και Call The Doctor από Funkadelic σε διάφορους άλλους ήχους στα samples.
14. Boy Who Cried Wolf
Το αγαπημένο μου στο δίσκο, μετά τα hitάκια. Έχει ένα μικρό απόσπασμα από μια ομιλία του Malcolm-X σαμπλαρισμένη και παιγμένη ξανά και ξανά. Απ'την ίδια ομιλία έχουν πάρει σίγουρα και οι Showbiz & AG στο Runaway Slave και φαντάζομαι κάνας λόχος ράπερ ακόμα.
15. Peachfuzz
Πάντα απορούσα πως έγινε κλιπ αυτό κι όχι το Nitty Gritty. Τώρα googlικώς βρήκα ότι την ίδια απορία είχαν και οι MKD. Σας καταλαβαίνω ρε παιδιά δίκιο είχατε. Αλλά που να το βρείτε με τα καθάρματα της Elektra Records. Εντάξει έχει γέλιο το κομμάτι κι ωραία samples από δυό-τρία κομμάτια του O.C. Smith, αλλά μέχρι εκεί. Σου προτείνω να το ακούσεις βλέποντας το κλιπ του, θα το χαρείς περισσότερο από μια απλή ακρόαση.
16. Preacher Porkchop
Μμμμ μπα δε με ψήνει. Όχι τώρα τουλάχιστον.
17. Soulflexin'
Ωραίο. Κατάλληλο για να σηκωθείς να γυρίσεις δυο στροφές και να τινάξεις την σκόνη από πάνω σου τώρα που τελειώνει ο δίσκος, να τον βάλεις στη θέση του και να συνέρθεις λίγο απ'αυτό που έζησες. Γουστάρω ιδιαίτερα την τελευταία στροφή που ο Zev Love X δίνει τα respect του και στέλνει χαιρετίσματα στα φιλαράκια του. Με ανεβάζει να τ'ακούω κάτι τέτοια, ίσως δεν έχω μεγαλώσει ακόμα αρκετά.
Τέλος πάντων. Εμπειρία ο δίσκος. Ζήτω οι MKD, ζήτω ο MF Doom.
Σε μεταγενέστερες εκδόσεις του δίσκου θα βρεις άλλο ένα κομμάτι, το Gasface Refill. Τίποτα σπουδαίο αλλά δεν είναι κι άσχημο. Για να το πω ξεκάθαρα μη σκάσω, το Nitty Gritty είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου! Και μετά το Who Me!
Αυτό ήταν το Mr. Hood. Είχε γέλιο, γαμάτες Oldschool παραγωγές, πολύ ωραίες τοποθετήσεις γύρω απ'τα φυλετικά ζητήματα, ωραία δρομίσια αργκό που όμως δε το παρακάνει με γκανγστεριλίκια και ψεύτικες τραβηγμένες μαλακίτσες και τρομερό στυλ και ύφος.
Ο δίσκος είναι αγνή ιστορία κούκλε. Δε ξέρω γιατί δε τον έχεις πάνω απ'το προσκεφάλι σου, (ή έστω δίπλα στους υπόλοιπους δίσκους του MF Doom) αλλά καλά θα κάνεις να το διορθώσεις αυτό. Και σβέλτα. Για το δικό σου καλό. Για να μην έχουμε άλλα.
Εκτός των άλλων θα κερδίσεις και την κατοχή μιας άποψης για το πως εξελίχθηκε ο γάταρος ο Doom, ώστε να το παίζεις μάγκας σε παρέες με νεογνά χιπχόπια.
Τώρα σε περίπτωση που δεν έχεις να σκάσεις 2 και βάλε μεροκάματα για να αποκτήσεις την πρώτη έκδοση, σε καταλαβαίνω και με το παραπάνω. Ούτε εγώ τα 'χω. Οπότε βολέψου με καμιά επανέκδοση. Ή αν δε θες να σκάσεις καθόλου φράγκα, τότε αφιέρωσε του σίγουρα λίγο χρόνο, έστω ιντερνετικά, πραγματικά το αξίζει. Ακόμα κι αν δεν αντέχεις αυτόν τον Oldschool ήχο, αν το αφήσεις να δουλέψει λίγο μέσα σου, θα δεις ότι συνηθίζεται μια χαρά. Θα μπεις στο πνεύμα γρήγορα. Κρίμα να χάσεις τέτοιο feeling.
Πις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου