Ο κυρ Gregory μεγάλωσε στη φτώχεια με άλλα 7 αδέρφια και τη μάνα του που ήταν ιεροκυρηκατζού, στο Bakersfield της California, ενώ είχε γεννηθεί λίγο παραδίπλα, στο Sacramento.
Σχεδίαζε να γίνει παίκτης σ'αυτό το ανεξήγητα για τα συμπαντικά δεδομένα, ντεμοντιλίκι, το american football, αλλά ένας τραυματισμός στην ωμοπλάτη τον έσωσε απ'την ταλαιπωρία και του στρωσε το δρόμο για μια επιτυχημένη καριέρα στη μουσική. Δε τον χάλασε.
Σ'αυτό έπαιξε ρόλο και η μάνα του η οποία λίγο πριν πεθάνει (κυριολεκτικά λίγο πριν) τον έπεισε να ασχοληθεί με το τραγούδι, όταν ο Gregory Porter ήταν ακόμα 21 χρονών.
Φεύγει για Νέα Υόρκη και το Brooklyn / Bedford-Stuyvesant (το περίφημο Bed-Stuy για τα γατόνια που ξέρουν από Wu) μαζί με τον έναν απ'τα αδέρφια, δουλεύει σα μάγειρας στο εστιατόριο του και γενικά συνεχίζει να δουλεύει σαν μάγειρας και αλλού, όμως που και που δίνει και κάνα live με τη φωνάρα του για να δείξει τα δόντια του σε φάση μπορεί να δουλεύω για τρεις και εξήντα αλλά δείτε που αλλού το 'χω ρε μούργα!
Μετά από κάποια χρόνια μεταξύ επισιτισμού και gigs σε δευτεροτρίτα μαγαζιά, έρχεται η δικαίωση (πρωτίστως για τη μάνα του, την Ruth) και το συμβόλαιο με την Motema, στην οποία κυκλοφορεί δυο δουλειές του, το Water, στα 39 του (!) και το Be Good τον αμέσως επόμενο χρόνο. Και οι δυό δίσκοι προτείνονται για Grammy, οπότε εκεί στην Blue Note παίρνουν σιγά σιγά τα χαμπάρια τους και του προτείνουν συμβόλαιο. Τέτοιες ευκαιρίες δε χάνονται ούτε από διασταύρωση χασογκόλη επιθετικού με Βαλόνια Βεντρικόσα, (μονοκύταρρος οργανισμός χωρίς όραση, για τους πιο προσεκτικούς αναγνώστες που δεν προσπερνάνε κάθε μαλακία που γράφω) οπότε γιατί να την έχανε ο αίλουρος ο Gregory;
Όχι μόνο απογειώνεται με τον τρίτο του δίσκο, ένα χρόνο μετά, το Liquid Spirit, αλλά κερδίζει επιτέλους κι αυτό το ρημάδι το Grammy (Best Jazz Vocal Album 2014).
Let The Music Play:
01. No Love Dying
Με πολύ ωραίες αρμονικές ανοίγει τον δίσκο του ο Gregory Porter, προσπαθώντας να σε μπάσει στο κλίμα απ'την αρχή. Τους στίχους θα μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις και ποίημα, πολύ δυνατό μάλιστα. Κάθε στροφή ξεκινάει με μια δεισιδαιμονία και ουσιαστικά αν και φαίνεται ρομαντικό/ερωτικό απ'τον τίτλο του, το κομμάτι, μόνο αυτό δεν είναι. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι ήταν μια προσπάθεια να δώσει κουράγιο κι ελπίδα στους αλήτες αυτής της γειτονιάς. Εμένα μου φαίνεται και λίγο σαν να παροτρύνει τους γηραιότερους να δείξουν κατανόηση στις μαλακίες και τα λάθη των νέων. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για στιχουργικό διαμαντάκι. Η φωνή του Gregory σε καθηλώνει, είναι λες κι ακούς τον Marvin Gaye της εποχής μας σ'αυτή την urban μπαλάντα. Αισθητικά είναι αυτό που θα έβαζες να ακούσεις μια Κυριακή ή μια αργία, όταν δεν έχει καλό καιρό και κάθεσαι να χουχουλιάσεις μέσα με κάνα βιβλίο και ζεστούς καφέδες.
02. Liquid Spirit
Το κομμάτι του τίτλου του δίσκου θα ήταν μαλακία να είναι μαλακία, κι ευτυχώς δεν είναι. Παίζει ένας χορευτικός / θετικός Soul ρυθμός και ξεδιπλώνουν τα skills τους τόσο ο Gregory με τη φωνάρα του, όσο και ο Aaron James με τη μπασάρα του κι ο Albert Crawford Jr. με το πιάνο.
Δικαίως έφαγε ένα κάρο remix το κομμάτι και μπήκε παντού. Ευχάριστο και ταυτόχρονα πλούσιο σε σύνθεση και ταλέντο. Έλα clap your hands now !!!
03. Lonesome Lover
Σύνθεση των Abbey Lincoln & Max Roach που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε απ'το πλήθος όσο της άξιζε, εδώ μάλλον θα τα καταφέρει. H ενορχήστρωση που του 'δωσε ο Gregory Porter σε μπουκώνει με κάτι πολύ νόστιμο και θα θες λίγο ακόμα μόλις τελειώσει. Προσωπικά προτίμησα να παρατηρώ την τρομπέτα του Curtis Taylor, το σαξόφωνο του Yosuke Sato και τα τύμπανα του Emanuel Harrold, αλλά και το πιάνο ήταν πολύ καλό, όπως και το performance του Γρηγόρη δεν ήταν καθόλου αδιάφορο. Δεν είναι τυχαίο που τον παρομοιάζουν με τον Nat King Cole ή τον Sam Cooke.
Αυτό είναι το κομμάτι που θα άκουγες καθώς ντυνόσουν και κοιτούσες έξω στο δρόμο απ'το παράθυρο για να δεις τι θα φορέσεις.
04. Water Under Bridges
Είναι απ'τα αγαπημένα μου στο δίσκο οπότε δε χρειάζεται να πω και πολλά. Μαθήματα φωνής απ'τον θείο. Somebody told me "get over it"... Even our worst days are better than loneliness.
Φωνή και πιάνο μόνο εδώ, αλλά είναι σα να παίζει ολόκληρη ορχήστρα. Σεβασμός μόνο, αυτά είναι τα urban / metropolitan λαϊκά της δεκαετίας που διανύουμε.
05. Hey Laura
Σπάνια ακούς ερωτικό τραγούδι που δεν είναι ξεφτίλα, οπότε πρόσεξε το καλά το Hey Laura, που ο Gregory Porter επισκέπτεται μέσα στην άγρια νύχτα την πρώην του την Laura (έχει πει σε συνέντευξη ότι είναι υπαρκτό το πρόσωπο, ήταν μια πρώην του απ'το Εδιμβούργο αλλά δε θυμάμαι που είχαν γνωριστεί, κάπου στις η.π.α πάντως) προσπαθώντας να μάθει αν είναι με άλλον, και την ξυπνάει ο άξεστος. Πολύ γλυκό τραγούδι, αλλά έχει ένα αρνητικό, λέει σχεδόν την ίδια στροφή τρεις φορές. Θαύμασε εδώ κίτρινο papillon!
06. Musical Genocide
Δεύτερη πλευρά πρώτου δίσκου. Υπέρτατη κομματάρα που αποτίει φόρο τιμής στα blues, gospel & soul και μας συμβουλεύει να τα θυμόμαστε. Μ'αρέσει κάθε φορά που το ακούω να προσέχω τις ανάσες που παίρνει ο Gregory και να φαντάζομαι πως προετοιμάζει το στόμα του για να βγάλει αυτή τη φωνάρα, τι μορφασμούς παίρνει, πως κινεί τη γλώσσα του κλπ. Έχει φοβερή λεπτομέρεια η άρθρωση του.
Κι αυτό remixαρίστηκε ικανοποιητικά ώστε να μπει παντού, από ραδιόφωνα, μπαράκια και καφετέριες μέχρι διαδρόμους σε καράβια γραμμής και αίθουσες αναμονής. Βγήκε και σε single φυσικά.
07. Wolfcry
Το πρώτο μετά από 6 κομμάτια που δε θυμόμουν καθόλου, πρώτον γιατί δεν είναι εύκολα μνημονεύσιμο και δεύτερον γιατί έτρωγε skip. Άλλο ένα ντουέτο φωνής και πιάνου, αλλά δε με ψήνει, δεν έχω εξοικειωθεί μ'αυτό το αργό ρομαντικό κυριλάτο στυλ. Sorry θείο.
08. Free
Αυτοβιογραφικό κομμάτι στο οποίο ευχαριστεί μάνα και πατέρα για τη ζωή του και για τα εφόδια που του δώσανε για να ανταπεξέλθει σε αυτήν. Έχει ενδιαφέρον γιατί σε συνεντεύξεις του, έχει δηλώσει πως ο πατέρας του, έλειπε πάντα απ'τη ζωή του αλλά παρ'όλα αυτά τον ευχαριστούσε γιατί του έδωσε τη φωνή του! Φήμες λένε ότι ήταν κι εκείνος φωνάρα. Βρίσκω πολύ γλυκό το ότι κάθε λίγο στο τραγούδι, αναφέρει κάποιες απ'τις αξίες τις οποίες του πάσαραν η μάνα ή τα αδέρφια του και προσπαθούσε να τις τηρήσει.
Μοναδικό soul power κομμάτι.
09. Brown Grasses
Filler αλλά μόνο επειδή τα υπόλοιπα κομμάτια είναι fucking amazing perfect. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι κακό το Brown Grasses. Είναι ήρεμο κι όχι πολύ αργό, ότι πρέπει για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του άλλη μια φορά σε soul πατήματα ο θείος με την τραγιάσκα. Και μιας που την ανέφερα, την φοράει γιατί έχει κάποια σημάδια λέει από μια επέμβαση στο κούτελο που είχε κάνει στο παρελθόν και θέλει να τα κρύψει. Αλλά του άρεσε και σαν στυλ γιατί είναι κάτι διαφορετικό και είπε να το καθιερώσει, άρεσε στα κορίτσα. Σωστός ρε θείο, θα μου πάρεις κι εμένα μία;
10. Wind Song
Πρώτη πλευρά δεύτερου δίσκου. Ακόμα και τα outsider κομμάτια του δίσκου είναι πολύ δυνατά, με το Wind Song να είναι ζωντανό παράδειγμα του ισχυρισμού που μόλις διατύπωσα πριν ακριβώς λίγα δευτερόλεπτα. Ο τρόπος που τραγουδάει την όμορφη μελωδία και πατάει πάνω στο ρυθμό, θεωρώ ότι είναι καταπληκτικός. Το πιάνο πρωταγωνιστεί (και) εδώ.
11. The In Crowd
Το αγαπημένο μου στο Liquid Spirit! Το κομμάτι λέει για τη ζωή στην πιάτσα, στην κίνηση, στο πήγαινέλα της καθημερινότητας, το ανθρωπομάνι. Να προσέξεις τα κόλπα που κανουν κάθε λίγο τα ντραμς. Urban ύμνος, για να στο πω απλά. Ψοφάω με το στυλ και το χαμόγελο σου θειέ, πόσους μπάφους ήπιες πριν τα γυρίσματα για το κλιπ;
12. Movin
Ο ρυθμός στα τύμπανα μου φέρνει αβίαστα στο μυαλό τον Robert Glasper και τους τρόπους που στήνει τα κομμάτια του. Τώρα που είπα Robert Glasper να θυμηθώ να γράψω τίποτα και γι'αυτόν τον κύριο. Παίζει να'ναι η πιο "σύγχρονη" σύνθεση στο δίσκο το Movin, με πολύ προσεγμένη και έξυπνη ενορχήστρωση. Ο Gregory εδώ μιλάει για το κενό που δεν αναπληρώνεται, του χαμού της μητέρας του.
13. When Love Was King
Ο τρόπος που ακούγονται τα τύμπανα, λες και σέρνονται στο χώμα αργοπεθαίνοντας, μου σκίζει την καρδιά. Εκτός από τραγούδι, το συγκεκριμένο θα μπορούσε να 'ναι κάποιο διάσημο ποίημα που διδάσκεται στα σχολεία. Δε ξέρω αν δίνει καλύτερη παράσταση εδώ η φωνή ή τα όργανα. Καταπληκτική ερμηνεία, εύχομαι να μη ρευτεί κάνας κάφρος εκεί που το ακούς και στο χαλάσει μόνο. Το κομμάτι δικαιολογεί και με το παραπάνω τα σχεδόν 7 λεπτά της διάρκειας του. Πάμε και στη τελευταία πλευρά των δυο δίσκων, την τέταρτη.
14. I Fall In Love To Easily
Μπαλάντα για φωνή, μπάσο και πιάνο, αλλά δε με πείθει όσο τα υπόλοιπα τέτοιου στυλ στο δίσκο. Τοποθετημένο σωστά πάντως προς το κλείσιμο, θα το γούσταρα και για τελευταίο κομμάτι στο δίσκο, αντέχεις να το ακούσεις ολόκληρο παρά τα σχεδόν 8 λεπτά που διαρκεί. Το πιάνο του Albert Crawford Jr. κερδίζει για άλλη μια φορά τις εντυπώσεις. Η σύνθεση εδώ είναι των Sammy Cahn & Jule Styne.
15. Time Is Ticking
Φτερουγίζει η καρδούλα σου με την ερμηνεία του θειού σ'αυτό το track. Η φωνή του στάζει μέλι μάγκα μου. Θα το 'χα στο repeat στις αυτοκινητίσιες μου βόλτες αν είχα αυτοκίνητο. Ότι πρέπει για απογευματινές βόλτες με βροχή και γκρίζο ουρανό σε επαρχιακούς δρόμους με μικρή κυκλοφορία.
16. Water Under Bridges (Rubato Version)
Άλλη εκτέλεση του 4ου κομματιού, δεν διαφέρει ιδιαίτερα, έχει πιο πομπώδες πιάνο και η φωνή ακούγεται λίγο πιο βαθιά. Rubato θα πει με αυξομειώσεις στο ρυθμό. Ότι έγραψα στο 04 ισχύουν κι εδώ φυσικά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή η εκτέλεση είναι κομματάκι πιο ζεστή, αλλά εγώ προτιμώ την άλλη που μου φαίνεται πιο παθιασμένη.
Όταν ένας δίσκος μπορεί να μπει σε πολλούς διαφορετικούς χώρους και να παίζει το ίδιο πολύ σε όλους, είναι αδιαμφισβήτητα επιτυχημένος. Πόσο μάλιστα όταν είναι κι από ένα είδος το οποίο άλλοι το 'χουν συνδέσει με τα... χριστούγεννα (!!! ναι το άκουσα κι αυτό σ'αυτή τη θεότρελη ζωή, ότι η jazz είναι χριστουγεννιάτικη μουσική...) κι άλλοι με τη μουσική της υψηλής κοινωνίας. Πάλι καλά. Φαντάζεσαι αυτούς τους άσχετους αντί για μουσική να μιλούσαν για πολιτική ή για ιστορία;
Το Liquid Spirit όχι απλά είναι ένας πολύ καλός soul/jazz δίσκος, αλλά είναι ένας απ'τους καλύτερους της τελευταίας δεκαετίας. Και τα καλά νέα της υπογραφής του Gregory Porter στην μεγάλη Blue Note είναι ότι δε τον μετάλλαξαν σε κανέναν pop star όπως κάνουν συχνά, αλλά τον άφησαν να εξελίξει το δικό του, προσωπικό στυλ, και να το πάει πραγματικά αλλού. Thank you Blue Note, thank you Gregory Porter! Κι όχι μόνο στο Liquid Spirit, αλλά σας έχω ακόμα καλύτερα νέα: αυτό συνεχίστηκε και στον επόμενο του δίσκο, το Take Me To The Alley.
Πρόσφατα έμαθα και για έναν ακόμα δίσκο του στην Blue Note, το Nat "King" Cole & Me, το οποίο όμως δεν πρόλαβα ακόμα να ακούσω.
Συμπέρασμα χωρίς πολλά πολλά: Μια τίμια δισκοθήκη, οφείλει να 'χει αυτό το διαμαντάκι στα ράφια της.
Είναι σα να ζεις στα 60's και να βγαίνει το Kind Of Blue, ή σα να ζεις στο '94-'95 και να'χει βγάλει ο Nas πριν λίγο καιρό το Illmatic ή οι Wu τον πρώτο τους δίσκο. Είναι ΤΟΣΟ κλασσικό το Liquid Spirit! Και μιας που ανέφερα τους Wu και λίγο μετά το Liquid Spirit, μάντεψε τι λιώνω αυτές τις μέρες και σου μαγειρεύω! See, sometimes you gotta flash'em back!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου