Οπότε νομίζω ότι αξίζουν λίγο χώρο.
Το The Last Shall Be First προοριζόταν για δεύτερο album, μετά το Nothing Under The Sun, που υποτίθεται θα ήταν το ντεμπούτο τους, αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ, με αποτέλεσμα κάποια singles όπως το No Love Without Hate να μη τα ακούσουμε ποτέ σε album, ή κάποια άλλα όπως το Five Arch Angels (που ήταν και κομματάρα) να γίνει μόνο Outro και μάλιστα σαν κακόγουστο αστείο, στο The Last Shall Be First.
Δε ξέρω τι είδους επιπλοκές προκάλεσαν αυτή τη κατάσταση, πάντως οι σχέσεις του Shabbazz The Disciple αλλά και του άτυπου αρχηγού Killah Priest, δεν ήταν ποτέ οι καλύτερες με τον κάπτενRza, γι’αυτό και οι συγκεκριμένοι αποχώρησαν νωρίς απ’τους Sunz Of Man και τράβηξαν ο καθένας το μοναχικό δρόμο του. Όσο για τους υπόλοιπους; Ο Prodigal Sunn είναι ξαδερφάκι του Rza... βάλε και λίγο ταλέντο και του άνοιξαν πολλές πόρτες, στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο κλπ. Μέχρι κι από το sex and the city έχει περάσει. Και οι υπόλοιποι εννοείται ότι έχουν παρελάσει από ένα σωρό album διάφορων “συναδέλφων” κι έχουν εμπλακεί και σε άλλα σχήματα, είπαμε, δεν είναι τυχαίοι.
Οι Sunz Of Man πάντα με κάνανε να αναρωτιέμαι τι λείπει από μια μπάντα με σχετικά ικανούς mcz, να μη καταφέρνουν ούτε στο ελάχιστο να γίνουν έστω και λίγο γνωστοί όπως άλλες μπάντες με του ίδιου επιπέδου μέλη. Να’ναι η διαφήμιση; Τα κοννέ και οι σχέσεις με άλλους; Η εξαρχής επισκίαση από μεγαθήρια; Ποιος ξέρει... Πάντως εγώ τους απολαμβάνω όσο ακριβώς και τους μουράκλαρους. Δεν υπάρχει λόγος να μη το κάνεις κι εσύ, αλλά αυτό είναι δικό σου θέμα, εσύ αποφασίζεις, εγώ δεν ανακατεύομαι.
1. Intro
Γελοίο αλλά και φανταχτερά κλασσικά ανούσιο intro hiphop δίσκου που δεν έχει κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης πέρα απ’το να τρώει τον χρόνο μου και να μου ξυπνάει αρχέγονα ένστικτα.
2. Cold
Με ενόχλησε λίγο η συχνότητα που επαναλαμβάνεται το sample απ’το Coming Back To You από Maxine Brown, κυρίως επειδή είναι αρκετά αργό και δε μου κάθεται καλά. Κατα τ’άλλα η παραγωγή του 4th disciple είναι τουλάχιστον τίμια, samplάρει επίσης το Sunny από James Brown απ’το οποίο έχει πάρει διάφορους ήχους και το Fool Yourself από Little Feat, εξαιρετικές επιλογές και οι δυό.
Η πρώτη στροφή είναι του Hell Razah, καλός στίχος αλλά λίγο άψυχο χώσιμο, ότι ακριβώς λέει απ’την αρχή: My thoughts be colorless, the undercover rich…
Παίρνει τη σκυτάλη ο Prodigal Sunn που βάζει λίγο ψυχούλα και λίγο τέχνη στο στίχο παραπάνω και μετά ακούγεται η μπίλια από κάποιο σπρέϊ (yeah, that’s my boy). Γενικά ήταν καλά δεμένο το track και το γούσταρα, χωρίς να μπορώ να πω όμως ότι ήταν και το καλύτερο που ‘χω ακούσει τώρα τελευταία, μούμια.
3. Natural High (feat. Trebag)
They got that music, that moves my body, yeeeh! Όντως, έτσι είναι, μπράβο μάγκες. Σωστός ο Supreme που ‘χει κολλήσει εδώ το Here I Am (Come And Take Me) από Al Green.
Μόλις κατάλαβα ότι αυτός ο Trebag που έχει στον τίτλο είναι αυτός που τραγουδάει στο ρεφρέν, αλλά πέρα απ’αυτό δε θα μάθει ποτέ κανείς τίποτα άλλο γι’αυτόν. Κοίτα που και οι παρατρεχάμενοι έχουν δικούς τους παρατρεχάμενους. Λες σε κάποια σκοτεινή γωνιά του γαλαξία, ο Trebag να ‘χει βγάλει δίσκο και να’χει δικούς του παρατρεχάμενους; Αλλά τη σημασία έχει, δε θα μάθουμε ποτέ.
Να κι η αρχηγάρα μας ο κίλλας ο πριστ, ρίχνει την πρώτη στροφή, κυριολεκτικά όμως την ρίχνει, αφού έχει κάτι πεταμένους στίχους του στυλ crack your legs like a lobster, break your arms, beat you to death, snap your neck crack your chest... έλεος κάπου. Κι αυτός ο τυπάς τώρα έγινε πρώτη μούρη;
Στη δεύτερη στροφή ο Hell Razah χαραμίζει τον χρόνο μας προσπαθώντας να μας πείσει ότι είναι χειρότερος ράπερ απ’ότι είναι στην πραγματικότητα και στην τρίτη στροφή χώνεται ο Prodigal Sunn να διορθώσει λίγο αυτό το χάλι. Μετά απ’αυτό, το κομμάτι στρώνει, ο Trebag ραπάρει τίμια την τέταρτη στροφή, που θα ήταν ακόμα πιο τίμια αν η αναφορά στους Pinky and the Brain κατάφερνε όντως να με κάνει να χαμογελάσω αλλά πέρασε λίγο πάνω απ’το οριζόντιο δοκάρι, ενώ στην πέμπτη και τελευταία στροφή, ο Hell Razah επιμένει κι αυτή τη φορά τα καταφέρνει αρκετά καλά.
4. Flaming Swords
Το κομμάτι αρχίζει με ένα sample από μια ταινία του 1926 που λέγεται I’m a Soldier In The Army Of The Lord, του Rev Gates, thanks to internet και μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα ότι αν δεν υπήρχε δε θα μου έλειπε κιόλας. Κάπου εκεί ρίχνει και τα πρώτα του λόγια ο 60 Second Assassin με εισαγωγικό ύφος, πριν τη στροφή του. Η παραγωγή είναι του True Master κι εγώ σαν true hustler αδυνατώ να αφιερώσω αρκετό χρόνο για να βρω τι έχει σαμπλάρει, ή ακόμα καλύτερα να ξέρω από μόνος μου, αν έχει σαμπλάρει κάτι βέβαια, γιατί το beat είναι αρκετά ξερό. Εναλλακτικά μπορείς απλά να με πεις άσχετο και να προχωρήσουμε. Η στροφή του 60 Second Assassin που κρατιέμαι με το ζόρι να μην κάνω αστεία για το όνομα του, έχει και χιούμορ και ωραίους στίχους, αλλά ο τρόπος που ραπάρει υποθέτω δεν θα σου αρέσει. Δεν είναι αυτό που λέμε πατάει στο μέτρο. Ραπάρει λίγο πεταμένα, αλλά εμένα μ’αρέσει, ακριβώς επειδή σου την σπάει. Με άλλα λόγια, he doesn’t give a fuck κι όταν αυτό είναι γνήσιο το εκτιμώ.
Μετά ο Killah Priest συνεχίζει να χαλάει το album της μπάντας του, συνεχίζοντας να σπάει κόκαλα, πλάτες και πιθανότατα διάφορα άλλα μέρη του σώματος μου, καλά είναι τρόπος αυτός να φέρεται στους ακροατές του; Ειλικρινά βαριόμουν να ακούσω. Αυτός τα λέει, όχι εγώ, σοβαρά. Οκ, πρέπει να παραδεχτώ ότι είχε αυτό το σχεδόν χιούμορ που μ’αρέσει εδώ, οπότε θα ξαναπαίξω άλλη μια τη στροφή να διασκεδάσω λίγο παραπάνω τη μιζέρια μου και συνεχίζω στο μενού με Hell Razah και Prodigal Sunn, και οι δυο είχαν καλές στροφές. Όλα τα μέλη από μια στροφή λοιπόν, για πρώτη φορά στο δίσκο, αλλά αν θυμάμαι καλά όχι και τελευταία.
Σκοτεινό beat με χιούμορ και βρωμόξυλο εμπνευσμένο από μύθους, φαραό, βυζαντινούς αυτοκράτορες και ποιος ξέρει τι σκατά άλλο, δηλαδή πως γίνεται να μη σ’αρέσει αυτή η μαλακία;
5. Illusions (feat. Masta Killa)
Καλώστον μάστορα των Killa. Παραγωγή από 4th Disciple, με δείγματα (hoho) από το The High Tide Or Low Tide του Bob Marley και το Giving Up του Donny Hathaway, αρκετά πειραγμένο, είναι η αλήθεια. Εύγε, αλλά ήθελα κάπως λίγο παραπάνω μπάσο.
Την πρώτη στροφή την δίνει ο Hell Razah με πετυχημένους Black Consciousness στίχους και τις πρώτες Black Hebrew Israelits αναφορές και είναι πολύ δυνατή.
Τώρα, επειδή αυτό το concept δεν είναι και τόσο γνωστό, όσο πχ οι Five Percenters, να σου πω δυο πραματάκια. Αν βαριέσαι και δε σε ενδιαφέρει, απλά προσπέρνα αυτή τη παράγραφο. Η φάση αυτή έχει φυσικά τις ρίζες της στις αβρααμικές θρησκείες και υποστηρίζει ότι καμιά 200 με 400 χιλιάδες (οι αριθμοί αλλάζουν ανάλογα την πηγή) από τους σκλάβους που πήραν απ’την Αφρική στο αμέρικα, ήταν εβραίοι, απόγονοι των αρχαίων ισραηλίτων. Και φυσικά είναι ξαδερφάκι του Ρασταφαριανισμού. Get up in the morning slaving for bread sir, so that every mouth can be fed, poor me Israelites… Desmond Dekker & The Aces - Israelites… 1967! Αυτά δε τα ξεκίνησαν χιπχοπάδες, είναι φυσική εξέλιξη της μαύρης κουλτούρας από τα χρόνια της σκλαβιάς, που περνάει από γενιά σε γενιά.Το αν έχει ιστορική βάση αυτή η πεποίθηση περί Ισραηλίτικης καταγωγής, για μένα δε παίζει κανένα ρόλο παρά μόνο ερευνητικά. Θεωρώ πως από τη στιγμή που κάποιοι θέλουν να προσδιορίζονται έτσι και νιώθουν απόγονοι των αρχαίων Ισραηλιτών, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν, έτσι κι αλλιώς. Αυτό που έχει σημασία να ξέρει κανείς, είναι ότι όπως και οι Five Percenters, ή το Nation Of Islam ή ακόμα και οι Βογόμιλοι στα μεσαιωνικά βαλκάνια, μπορεί να παρουσιάζονται ως θρησκευτικές αιρέσεις, ο ρόλος τους όμως είναι κοινωνικοπολιτικός και η λειτουργία τους είναι προστατευτική ως προς τις μειοψηφίες που ξεχωρίζουν και γι’αυτό διώκονται απ’το πλειοψηφικό σύνολο. Κι επειδή έχουν τέτοιο ρόλο, πάντα αμφισβητούν και μάχονται την εξουσία. Γι’αυτό να τα αγαπάμε και να τα σεβόμαστε αυτά τα πραγματάκια, κομπλέ; Το άλλο που πρέπει να ξέρεις για τους Black Hebrew Israelites είναι ότι φυσικά έχουν κι αυτοί τις διασπάσεις τους, με τις οργανώσεις τους και όλα και, υποτίθεται υπάρχουν δώδεκα φυλές και χωρίζονται ανάλογα με την καταγωγή, πχ οι μαύροι της αϊτής είναι οι Levis, της τζαμάϊκας είναι οι Benjamins, των ηπα είναι οι Judahs, της αργεντινής και της χιλής αν θυμάμαι σωστά ονομάζονται Naphtalis κλπ κλπ...
Πάμε πίσω στο Illusions που το’χω στο pause κάνα τέταρτο. Δεύτερη στροφή από 60 Second Assassin, που αποδεικνύεται αναπάντεχα κι εξωπραγματικά καλή. Μετά μπαίνει ο Masta Killa για να δείξει ότι Five Percenters μουσουλμάνοι και Black Hebrew Israelites είναι μια γροθιά και δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, και τέλος ο Prodigal Sunn δίνει την πιο αδύναμη στροφή του κομματιού για να μου το χαλάσει.
6. Shining Star (feat. Earth, Wind & Fire, Ol’Dirty Bastard & Wyclef Jean)
Παραγωγή του Wyclef Jean που σαμπλάρει Shining Star από Earth, Wind & Fire. Όχι μόνο για το καταπληκτικό beat, ούτε για τον γαμάτο ODB, αλλά για το σύνολο του, αυτό το κομμάτι είναι άνετα το καλύτερο του δίσκου και θα μπορούσε να το παίζει κάθε DJ που χώνει και λίγο hiphop σαν μια έκπληξη απ’τα παλιά για να μας ξαφνιάσει ευχάριστα εκεί που πίνουμε το τζιν ή τις μπύρες μας. Ντόπα. Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν το πρώτο (και το τελευταίο ίσως;) single του δίσκου, και γυρίστηκε σε lame κλιπ. Check it out!
7. Israeli News (feat. Trebag)
Να’τος πάλι αυτός. Ο Supreme διάλεξε να σαμπλάρει το Soft And Easy από Blackbyrds που είμαι σίγουρος ότι κάπου το ‘χω ξαναπετύχει.
O Killah Priest λέει για κάποιες απ’τις 12 φυλές του Ισραήλ των μαύρων, ευτυχώς όχι τις ίδιες που σας είπα κι εγώ, οπότε μπορείτε να μάθετε για μερικές ακόμα, δωρεάν! Για πρώτη φορά, τουλάχιστον σ’αυτό το δίσκο, ο Killa Priest μας κερνάει μια καλή στροφή καταφέρνοντας να συγκρατηθεί και να μη μας σπάσει τίποτα. Trebag & Hell Razah το κρατάνε σε καλό επίπεδο χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά ακούγεται ευχάριστα.
8. Tribulations
O Rza καταδέχτηκε να συνεισφέρει με μια του παραγωγή παίρνοντας από το Chocolate Girl των Whispers, το Ain’t No Sunshine από Bill Withers και λίγο απ’το Shining Star των Sunz Of Man... Μ’αρέσει το beat αλλά νομίζω ότι έγινε προχειροδουλειά στο mastering και κάποια απ’τα samples ίσα ίσα που ακούγονται, και τα ντραμς είναι λίγο περίεργα για κάποιο λόγο.
Στιχουργικά έχουμε μια μίξη κοινωνικών προβληματισμών με μυθικές και θρησκευτικές παρομοιώσεις, σχετικά εμπνευσμένα θα έλεγα. Δεν ήταν κακό, αλλά σίγουρα και οι Sunz Of Man και ο Rza μπορούνε και καλύτερα...
9. The Interview (Skit)
Οι Sunz Of Man μας υπενθυμίζουν ότι ακούμε έναν hiphop δίσκο, βάζοντας άλλο ένα άχρηστο και ξέμπαρκο skit.
10. The Plan
Ο 4th Disciple samplάρει την υπέρτατη κλασσικούρα I’m Gonna Tear Your Playhouse Down από Ann Peebles και προσθέτει κάποια στοιχεία από το Pusherman του Curtis Mayfield. Μπραβίσιμο, έχει καλό αυτί το γατόνι. Δε θα μ’ένοιαζε να μην έχει και καθόλου ραπ, αρκεί να παίζει επαναλαμβανόμενα το sample στο ρυθμό!
Όμως μόλις ακούω τον Hell Razah στην πρώτη στροφή αναθεωρώ γιατί ο παίκταρος δίνει το καλύτερο του performance μέχρι τώρα και τα λέει χύμα και τσουβαλάτα και μόλις το είπα αυτό.
Ο 60 Second Assassin με ξαφνιάζει με μια μη αναμενόμενη τραγουδιστή στροφή, κι ο Killah Priest δικαιώνει την μετέπειτα πορεία του στη hiphop σκηνή. Hell Razah, 60 Second Assassin & Prodigal Sunn όσο και να προσπαθούν, δε καταφέρνουν να χαλάσουν το κομμάτι στη συνέχεια.
11. Collaboration ’98 (feat. Method Man & True Master)
Τι Wu τσιράκια θα’τανε οι Sunz Of Man αν δεν είχαν λίγο Wu στους δίσκους τους; True Master και Method Man τα δίνουν όλα λες και ραπάρουν για δικό τους δίσκο εδώ, δε τσιγγουνεύονται. Ο True Master εντωμεταξύ ευθύνεται και για την παραγωγή που θυμίζει παλιούς πρωτόλειους Wu. Hell Razah & Prodigal Sunn εξωπραγματικά καλές στροφές για το επίπεδο τους, όταν σε θέλει η μπάλα... Μπόμπα. Ορμάτε!
12. Inmates To The Fire
Εδώ ο Rza δείχνει γιατί είναι ο Rza με σούπερ ούλτρα μούλτι φάκιν beatάρα. Prodigal Sunn, Hell Razah & 60 Second Assassin πατάνε γερά με πρώτο και καλύτερο τον Prodigal Sunn, αλλά δε λένε και τίποτα σπουδαίο σ’αυτό το track που νομίζω προοριζόταν για battle track, αλλά κάπου μπερδεύτηκαν και τους βγήκε πιο conscious ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, ούτε αυτοί δε ξέρουν, και οι τρεις παραλληρούν σα να μην υπάρχει αύριο. Κρίμα γιατί με καλούς στίχους αυτό θα διέλυε πλανήτες. Τουλάχιστον είχε έξυπνες κι εμπνευσμένες αναφορές.
13. Not Promised Tomorrow (feat. Tekitha)
Από άποψη ύφους και στυλ, οι Sunz Of Man μου αγγίζουν την καρδιά πανεύκολα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, μιλάμε για ξερές boombap καταστάσεις και γουστάρω τις φωνές τους και τα χωσίματα τους. Το πρόβλημα αρχίζει όταν, ενώ βάζουν και τέχνη στο στίχο, καταφέρνουν να μη λένε και τίποτα σπουδαίο. Σα να χάνουν ευκαιρίες σε κενή εστία. Η παραγωγή εδώ είναι του 4th Disciple και σαμπλάρει Da Doo Ron Ron (When He Walked Me Home) από The Crystals. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν κακό το κομμάτι, αλλά μένω ανικανοποίητος από αυτά που θα μπορούσε να μου πει αν ήταν λιγότερο πρόχειρα φτιαγμένο.
14. For The Lust Of Money/The Grandz
Πολύ βαρετό beat, αυτή η δεύτερη παραχώρηση του True Master, λες και του τη σπάσανε. Σαμπλάρει όχι και τόσο καλά Wishes And Dishes από The Sweet Inspirations και For The Love Of Money από The O’Jays. Το ίδιο βαρετά και είναι όσα λένε οι καλοί μας ράπερζ.
15. Can I See You
Τρίτη παραγωγή του Rza, κι αυτή είναι εξαιρετικά αδιάφορη στην καλύτερη περίπτωση. Δεν είχα καν την υπομονή να ακούσω όλο το κομμάτι. Skip. Κρίμα.
16. The Battle
Ίδιο beat με το Inmates To The Fire, αλλά δυστυχώς πρόκειται μόνο για ένα ανούσιο skit όπου γίνεται καυγάς και δε με ενδιαφέρει να το προσέξω καλύτερα για να δω τι λένε. Άει σιχτίρ.
17. Next Up (feat. Method Man)
Τρίτη παραγωγή κι από τον True Master που ‘χει φτιάξει αυτό το beat χρησιμοποιώντας κάποια στοιχεία και φωνές απ’το The Symphony του Marley Marl.
60 Second Assassin, Prodigul Sunn & Hell Razah είναι όλοι καλοί, αλλά ο Meth παίρνει το κομμάτι στο σπίτι του. Fuckin awesome!
18. Intellectuals (feat. Raekwon & U-God)
Ο Raekwon κι ο Hell Razah είναι αρκετά καλοί, αλλά 60 Second Assassin και U-God πρέπει να’ταν τέρμα πιωμένοι. Ο πρώτος δεν μπορεί να προφέρει καν καθαρά τις λέξεις ενώ ο δεύτερος έχει μια στροφή που είναι κακή ακόμα και για U-God.
Η παραγωγή είναι κι εδώ του True Master κι έχει χρησιμοποιήσει το Mind, Body And Soul από Flaming Ember.
19. Five Arch Angels
Παραγωγή από 4th Disciple που σαμπλάρει Mercy Mercy Me από Marvin Gaye. Αλλά δυστυχώς δεν είναι το single που ‘χαν βγάλει λίγα χρόνια πριν, αλλά μόνο ένα Outro… Κρίμα γιατί το κανονικό τραγούδι ήταν ωραίο. Σπάσιμο. Άδοξο τέλος, αλλά συμβαίνει καμιά φορά.
Σε γενικές γραμμές ο δίσκος είναι κάτι παραπάνω από απλά καλός. Με κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις, δεν υπάρχουν αξιομνημόνευτα ή κλασσικά κομμάτια, αλλά αν εξαιρέσουμε την κοιλιά που κάνει προς το τέλος, ακούγεται ευχάριστα και σου κρατάει το ενδιαφέρον άνετα. Λίγο οι συνομωσιολογικές μαλακίες και οι συνεχείς αναφορές σε μύθους, λίγο οι θρησκευτικές και οι ιστορικές αναφορές, λίγο ο Killah Priest που ρίχνει ξύλο στον ακροατή του κι άλλες cultιές, όσο να’ναι φτιάχνουν ένα καλό σύνολο. Επίσης δε το παρακάνουν με τα ντραγκζ και τα όπλα, έχουν καλή ισορροπία στη θεματολογία τους και πάνω απ’όλα, δυνατά beats. Στο στυλ του, πετυχαίνει αρκετά αυτό που περιμένει να ακούσει κάποιος που μεγάλωσε στη γενιά μου. Υπερασπίζεται τις μαύρες κοινότητες, χώνει ρησπέκτ όχι μόνο στους Black Hebrew Israelites αλλά και στο Nation Of Islam, στους Five Percenters και σε όλες τις μαύρες αιρέσεις. Έχει επίσης ένα Insert που απ’τη μια μεριά δείχνει τις σκατόφατσες των μελών, αλλά απ’την άλλη έχει πολύ ωραία credits, όπου κάθε μέλος λέει τα δικά του κι έχει το χαβαλέ του. Προσωπικά, γούσταρα για πάνω από τέταρτο διαβάζοντας το. Κι έχει και 2-3 κομμάτια που παίζονται άνετα και σε μαγαζιά.
Συμπέρασμα: Το The Last Shall Be First εκτός από καλός δίσκος που αξίζει να’ναι στις hiphop δισκοθήκες, εκτός από τους Wuκέφαλους που έτσι κι αλλιώς θέλουν να έχουν ότι έχει κυκλοφορήσει απ’αυτή την παρέα, εκτός απ’τα ωραία credits και κάποια κομμάτια που μπορούν να παίξουν οι DJ’s, είναι κι ένα καλό δείγμα της εποχής του. Άμα θες κάτι που να μην είναι πολύ γνωστό αλλά να ακούγεται, here you are. Επίσης, αν θες να ξέρεις πως ξεκίνησε ο Killah Priest, που αντί να μπει στους Wu επειδή ο Masta Killa του φαγε τη θέση (περισσότερα γι'αυτό εδώ) και συμβιβάστηκε με τους Sunz Of Man, (βέβαια όχι για πολύ) πριν ξεκινήσει την μεγαλειώδη του καριέρα, εδώ είσαι πάλι. Άκου πως θα σου σπάσει μερικά κόκαλα πριν σκεφτεί κάτι πιο αξιόλογο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου