Η τρομπετίστρια Jaimie Branch που γουστάρει μετακομίσεις μεταξύ Σικάγου, Μπρούκλυν και Βαλτιμόρης, για μουσικούς λόγους πάντα, έχει παίξει με ένα σκασμό παίκτες που βαριέμαι να σου κάνω copy/paste, κι ενίοτε έχει κάνει και την μηχανικό ήχου / ηχολήπτρια σε ηχογραφήσεις δίσκων. Επιπλέον, έχει φτιάξει και δικό της Label, την Pionic Records, από την οποία κυκλοφορεί και τα διάφορα project της, πχ με το trio Princess, Princess ή την επταμελή μπάντα Musket.
Το αξιοσημείωτο με την Jaimie είναι ότι έχει παίξει εκτός από Jazz/Avant-garde και με διάφορες punk, hiphop, rock μπάντες κι ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, ακόμα κι ένας αρκετά νοσηρός τέτοιος μάλιστα! Για παράδειγμα Noise!
Φυσικά με όλο αυτό το Xp που μάζεψε, κατάφερε να εξασφαλίσει την συμμετοχή διάφορων αίλουρων (κυρίως απ'το Chicago) στον πρώτο προσωπικό της δίσκο, με πιο σπουδαίους, κατά την ταπεινή μου άποψη τουλάχιστον, τον ντράμερ Chad Taylor, την τσελίστρια Tomeka Reid και τον μπασίστα Jason Ajemian. Αυτούς θεωρεί και η ίδια μέλη της μπάντας της, ενώ οι υπόλοιποι μουσικοί, είναι απλά φιλοξενούμενοι στο δίσκο. Όλα κι όλα. Αν δεν έχεις μερικά albums στο ρεπερτόριο σου, δε μπαίνεις στη μπάντα της Jaimie. Stay cool, just joking.
Ως μεγαλύτερες επιρροές της, η Jaimie Branch αναφέρει τους Miles Davis, Don Cherry (ενδιαφέρον!) και Axel Dörner (ακόμα πιο ενδιαφέρον!). Οπότε ας δούμε αν το 35 λεπτών διάρκειας Fly Or Die θα μου δικαιολογήσει τέτοιες δηλώσεις ή όχι.
Στα θετικά σίγουρα βάζω και το artwork του δίσκου που είναι πολύ ωραίο όπως θα πρόσεξες πιθανότατα απ' τις φωτογραφίες στο bandcamp, μ'αυτά τα κερατούκλικα περιστέρια.
01. Jump Off
Σκιάχτηκα, κλείσε το παράθυρο, μπάζει. Θα ακούσω Jazz ή θα δω horror movie? Δεν ήξερα ότι το κακό με τις hiphop εισαγωγές δίσκων έχει κάνει μετάσταση και στους Jazz/Avant-garde. Ωραίο ήχο έπιασε πάντως. Να τ' ακούν αυτά οι post-rockάδες να μαθαίνουν.
02. Theme 001
Ο Chad Taylor των Chicago Underground Duo, ρίχνει έναν ρυθμό-οδοστρωτήρα και σύντομα αρχίζουν να τον συνοδεύουν και τα υπόλοιπα μούτρα. Μπάσο και Τσέλο παίζουν ζόρικα θεματάκια/riffs αλλά όλοι ξέρουμε ότι leader στο δίσκο είναι η τρομπέτα και η Jaimie δεν αφήνει κανέναν καριόλη να το αμφισβητήσει. Να δώσω και respect στον ηχολήπτη για τον δίσκο συνολικά εδώ, έχει κάνει καταπληκτική δουλειά, νιώθω λες και παίζουν μπροστά μου. Μπερεκέτι το κομμάτι.
03. ...Meanwhile
Μετά από μια κιθαριστική εισαγωγή του Matt Schneider, ακούω κάτι ήχους που μου θυμίζουν πως στριφογυρνάνε οι νευρώνες του εγκεφάλου μου όταν ακούω τη βρύση να στάζει επίμονα, ή κάτι τέτοιο. Λίγο μετά καταλήγει σε ένα fluxus session που μου θυμίζει κάτι βράδια που καταλήγαμε όποιοι να'ναι σε ένα υπόγειο και τζαμάραμε με ότι απίθανο βρίσκαμε, από καρέκλες και κρουστά μέχρι τον διπλανό μας, thanks to ms. Peki. Οι επιρροές της Jaimie επιβεβαιώνονται. Δεν είναι και το πιο εύκολο άκουσμα, αλλά άμα συνηθίσεις, μια χαρά το απολαμβάνεις. Οι πρώτοι 3 μήνες είναι δύσκολοι.
04. Theme 002
Διαολεμένος ρυθμός με διεστραμμένο μπάσο και experimental avant-gardίλες στην τρομπέτα (ή είναι κορνέτα;). Κάποια στιγμή η Jaimie σοβαρεύεται και σπέρνει μαγεία. Extra credits στον κύριο Chad Taylor. Στο τέλος γίνεται για λίγο χαμός που όταν καθησυχάζει, πρέπει να ακούσεις προσεκτικά τον ήχο του τσέλου και το φύσημα της Jaimie να λιώσεις. Ψιλοφλέρταραν με το λάτιν εδώ τα παιδιά.
05. Leaves Of Glass
Αρχίζει σαν συνέχεια του προηγούμενου κομματιού, εδώ σίγουρα παίζει κορνέτα. Προσθέτονται κάτι post-rock πετάλια, κάτι ηλεκτρονικά fx ή δε ξέρω πως διάολο παράγονται αυτοί οι ήχοι. Κάτι κρύβεται κάτω απ' το νερό. Πρόσεχε, να' το βγαίνει! Το είδες; Που πήγε; Εξαφανίστηκε πάλι!
06. The Storm
Τον ηχολήπτη τον θες για τον δίσκο σου, τέλος. Εναλλακτικά το κομμάτι θα μπορούσε να λέγεται και "αναμνήσεις από το Bitches Brew" οπότε τι θες τώρα, ν' αρχίσω να μιλάω βρώμικα; Γαμάει το track και το γεγονός ότι είχα καιρό να βάλω κάτι τέτοιο να παίξει το κάνει να γαμάει ακόμα περισσότερο.
Η Avant-garde σκηνή του Chicago στα καλύτερα της, αυτό έχω να πω.
07. Waltzer
Ο Jason Ajemian με κερδίζει με τα κόλπα του, οι κορνέτες παίζουν στο background ένα πένθημο εμβατήριο και η Tomeka Reid ξύνει πληγές μέχρι που μπαίνει η τρομπέτα να δώσει λίγο φως, λίγο όμως. Στο τέλος με έκανε να νομίζω ότι βρίσκομαι στις όχθες κάποιου ασιατικού ποταμού, γιατί έτσι μου τα'σκασε το μυαλό μου.
08. Fly Or Die
Ιντερλούδιο που οδηγεί στο επόμενο κομμάτι. Mad Skillz ;)
09. Theme Nothing
Μπαίνει σαν τον Μωάμεθ τον Β', τον πορθητή στην πόλη και την αλώνει όλη. Τα 'σπάνε οι λεπτομέρειες στο τσέλο και στο μπάσο, διαστημικό παίξιμο στα ντραμς, θέλω απλά να ακούσω όλους τους δίσκους που παίζει αυτή η μούρη, η τρομπέτα λιώνει μέταλλα κι ο συνδυασμός όλων αυτών μαζί μου θυμίζει τα καλύτερης ποιότητας ναρκωτικά που 'χω πιεί στη ζωή μου. Απ' τη μέση και μετά παίζει μια μουσική προσομοίωση του συναισθήματος που νιώθεις όταν κορυφώνεται η αγωνία σου, αλλά τελικά καλμάρεις, επειδή ξέρω γω τελικά οι μπάτσοι σε προσπέρασαν, ή επειδή αν και σε τσεκάρανε, τελικά όντως δεν έκρυβες κανένα πτώμα πίσω στο αυτοκίνητο, δε χρειάζεται κάθε φορά που βλέπεις μπάτσους να γίνεσαι παρανοϊκή, αλλά είναι αυτό που λένε ότι εκτός απ' τη μανία καταδίωξης που έχεις, μήπως καταδιώκεσαι κιόλας;
10. ...Back At The RanchΣυμπαθητικό κλείσιμο του δίσκου αλλά τίποτα παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά που μου δωσαν πριν, έγινα ζάκι και ήθελα κι άλλο. Δε κόβεται εύκολα η Jaimie Branch.
Μην είσαι πλεονέκτης. Το Fly Or Die μπορεί να μην είναι αυτό που λένε κλασσικός δίσκος, αλλά έχει πολύ πράμα να δώσει. Άσε που έχεις όλη την αφρόκρεμα του Chicago να σου χαϊδεύει τα αυτάκια. Ειδικά αν σε ψήνει η fusion, η avant-garde και free jazz, δεν παίζει να μη το γουστάρεις. Ξηγήσου τίμια, πρώτα στην Jaimie Branch που 'φαγε τα καλύτερα της χρόνια στα ωδεία, τις σχολές και τα στούντιο, κι έπειτα στον εαυτό σου που χρειάζεται που και που τέτοια δώρα για να ξεχνάει τα δυσβάσταχτα βάρη της ζωής. Το αξίζετε και οι δυο.
Δυστυχώς η International Anthem Records Company κάνει εξυπνάδες και κόβει τον δίσκο σε πολύ λίγα αντίτυπα σε κάθε έκδοση (η πρώτη είχε 333 αντίτυπα, ενώ η δεύτερη 555, κι έπαιζε άλλη μια με 222 έγχρωμα βινύλια, κι αυτά τα τριψήφια μου σπάνε τα νεύρα με τη γραφικότητα τους) με αποτέλεσμα το sold out. Αλλά για καλή μας τύχη, οι άνθρωποι που ακούν τα ωραία, τα σωστά πραματάκια, χώνουν το χέρι στη τσέπη και παίρνουν αυτό που τους αξίζει, έτσι η δισκογραφική που θέλει μεν να βγάλει λεφτάκια κι αυτή, ανακοίνωσε κι άλλη επανέκδοση και, μας γλιτώνει από κάτι άλλους καρχαρίες που εκμεταλλεύονται την έλλειψη εμπορεύματος στην πιάτσα και ζητάνε τα ρέστα μας. Αν δεν είσαι εντελώς χαρμάνης, κάνε λίγο υπομονή και μην χορταίνεις τους κακούς και πελούσιους αιμοβόρους που παίρνουν δέκα δέκα τα αντίτυπα για να μας ξεζουμίζουν στη συνέχεια. Εγώ αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω. Yo!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου