Το The Low End Theory είναι ο δεύτερος δίσκος των ATCQ και ο πιο κλασσικός τους, μαζί με το Midnight Marauders. Θυμάμαι να τον ακούω λίγα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, όταν μου το πασάρανε οι πιο μεγάλοι γιατί υπήρξα κι εγώ σπόρος απ'όσο θυμάμαι, το παραδέχομαι, κάπου γύρω στο 95-96, σαν ένα απ'τα albums ορόσημα στο hiphop, και να μη μπορώ να διαννοηθώ ότι τους άρεζε αυτό το πράμα. Αλλά τι περιμένεις από κάποιον που διάλεξε το Shut 'Em Down ανάμεσα σε άλλες δισκάρες της εποχής του. Για καλή μου τύχη συνήλθα γρήγορα απ'την ασχετοσύνη που μ'έδερνε με shoryukens και hurricane kicks. Δεν είχα την παραμικρή αναστολή να βυθιστώ στους ήδη πια γνωστούς ήχους του The Low End Theory, το οποίο ήταν και το πρώτο ATCQ album που άκουσα ποτέ.
Φήμες λένε ότι ο Q-Tip προσπαθούσε να μαζέψει τον Phife Dawg με νύχια και με δόντια απ'τις κατρακύλες και τις αλητείες του, με γκομενάκια, χόρτα, 3on3 street-basketball ματσάκια κι άλλα ανέμελα εφηβικά ή ελαφρώς μετεφηβικά καμώματα, για να τον πείσει να συμμετάσχει στις ηχογραφήσεις.
Κάτι που ίσως υποδεικνύει και τους λόγους για τους οποίους η συμμετοχή του Phife στον πρώτο δίσκο, το People's Instinctive Travels And The Paths Of Rhythm, ήταν τόσο λίγη, και που σίγουρα υποδεικνύει ποιος έκανε κουμάντο σ'αυτό το συγκρότημα, λες και δε το ξέραμε.
Εσύ μπορεί να ακούς το The Low End Theory απ'το cd, το οποίο έχει εντελώς διαφορετικό tracklist σε σχέση με το Lp στην πρώτη του έκδοση, το οποίο και θα σου παρουσιάσω ευθύς αμέσως. Στο cd έχει και δυο κομμάτια παραπάνω (και ίσως ελαφρώς διαφορετικό mastering, ανάλογα με την έκδοση I guess), θα ρίξω δυο αλήθειες και γι'αυτά.
1. Excursions
Back in the days when I was a teenager, before I had status and before I had a pager, You could find the Abstract listenin' to hiphop, My pops used to say it reminded him of Be-bop... Ξέρεις κανένα άλλο πιο σήμα κατατεθέν μπάσιμο δίσκου; Abstract είναι το δεύτερο παρατσούκλι του μετά το Q-Tip κι ευτυχώς εγκατέλειψε το άλλο ψευδώνυμο του, το mc Love Child. Φαντάζεστε να τον λέγαμε ακόμα και σήμερα έτσι; Κι όπως κατάλαβες, ούτε intro, ούτε μαλακίες οι A Tribe Called Quest. Η ποιότητα δε χρειάζεται φθηνές μαϊμουνιές. Το κομμάτι συμπεριλαμβάνει ότι χρειάζεται ένας εικοσάρης για να πορευτεί σωστά στη ζωή του: Εξυπνάδες, χιούμορ, Ισλαμική ηθική, σέβας στους γηραιότερους ζουλού, (που όμως το ζουν και το τιμούν ακόμα και δε λένε αρχαιοινδιάνικες πουτσιές) αφροκεντρισμό, νεύρο, αυτοπεποίθηση και καλή διάθεση.
Πόσο γαμάτο είναι όταν μια αγαπημένη σου μπάντα σαμπλάρει μια άλλη εξίσου αγαπημένη σου μπάντα; Ακούμε αποσπάσματα απ'το Time των The Last Poets, δυό φορές!
Για τη δημιουργία του κομματιού χρησιμοποιήθηκαν και τα A Chant For Bu από Art Blakey & The Jazz Messengers και The Soil I Tilled For You από The Shades Of Brown.
2. Buggin' Out
Το μπάσο που ακούς εδώ είναι απ'το Minya's The Mooch από τους Jack Dejohnette's Directions (αν και ο ίδιος ο Jack Dejohnette δεν έπαιζε μπάσο, αλλά ντραμς & πιάνο, και ναι, το ξέρω ότι δε σε ενδιαφέρει).
Δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο το κομμάτι, αλλά κουβαλάει πάνω του όλη την χιπχοπ ναηντίλα, είναι αυτό που φαντάζεσαι να παίζει όταν κάνεις διάλλειμα απ'το μπασκετάκι ή το ποδοσφαιράκι που παίζεις με τους φίλους σου και λέτε αστεία του πάτου για να παλέψετε την κούραση και το λαχάνιασμα, λίγο πριν πιείτε όλο το υδραγωγείο. Υποτίθεται ότι σ'αυτό το κομμάτι αναδεικνύεται ο Phife Dawg και το ταλέντο του για πρώτη φορά, και δεν έχω λόγο να διαφωνίσω, ακούγεται πολύ καλύτερα απ'τον πρώτο δίσκο. Τα ντραμς είναι sample από το Spinning Wheel του Dr. Lonnie Smith.
3. Butter
Ξέχασα να πω πριν ότι όπως συμβαίνει κι εδώ στο Butter, όταν μπαίνει κομμάτι ATCQ και δεν ξεκινάει με Q-Tip με ξενίζει. Εδώ ο Phife παίζει μόνος του στο γήπεδο, ο Q-Tip απλά λέει συνθήματα απ'τις κερκίδες. Αν ήμουν 15 χρονών ξανά, σίγουρα θα το εκτιμούσα περισσότερο, αλλά τώρα δε μου λένε και πολλά τα καυλαντίσματα του Phife. Στη μουσική το Butter τα πάει σαφώς καλύτερα, αφού το κυρίως θέμα του είναι από το Gentle Smiles (Saxy) του Gary Bartz, ενώ έχει μέσα και λίγο από το Young And Fine από Weather Report και I Like Everything About You από Chuck Jackson.
4. Verses From The Abstract (feat Vinia Mojica & Ron Carter)
Κοίτα παιχνίδια που παίζει η μοίρα, μόλις πριν λίγες μέρες έγραφα για το Mos Def & Talib Kweli Are Black Star που κι εκεί συμμετείχε η Vinia Mojica στα φωνητικά! Που να 'ξερα ότι λίγες μέρες μετά θα την πετύχαινα στο The Low End Theory, που έτσι κι αλλιώς ούτε που θυμόμουν ότι τραγουδούσε εδώ! Επίσης εδώ παίζει μπάσο ο μεγάλος Ron Carter, που έχει παίξει στις μπάντες του John Coltrane και του Miles Davis!
O Q-Tip παίρνει το κομμάτι πάνω του και βρίσκει ευκαιρία να διαφημίσει όποιον γνωρίζει περίπου. Έχει πλάκα που αναφέρει και τους Jungle Brothers με τους οποίους μαλώσαν ακριβώς πάνω στο The Low End Theory κι αυτό ήταν η αιτία να διαλυθούν και οι Native Tongues σιγά σιγά... Αιτία γι'αυτό ήταν ο παραγκωνισμός του Red Alert για χάρη του Chris Lighty. Περιλαμβάνει samples από το The Star Of A Story από Heatwave και από το Upon This Rock του Joe Farrell.
Εγώ το βρίσκω διασκεδαστικό το κομμάτι, εσύ;
5. Rap Promoter
Κάποια προβληματάκια με την δισκογραφική τους την Jive Records, τα είχαν μάλλον οι ATCQ, το skit ακριβώς μετά τη πρώτη στροφή του Q δεν αφήνει αμφιβολίες... Ούτε οι μπηχτές που υπάρχουν σε όλο το υπόλοιπο κομμάτι, που κι αυτό το 'χει φορτωθεί εξ'ολοκλήρου ο Abstract.
Το funky γρατζούνισμα της κιθάρας είναι από το Long Way Down από Eric Mercury, ενώ κάποιους απ'τους τραγουδιστούς στίχους της πρώτης στροφής τους έχει πάρει από το Leaving On A Jet Plane από Peter, Paul & Mary.
Έμεινα έκπληκτος όταν ανακάλυψα ότι το κοινό αξιολογεί το συγκεκριμένο κομμάτι ως ένα απ'τα χειρότερα στο δίσκο. Εγώ θα το τοποθετούσα κάπου προς τη μέση και πάνω.
6. Scenario (feat The Leaders Of The New School)
Τώρα στους μικρότερους οι Leaders Of The New School μπορεί να μη λένε και τίποτα, αλλά είμαι σίγουρος ότι ξέρουν τον Busta Rhymes και τον Charlie Brown, μπορεί και όχι, θα δείξει.
Πάντως εδώ έχουμε ένα απ'τα πιο ιστορικά τσούρμα, και φυσικά υπάρχει και το remix που αξίζει (εκτός δίσκου δυστυχώς) με τον Kid Hood, τον γάτο που σκοτώθηκε 2 μέρες μετά την ηχογράφηση. Ήταν και extra cult γιατί στη στροφή του ο Phife έκανε diss στον... Vanilla Ice!
Φήμες λένε ότι υπάρχει και μια ακυκλοφόρητη έκδοση που χώνει σχεδόν όλη η Native Tongues Collective και υποθέτω ότι κόπηκε μετά τους καυγάδες που λέγαμε πριν.
Το ίδιο το κομμάτι χρησιμοποιεί samples από Little Miss Lover του Jimi Hendrix κι απ'το Oblighetto από Brother Jack McDuff. Highlight οι πάσες μεταξύ Busta Rhymes & Q-Tip, αλλά οι καλύτερες στροφές είναι του Busta Rhymes και του Phife Dawg. Yeah!
Πάρε και την κλιπάρα να χαρούν τα ματάκια σου.
Για πάμε και στη Β πλευρά του δίσκου...
7. The Infamous Date Rape
That's Bullshit. Ακόμα κι αν είναι σάτιρα, δε γέλασα καθόλου.
8. Check The Rhime
3μιση λεπτά πουλάνε τρέλα και με κάνουν να νιώθω λες και είμαι πάλι 16 χρονών. Ακόμα κι όταν θα γεράσω θα ακούω το Check The Rhime και θα περνάω τέλεια. Πιο γνήσια ναηντίλα δε θα βρεις. Τίμησε το. Το συγκεκριμένο ήταν και το πρώτο single του δίσκου.
Τα jazzy γαμάτα ντραμς & κρουστά που έχει, είναι γιατί έχει ταυτόχρονα samples από το Hydra του Grover Washington, το I'm Just A Rock'n'Roller από Dulton & Dubarri και από το Nobody Beats The Biz από Biz Markie, ενώ στο τραγούδι χρησιμοποιούνται και τα Baby, This Love I Have από Minnie Riperton (το ίδιο που σαμπλάρανε και ο Mos Def με τον Talib Kweli στο κομμάτι K.O.S. με την Vinia Mojica) και Love Your Life από Average White Band. Μπόμπα!
9. Everything Is Fair
Κομματάρα, όπου ο Q αφηγείται την ιστορία μιας τύπισσας, της Elaine, που είναι πολύ ύποπτο πρόσωπο κι έχει μπλέξει σε σπείρα με σπουργίτια.
Το track ξεκινάει σαμπλάροντας Funkadelic, το Let's Talk It To The People. Στα ντραμς σαμπλάρει το Ain't No Sunshine από Willis Jackson, ενώ έχει κι ένα φωνητικό από το Written All Over Your Face από Rude Boys.
10. Jazz (We've Got)
Αν δεν έχεις τ'αυτιά σου βουλωμένα με καρότα, μπάμιες ή δεν είσαι κουφός, μάλλον ψήνεσαι πολύ για το Jazz We've Got, που εκτός των άλλων έχει και στιχάρες, ειδικά στην πρώτη στροφή του Q-Tip. Έπαιζε θέμα μ'αυτό το song γιατί ο Pete Rock υποστήριξε ότι o Q του έκλεψε την παραγωγή. Απ'την άλλη ο ίδιος ο Q-Tip χαιρετάει τον Pete Rock στο κομμάτι, με τη φράση Pete Rock for ya beat ya don't stop... Τι να πεις, άβυσσος η ψυχή των χεπχαπαζ...
Για να γίνει το κομμάτι, έχει "δανειστεί" υλικό, από το Green Dolphin Street από Jimmy McGriff, από το Light My Fire των Doors, απ'το Murder Dem του Ninja Man (yeeeeh we like reggae samples) και ντραμς απ'το Don't Change Your Love των Five Stairsteps.
11. Showbusiness (feat Diamond D, Lord Jammar & Sadat X)
Kι άλλη κομματάρα, μαζί με τους Brand Nubian και τον Diamond D απ'τους D.I.T.C.
Phife Dawg & Diamond D έχουν άνετα τις καλύτερες στροφές, αν διαφωνείς, πες τουλάχιστον τι έχεις πιεί, πόσο έκανε κι από που το πήρες.
Σ'αυτό λοιπόν, κατηγορούν την Jive Records (ξανά) για απληστία, κοροϊδία, κι άλλες αρρώστιες των δισκογραφικών εταιρειών, και πολύ καλά κάνουν κατά τη γνώμη μου.
Έχουν πάρει από παντού εδώ, αλλά άντε να στα πω για να μη λες: το μπάσο είναι από το Wicki Wacky, από The Fatback Band, κάτι φωνητικά όπως κατάλαβες κι εσύ είναι Aretha Franklin, το Rock Steady, κι έχουν διάφορα στοιχεία από το Midnight Cowboy των Ferrante & Teicher κι απ'το Funky President (People It's Bad) από James Brown.
Αν θυμάμαι καλά, το Showbusiness είναι το πιο γρήγορο κομμάτι στο album.
12. What?
Θεωρώ ότι κακώς κλείνει ο δίσκος μ'αυτό. Θα'πρεπε να'ναι σε άλλη θέση το κομμάτι. Τέλος πάντων.
Κάνει χρήση του Uncle Willie's Dream από Paul Humphrey και πολύ χαίρομαι γι'αυτό.
Ο Q-Tip κάνει συνεχόμενες ερωτήσεις, κάποιες πετυχημένες, κάποιες filler, κάποιες εξυπναδίστικες (τύπου what's Ali without Shaheed Muhammad για παράδειγμα). Πολλά ρωτάς μάγκα μου.
Δε θα σου πω ποιες είναι οι καλύτερες ερωτήσεις, να κάτσεις να ακούσεις μόνη σου. Θα δεις ότι θα γουστάρεις.
Και τελείωσε ο δίσκος, αλλά στον ψηφιακό δίσκο (έλιωσες;) έχει άλλα δυο κομμάτια...
13. Vibes And Stuff
Τώρα τσαντίζομαι που δεν υπήρχε αυτό στην πρώτη έκδοση του δίσκου. Το κομμάτι είναι πραγματικά πολύ καλό, κι αυτό έχει να κάνει και με το γαμάτο sample από Down Here On The Ground από Grant Green. Για μένα εκτός απ'τις πολύ καλές στροφές και των δυό, highlight είναι και το τέλος του κομματιού που ο Q στέλνει χαιρετίσματα σε μερικά πολύ σωστά γατόνια!
14. Skypager
Ένα σκάλωμα με τα pager πρέπει να το 'χε ο Q-Tip, θυμάσαι πως άρχιζε ο δίσκος; Και πάλι κρίμα που δεν ήταν στην πρώτη έκδοση αυτό. Advice από Sly & The Family Stone και 17 West από Eric Dolphy φτιάχνουν το μουσικό χαλί. Νομίζω ότι θα σκεφτώ πολύ σοβαρά να σπάσω την παράδοση και να πάρω άλλη έκδοση του δίσκου, όταν μεγαλώσω και από άνεργος, γίνω ανειδίκευτος.
Nazdrave.
To The Low End Theory είναι ένας δίσκος που σ'ένα μεγάλο ποσοστό, έχει μείνει διαχρονικός. Δεν είναι τυχαίο το ότι θεωρείται κλασσικός πια. Έχει βέβαια σκαμπανεβάσματα, αλλά μιλάμε για τους 20χρονους περίπου ATCQ. Ο τελευταίος τους δίσκος, το We Got It From Here... Thank You For Your Service, για τον οποίο σου 'λεγα πριν κάνα μήνα, δείχνει πόσο πολύ έχουν ωριμάσει. Κι αυτό σημαίνει ειλικρίνεια. Σκεπτόμενος σήμερα τους εικοσάριδες ATCQ, μπορώ να κατανοήσω τα λάθη, τις χαζομάρες και την τρέλα τους. Κι αυτό με κάνει να τους γουστάρω ακόμα περισσότερο. Από τότε φαινόταν ότι θα τα πάνε καλά, γιατί στον πυρήνα τους ήταν good κι όχι evil.
Αυτό που δεν κατανοώ είναι το γιατί ο συγκεκριμένος δίσκος στιγμάτισε όλο το jazz hop genre από τη στιγμή που και οι Brand Nubian, αλλά και οι Digable Planets είναι συνήθως πολύ πιο jazzy από το The Low End Theory. Συμφωνείς ή όχι;
Με αυτή την εξωφυλλάρα, και με όλα όσα έχω γράψει ως εδώ, θα 'πρεπε ήδη να διαρρηγνύεις κάποιο δισκάδικο αν ήταν βράδυ όταν με διάβασες, ή να δωσες ένα σκασμό λεφτά του στυλ ενάμιση μεροκάματο αν με διάβασες σε ώρες ανοιχτής αγοράς για να αποκτήσεις το δίσκο. Και πολύ καλά έκανες. Σκέψου να τα'δινες πάλι για ναρκωτικά, καλύτερα θα'τανε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου