Hey Yo!
Μπήκα τις προάλλες μετά από καιρό να κάνω μια ιντερνετική δισκότσαρκα παύλα σκούπα, να δω τι καινούριο αξιόλογο υπάρχει και να το μαζέψω να ακούσω, και μου ‘φυγε το καφάσι δικέ μου. Πολύ πράμα βγήκε κι εγώ χαμπάριασα στις καθυστερήσεις του 2017, λίγο πριν σφυρίξει λήξη ο διαιτητής. Άντε να δω τώρα πως θα βρω λεφτουδάκια να πάρω τους δίσκους που θέλω, όντας άνεργος (κάνω κάτι ξέμπαρκα ντητζεηλίκια αλλά it’s no big deal, γιατί νομίζεις καταφέρνω να σου κάνω πάσα 2-3 review τη βδομάδα;).
Και που λες, πέφτει το μάτι μου σ’ένα ωραίο εξώφυλλο με έντονα χρώματα, γυναικεία παρουσία και τουρμπάνι στο κεφάλι και λέω ώπα, εδώ είμαστε, ρίξτε σκηνικό καλά μου ηχεία.
Όσο κατέβαινε ο δίσκος έψαξα πληροφορίες κι ανακάλυψα ότι η Nubya Garcia από UK - London με καταγωγή από Καραϊβική, είναι μια νέα σαξοφωνίστρια που έπαιζε ψιλοπρόσφατα πριν λίγα χρόνια με την μπάντα του Bobby Hutcherson (ναι, το αλάνι με το Head On που σου ‘χα μιλήσει γι’αυτό πριν κάνα μήνα). Και γενικά δεν την συγκρατούσε ούτε ο Χουλκ (ανεπιτυχείς προσπάθεια να ξεπεράσω το αστείο “δεν κόβεται ούτε με βαλέ” vol 2, δε το βάζω κάτω θα προσπαθώ μέχρι να τα καταφέρω). Συμμετείχε σε πολυάριθμα projects και live gιgs με διάφορα hep cats
όπως για παράδειγμα με την πολυμελή μπάντα Nerija, την live μπάντα του Congo Natty, έχει παίξει σε κάποια κομμάτια στο Ep των Blue Lab Beats - Freedom, έπαιζε όλο σχεδόν το 2016 με Polar Bear στην Istanbul, με τον Lonnie Liston Smith στο Bristol, έπαιξε support με τους Theon Cross Trio στον Christian Scott (ναι ναι, τον θεό με το αριστουργηματικό Stretch Music) στο EFG London Jazz Festival, έπαιξε με τις Sister Sledge στο Women of the World Festival το 2016, ε δε νομίζεις ότι ήταν καιρός να κάνει κάτι για τον εαυτό της, επιτέλους;
Nubya’s 5ive is the name and it’s hot! Το Ep που κυκλοφόρησε πήρε το όνομα του από τους 5 μουσικούς που τη συνοδεύουν (Ep ξεEp διαρκεί 50 λεπτά περίπου, Lp με τα όλα του είναι στην πραγματικότητα), και νομίζω αξίζει να αναφερθούν οι: Femi Koleoso στα Drums, από τους Ezra Collective που κι αυτοί βγάλαν το δεύτερο LP τους μέσα στο 2017 και είναι πολύ καλό, Joe Armon-Jones στο πιάνο, Daniel Casimir στη μπασάρα, Sheila Maurice-Grey που είναι μαζί και στις Nerija στη τρομπέτα και Theon Cross απ’τους Brass Mask στη τούμπα. Στο δίσκο ωστόσο υπάρχει κι ένα άτυπο έκτο μέλος, ο πιο σημαντικός όλων κατά την άποψη μου, ο υπερντράμερ Moses Boyd λεηντιζ εν τζεντλεμενζ! Μην αμελήσεις να ακούσεις και τις δικές του δουλειές.
Η Nubya Garcia, στο λέω από τώρα, είναι 18 καράτια. Η παίκτρια έχει πολύ ιδιαίτερο στυλ στο παίξιμο, είναι έμπειρη κι ενώ είναι σχετικά νέα στον χώρο στέκεται cool πλάϊ σε καταξιωμένους μουσικούς, κι επίσης δεν ξεχνάει να πει ωραία πραγματάκια όποτε βρίσκει ευκαιρία, πχ να δίνει credits και respect στο Tomorrow’s Warriors, ένα ωδείο/stage που δίνει την ευκαιρία σε φτωχούς λονδρέζους, μαύρους και μη, που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν για μαθήματα μουσικής, να σηκώσουν τα τσεκούρια τους και να διαπρέψουν. Μην αγχώνεσαι, δεν μιλάμε για σχολή βίκινγκ επιδρομών, τσεκούρι λέγεται εις την τζαζζικήν αργκό το μουσικό σου όργανο. Εκεί γνώρισε και πολλούς απ’τους τωρινούς της companions - workmates.
Οφείλω να σου πω ότι το Nubya’s 5ive έχει συγκεντρώσει κάποια αρνητικά σχόλια όσον αφορά την ποιότητα του ήχου στον δίσκο. Γράφεται πως, εκτός από το πρώτο τραγούδι κάθε πλευράς, ο υπόλοιπος δίσκος παρουσιάζει παραμορφώσεις. Δεν τον έχω ακόμα για να το επιβεβαιώσω, αλλά το νου σου. Ας ελπίσουμε ότι θα βγει επανέκδοση σε καλύτερη ποιότητα. Το mastering πάντως έχει γίνει από Cicely Balston, που ‘χει δώσει δείγματα και στο Brand New Ancients της Kate Tempest, ένα δίσκο στον οποίο δεν υπάρχει ακριβώς μουσική, αλλά μόνο απαγγελία-spoken word. Φαίνεται πως σωστά γατόνια, εμπιστεύονται τους ίδιους τεχνικούς ήχου.
Ας αφήσω όμως το Nubya’s 5ive να μιλήσει! Παίζει να ‘χει πολλά να μου πει.
1. Lost Kingdoms
Ξεκινάει με ένα θέμα στο σαξόφωνο και σύντομα ακολουθεί και το μπάσο. Μετά μπαίνουν και οι υπόλοιποι σε έναν ρυθμό που σου γεμίζει το κεφάλι. Θα λεγα ότι η μελωδία είναι μεσημεριανή. Η ώρα που σχολάει ο πολύς κόσμος απ’τις δουλειές και γυρνάει σπίτι κουρασμένος, φορτωμένος με όλες τις κομπλεξικές μαλακίες που του ‘λεγε το αφεντικό ή κι οι κακομαθημένοι πελάτες ακόμα. Και τώρα θέλει να τα ξεχάσει όλα αυτά και να αράξει. Αυτό μου βγάζει. Και λίγο απ’τη βαβούρα των αυτοκινήτων που απομακρύνεται καθώς το κόβεις απ’τον κεντρικό στο στενό που μένεις για να πας σπίτι σου. Τα ντραμς και το μπάσο τα σπάνε αγρίως σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του κομματιού, το πιάνο προσθέτει βάθος. Φοβερά cool κομμάτι με όμορφα γυρίσματα. Λίγο πριν τη μέση αρχίζει να σολάρει η Nubya Garcia για κάνα τρίλεπτο και να δείχνει τα skillz της και μετά παίρνεις λίγη ακόμα ρυθμική Ίον Cheesecake. Πολύ καλή αρχή.
2. Fly Free
Με επιβεβαιώνει το κομμάτι. Τώρα έχεις γυρίσει σπίτι και μπορείς να ασχοληθείς με αυτά που θες. Να ακούσεις τους δίσκους σου, να διαβάσεις τα comics σου, τα συνδρομητικά περιοδικά και τα βιβλία σου. Αυτό που ακούς είναι η μουσική του καταπιεσμένου nerd. Σου τρώνε κάθε μέρα 8 ώρες στην καλύτερη περίπτωση για να μπορείς να γουστάρεις με όσα σε ψυχαγωγούν και να ρθεις στα ίσα σου μετά το μαρτύριο για τα λίγα ψίχουλα που σου δίνουν. Τώρα αν είσαι πιο τυχερό γατόνι και δεν αράζεις σπίτι μόνος, αλλά είχες το κουράγιο για έξω, θα’σαι σε κάνα πολυσύχναστο μέρος με τον κολλητό, όπου περνάνε περαστικοί και μασουλάς κάνα καλαμάκι κάνοντας χαλαρή κουβεντούλα. Και το πιο βασικό, ο ήλιος χτυπάει κατάμουτρα.
Όλα αυτά στα λέω γιατί μουσικά, κυριαρχεί ένας ενθουσιασμός, ένα ζουζούνισμα που αυξομειώνει ταχύτητα κι ένταση και φιουζάρει, αλλά με τον τρόπο του καταφέρνει να σου δείξει ότι δεν είναι για σημαντικά, αλλά για πιο ανάλαφρα ζητήματα. Όλα αυτά μπορεί να τα φαντάζομαι εγώ και να μην έχουν σχέση με την έμπνευση της Nubya Garcia, αλλά εγώ σου λέω τι μου βγάζει το κομμάτι, κι αν κρίνω από τον τίτλο του δεν πέφτω και πολύ έξω. Εγώ έτσι πετάω ελεύθερα. Άντε και με καμιά μηχανοκίνητη βόλτα. Αστεράκι (με τεντωμένη τη μια άκρη πάντα!). Και γούσταρα που στα τελειώματα ακούγονται οι μουσικοί να χαχανίζουν ικανοποιημένοι.
3. Hold
Πάλι θα με κοροϊδεύει η μούμια, αλλά αυτό είναι ότι πιο FUCKIN COOL έχω ακούσει τις τελευταίες βδομάδες. Οδηγεί το μπάσο με ένα Νούμπιαν θέμα και σκάει ρυθμός ύποπτος και ζόρικος με αρμονικές στο ημίφως, σκέτη μούρλα. Είναι να το πάρεις και να το κάνεις sample με τα μπούνια αμέσως τώρα αυτό, αλλά άμα σου πω ότι δε χρειάζεται κι ότι μπορείς να το ραπάρεις όλο από πάνω έτσι όπως είναι;
Φοβερά προσεγμένο παίξιμο απ’όλους με απίστευτες λεπτομέρειες για τους πιο παρατηρητικούς κι απαιτητικούς ακροατές, και η τούμπα με ξετρέλανε έτσι όπως χώθηκε ξαφνικά και βαλκανάτα. Έχει και κάτι ωραία solo drums που ξυπνάνε και τον τελευταίο Αφρικανό πολεμιστή. Και πόσο πορωτικά τελειώνει το σόλο και μπαίνει στο ρυθμό ξανά... Φαντάζομαι ότι ακούω σε πιο grimy ύφος το αμαρτωλή Αθήνα, βρώμικες δουλειές βρώμικο χρήμα από πάνω του και παίρνω φωτιά... Επίσης θα μπορούσε να’ναι μέρος κομματιού από Shabaka and The Ancestors αυτό. Διάλειμμα για να συνέλθω απ’την καύλα, επανέρχομαι σε πέντε λεπτά.
4. Contemplation
Ευτυχώς κατάλαβαν τι μου έκαναν η Nubya Garcia και οι 5 της και ξεκινάει με ένα αργό σολάρισμα μπάσου, να προλάβουμε να ηρεμήσουμε λίγο. Σκάει σύνθετος ρυθμός (ντραμς παίζει εδώ ο Moses Boyd κι αυτό φαίνεται) με φοβερή συνοδεία πιάνου και σαξοφώνου, θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω και υποτονική στο ύφος. Μουσικάρες ακούω πάλι ρε τι ανάγκη έχω, ζωάρα κάνω. Κατάλαβε το, καμιά άλλη μουσική δε μπορεί να σου δώσει τόσο ευρύ κι αναλυτικό φάσμα συναισθημάτων όσο η Jazz. Και μάλιστα μόνο με όργανα, χωρίς φωνές. Ακούτε, εμπορικά αμπαλάκια; Ιδέα δεν έχετε!
5. Red Sun
Εδώ η Nubya Garcia βάλθηκε να δείξει σε όλους ότι είναι άξια μαθήτρια του Bobby Hutcherson, τουλάχιστον στο ύφος. Πριν 3-4 δεκαετίες, αυτό θα μπορούσε να ‘ναι άνετα σε κάποιο LP του, ίσως στο Montara που ακούγαμε πριν λίγες μέρες με έναν καλό φίλο. Χωρίς να λέω ότι είχε πρόθεση να ακουστεί vintage, αυτό το κομμάτι καταφέρνει ακριβώς αυτό, αλλά χωρίς την ψευτιά που χαρακτηρίζει συνήθως τέτοιες απόπειρες. Όλα δένουν τέλεια σ’αυτό το ειρωνικό fusion. Δεν έχω τι να πω γι’αυτό το δίσκο, μ’έχει φτιάξει. Το Red Sun μου βγάζει κάτι από νέες προκλήσεις ή κάτι από την ικανοποίηση που νιώθεις όταν καταφέρνεις να βγεις από πάνω σε μια κατάσταση που ήσουν από κάτω.
6. Hold (Alternate Take)
Εδώ μπαίνει πρώτη πρώτη η τούμπα κι ο ρυθμός είναι αρκετά ανατολίτικος, σε σχέση με τα προηγούμενα grooves, αλλά μόλις χωθεί η σαξοφωνάρα της Nubya σε επιστρέφει ακριβώς εκεί που λέει και το όνομα της, στην Αφρικανική Νουβία, κάπου ανάμεσα στην Χαρτούμ και το Αξούμ. Είναι η ίδια σύνθεση με το τρίτο κομμάτι, αλλά διαφέρει και ρυθμικά και στο ύφος. Οι αιθιοπικές ρίζες είναι ξεκάθαρες ενώ δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι θα μπορούσε κανείς να ραπάρει πάνω σ’αυτό. Σίγουρα προτιμώ το τρίτο κομμάτι ανάμεσα στις δυο εκτελέσεις, αλλά κι αυτό τα σπάει. Είμαι σίγουρος ότι όταν το ακούσει ο Mulatu Astatke θα χαμογελάει ολόκληρος και θα νιώθει περήφανος για την κληρονομιά που μας αφήνει.
Οι επιρροές της Nubya Garcia είναι ξεκάθαρες. Η ποιότητα της ακόμα περισσότερο. Και το προσωπικό στυλ που έχει διαμορφώσει, προσεγγίζει την Αφρική από ένα μονοπάτι που δεν είχε ανακαλύψει κανείς άλλος μέχρι τώρα. Πόσο θα γούσταρα να την δω σε καμιά live μπάντα του Akala δεν περιγράφεται. Πάντως την έχω σίγουρη για την αφρόκρεμα της Jazz στο Λονδίνο και την Αγγλία τα επόμενα χρόνια. Δουλειές σαν αυτή, σαν το Nubya’s 5ive δε γίνεται να μείνουν απαρατήρητες. Μπορεί αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ όλα αυτά, ο Shabaka Hutchings ήδη να την προσκαλεί σε ένα απ’τα πολυάριθμα project του, για το καλό όλων μας. Δε χρειάζεται να πω για ποιους είναι αυτός ο δίσκος. Είναι για όλους, όλους όσους έχουν αυτιά. Πάρε και ξαναπάρε και ξαναπάρε με κλειστά τα μάτια, πάρε πολλά αντίτυπα και γέμισε τη μια πλευρά του σαλονιού σου με αυτά, κι άμα θες συνέχισε μέχρι να καλύψεις όλο το σπίτι.
Πέρα απ’την πλάκα. Το Nubya’s 5ive, εκτός από τη δισκάρα που είναι, κυκλοφορεί κι από την Jazzre:freshed, μια alternative Jazz δισκογραφική με έδρα το δυτικό Λονδίνο που δίνει έμφαση στην μαύρη ιστορία της Jazz, αναγνωρίζει κι αναδεικνύει την μαύρη κουλτούρα, την μαύρη εμπειρία. Ψάξε και τις υπόλοιπες δουλειές που κυκλοφόρησε, αξίζουν πραγματικά.
Ο δίσκος είναι προς το παρρόν sold out, αυτό είναι καλό γιατί δείχνει ότι ο κόσμος ίσως δε τα'χει εντελώς χαμένα, ξέρει τι κάνει (μέχρι ένα σημείο τέλος πάντων) και γιατί περιμένουμε επανέκδοση σε καλύτερη ποιότητα. Άμα βιάζεσαι βολέψου με cd ή digital copy! Πάρε κι ένα link από discogs αλλά να ξέρεις ότι οι πωλητές ξηγιούνται μπαμπέσικα λόγω περιορισμένων αντίτυπων κι έχουν ανεβάσει την τιμή στα ύψη. Πάρε κι ένα διαφημιστικό σποτάκι να χαζέψεις.
Το νου σου ε.
Μπήκα τις προάλλες μετά από καιρό να κάνω μια ιντερνετική δισκότσαρκα παύλα σκούπα, να δω τι καινούριο αξιόλογο υπάρχει και να το μαζέψω να ακούσω, και μου ‘φυγε το καφάσι δικέ μου. Πολύ πράμα βγήκε κι εγώ χαμπάριασα στις καθυστερήσεις του 2017, λίγο πριν σφυρίξει λήξη ο διαιτητής. Άντε να δω τώρα πως θα βρω λεφτουδάκια να πάρω τους δίσκους που θέλω, όντας άνεργος (κάνω κάτι ξέμπαρκα ντητζεηλίκια αλλά it’s no big deal, γιατί νομίζεις καταφέρνω να σου κάνω πάσα 2-3 review τη βδομάδα;).
Και που λες, πέφτει το μάτι μου σ’ένα ωραίο εξώφυλλο με έντονα χρώματα, γυναικεία παρουσία και τουρμπάνι στο κεφάλι και λέω ώπα, εδώ είμαστε, ρίξτε σκηνικό καλά μου ηχεία.
Όσο κατέβαινε ο δίσκος έψαξα πληροφορίες κι ανακάλυψα ότι η Nubya Garcia από UK - London με καταγωγή από Καραϊβική, είναι μια νέα σαξοφωνίστρια που έπαιζε ψιλοπρόσφατα πριν λίγα χρόνια με την μπάντα του Bobby Hutcherson (ναι, το αλάνι με το Head On που σου ‘χα μιλήσει γι’αυτό πριν κάνα μήνα). Και γενικά δεν την συγκρατούσε ούτε ο Χουλκ (ανεπιτυχείς προσπάθεια να ξεπεράσω το αστείο “δεν κόβεται ούτε με βαλέ” vol 2, δε το βάζω κάτω θα προσπαθώ μέχρι να τα καταφέρω). Συμμετείχε σε πολυάριθμα projects και live gιgs με διάφορα hep cats
όπως για παράδειγμα με την πολυμελή μπάντα Nerija, την live μπάντα του Congo Natty, έχει παίξει σε κάποια κομμάτια στο Ep των Blue Lab Beats - Freedom, έπαιζε όλο σχεδόν το 2016 με Polar Bear στην Istanbul, με τον Lonnie Liston Smith στο Bristol, έπαιξε support με τους Theon Cross Trio στον Christian Scott (ναι ναι, τον θεό με το αριστουργηματικό Stretch Music) στο EFG London Jazz Festival, έπαιξε με τις Sister Sledge στο Women of the World Festival το 2016, ε δε νομίζεις ότι ήταν καιρός να κάνει κάτι για τον εαυτό της, επιτέλους;
Nubya’s 5ive is the name and it’s hot! Το Ep που κυκλοφόρησε πήρε το όνομα του από τους 5 μουσικούς που τη συνοδεύουν (Ep ξεEp διαρκεί 50 λεπτά περίπου, Lp με τα όλα του είναι στην πραγματικότητα), και νομίζω αξίζει να αναφερθούν οι: Femi Koleoso στα Drums, από τους Ezra Collective που κι αυτοί βγάλαν το δεύτερο LP τους μέσα στο 2017 και είναι πολύ καλό, Joe Armon-Jones στο πιάνο, Daniel Casimir στη μπασάρα, Sheila Maurice-Grey που είναι μαζί και στις Nerija στη τρομπέτα και Theon Cross απ’τους Brass Mask στη τούμπα. Στο δίσκο ωστόσο υπάρχει κι ένα άτυπο έκτο μέλος, ο πιο σημαντικός όλων κατά την άποψη μου, ο υπερντράμερ Moses Boyd λεηντιζ εν τζεντλεμενζ! Μην αμελήσεις να ακούσεις και τις δικές του δουλειές.
Η Nubya Garcia, στο λέω από τώρα, είναι 18 καράτια. Η παίκτρια έχει πολύ ιδιαίτερο στυλ στο παίξιμο, είναι έμπειρη κι ενώ είναι σχετικά νέα στον χώρο στέκεται cool πλάϊ σε καταξιωμένους μουσικούς, κι επίσης δεν ξεχνάει να πει ωραία πραγματάκια όποτε βρίσκει ευκαιρία, πχ να δίνει credits και respect στο Tomorrow’s Warriors, ένα ωδείο/stage που δίνει την ευκαιρία σε φτωχούς λονδρέζους, μαύρους και μη, που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν για μαθήματα μουσικής, να σηκώσουν τα τσεκούρια τους και να διαπρέψουν. Μην αγχώνεσαι, δεν μιλάμε για σχολή βίκινγκ επιδρομών, τσεκούρι λέγεται εις την τζαζζικήν αργκό το μουσικό σου όργανο. Εκεί γνώρισε και πολλούς απ’τους τωρινούς της companions - workmates.
Οφείλω να σου πω ότι το Nubya’s 5ive έχει συγκεντρώσει κάποια αρνητικά σχόλια όσον αφορά την ποιότητα του ήχου στον δίσκο. Γράφεται πως, εκτός από το πρώτο τραγούδι κάθε πλευράς, ο υπόλοιπος δίσκος παρουσιάζει παραμορφώσεις. Δεν τον έχω ακόμα για να το επιβεβαιώσω, αλλά το νου σου. Ας ελπίσουμε ότι θα βγει επανέκδοση σε καλύτερη ποιότητα. Το mastering πάντως έχει γίνει από Cicely Balston, που ‘χει δώσει δείγματα και στο Brand New Ancients της Kate Tempest, ένα δίσκο στον οποίο δεν υπάρχει ακριβώς μουσική, αλλά μόνο απαγγελία-spoken word. Φαίνεται πως σωστά γατόνια, εμπιστεύονται τους ίδιους τεχνικούς ήχου.
Ας αφήσω όμως το Nubya’s 5ive να μιλήσει! Παίζει να ‘χει πολλά να μου πει.
1. Lost Kingdoms
Ξεκινάει με ένα θέμα στο σαξόφωνο και σύντομα ακολουθεί και το μπάσο. Μετά μπαίνουν και οι υπόλοιποι σε έναν ρυθμό που σου γεμίζει το κεφάλι. Θα λεγα ότι η μελωδία είναι μεσημεριανή. Η ώρα που σχολάει ο πολύς κόσμος απ’τις δουλειές και γυρνάει σπίτι κουρασμένος, φορτωμένος με όλες τις κομπλεξικές μαλακίες που του ‘λεγε το αφεντικό ή κι οι κακομαθημένοι πελάτες ακόμα. Και τώρα θέλει να τα ξεχάσει όλα αυτά και να αράξει. Αυτό μου βγάζει. Και λίγο απ’τη βαβούρα των αυτοκινήτων που απομακρύνεται καθώς το κόβεις απ’τον κεντρικό στο στενό που μένεις για να πας σπίτι σου. Τα ντραμς και το μπάσο τα σπάνε αγρίως σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του κομματιού, το πιάνο προσθέτει βάθος. Φοβερά cool κομμάτι με όμορφα γυρίσματα. Λίγο πριν τη μέση αρχίζει να σολάρει η Nubya Garcia για κάνα τρίλεπτο και να δείχνει τα skillz της και μετά παίρνεις λίγη ακόμα ρυθμική Ίον Cheesecake. Πολύ καλή αρχή.
2. Fly Free
Με επιβεβαιώνει το κομμάτι. Τώρα έχεις γυρίσει σπίτι και μπορείς να ασχοληθείς με αυτά που θες. Να ακούσεις τους δίσκους σου, να διαβάσεις τα comics σου, τα συνδρομητικά περιοδικά και τα βιβλία σου. Αυτό που ακούς είναι η μουσική του καταπιεσμένου nerd. Σου τρώνε κάθε μέρα 8 ώρες στην καλύτερη περίπτωση για να μπορείς να γουστάρεις με όσα σε ψυχαγωγούν και να ρθεις στα ίσα σου μετά το μαρτύριο για τα λίγα ψίχουλα που σου δίνουν. Τώρα αν είσαι πιο τυχερό γατόνι και δεν αράζεις σπίτι μόνος, αλλά είχες το κουράγιο για έξω, θα’σαι σε κάνα πολυσύχναστο μέρος με τον κολλητό, όπου περνάνε περαστικοί και μασουλάς κάνα καλαμάκι κάνοντας χαλαρή κουβεντούλα. Και το πιο βασικό, ο ήλιος χτυπάει κατάμουτρα.
Όλα αυτά στα λέω γιατί μουσικά, κυριαρχεί ένας ενθουσιασμός, ένα ζουζούνισμα που αυξομειώνει ταχύτητα κι ένταση και φιουζάρει, αλλά με τον τρόπο του καταφέρνει να σου δείξει ότι δεν είναι για σημαντικά, αλλά για πιο ανάλαφρα ζητήματα. Όλα αυτά μπορεί να τα φαντάζομαι εγώ και να μην έχουν σχέση με την έμπνευση της Nubya Garcia, αλλά εγώ σου λέω τι μου βγάζει το κομμάτι, κι αν κρίνω από τον τίτλο του δεν πέφτω και πολύ έξω. Εγώ έτσι πετάω ελεύθερα. Άντε και με καμιά μηχανοκίνητη βόλτα. Αστεράκι (με τεντωμένη τη μια άκρη πάντα!). Και γούσταρα που στα τελειώματα ακούγονται οι μουσικοί να χαχανίζουν ικανοποιημένοι.
3. Hold
Πάλι θα με κοροϊδεύει η μούμια, αλλά αυτό είναι ότι πιο FUCKIN COOL έχω ακούσει τις τελευταίες βδομάδες. Οδηγεί το μπάσο με ένα Νούμπιαν θέμα και σκάει ρυθμός ύποπτος και ζόρικος με αρμονικές στο ημίφως, σκέτη μούρλα. Είναι να το πάρεις και να το κάνεις sample με τα μπούνια αμέσως τώρα αυτό, αλλά άμα σου πω ότι δε χρειάζεται κι ότι μπορείς να το ραπάρεις όλο από πάνω έτσι όπως είναι;
Φοβερά προσεγμένο παίξιμο απ’όλους με απίστευτες λεπτομέρειες για τους πιο παρατηρητικούς κι απαιτητικούς ακροατές, και η τούμπα με ξετρέλανε έτσι όπως χώθηκε ξαφνικά και βαλκανάτα. Έχει και κάτι ωραία solo drums που ξυπνάνε και τον τελευταίο Αφρικανό πολεμιστή. Και πόσο πορωτικά τελειώνει το σόλο και μπαίνει στο ρυθμό ξανά... Φαντάζομαι ότι ακούω σε πιο grimy ύφος το αμαρτωλή Αθήνα, βρώμικες δουλειές βρώμικο χρήμα από πάνω του και παίρνω φωτιά... Επίσης θα μπορούσε να’ναι μέρος κομματιού από Shabaka and The Ancestors αυτό. Διάλειμμα για να συνέλθω απ’την καύλα, επανέρχομαι σε πέντε λεπτά.
4. Contemplation
Ευτυχώς κατάλαβαν τι μου έκαναν η Nubya Garcia και οι 5 της και ξεκινάει με ένα αργό σολάρισμα μπάσου, να προλάβουμε να ηρεμήσουμε λίγο. Σκάει σύνθετος ρυθμός (ντραμς παίζει εδώ ο Moses Boyd κι αυτό φαίνεται) με φοβερή συνοδεία πιάνου και σαξοφώνου, θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω και υποτονική στο ύφος. Μουσικάρες ακούω πάλι ρε τι ανάγκη έχω, ζωάρα κάνω. Κατάλαβε το, καμιά άλλη μουσική δε μπορεί να σου δώσει τόσο ευρύ κι αναλυτικό φάσμα συναισθημάτων όσο η Jazz. Και μάλιστα μόνο με όργανα, χωρίς φωνές. Ακούτε, εμπορικά αμπαλάκια; Ιδέα δεν έχετε!
5. Red Sun
Εδώ η Nubya Garcia βάλθηκε να δείξει σε όλους ότι είναι άξια μαθήτρια του Bobby Hutcherson, τουλάχιστον στο ύφος. Πριν 3-4 δεκαετίες, αυτό θα μπορούσε να ‘ναι άνετα σε κάποιο LP του, ίσως στο Montara που ακούγαμε πριν λίγες μέρες με έναν καλό φίλο. Χωρίς να λέω ότι είχε πρόθεση να ακουστεί vintage, αυτό το κομμάτι καταφέρνει ακριβώς αυτό, αλλά χωρίς την ψευτιά που χαρακτηρίζει συνήθως τέτοιες απόπειρες. Όλα δένουν τέλεια σ’αυτό το ειρωνικό fusion. Δεν έχω τι να πω γι’αυτό το δίσκο, μ’έχει φτιάξει. Το Red Sun μου βγάζει κάτι από νέες προκλήσεις ή κάτι από την ικανοποίηση που νιώθεις όταν καταφέρνεις να βγεις από πάνω σε μια κατάσταση που ήσουν από κάτω.
6. Hold (Alternate Take)
Εδώ μπαίνει πρώτη πρώτη η τούμπα κι ο ρυθμός είναι αρκετά ανατολίτικος, σε σχέση με τα προηγούμενα grooves, αλλά μόλις χωθεί η σαξοφωνάρα της Nubya σε επιστρέφει ακριβώς εκεί που λέει και το όνομα της, στην Αφρικανική Νουβία, κάπου ανάμεσα στην Χαρτούμ και το Αξούμ. Είναι η ίδια σύνθεση με το τρίτο κομμάτι, αλλά διαφέρει και ρυθμικά και στο ύφος. Οι αιθιοπικές ρίζες είναι ξεκάθαρες ενώ δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι θα μπορούσε κανείς να ραπάρει πάνω σ’αυτό. Σίγουρα προτιμώ το τρίτο κομμάτι ανάμεσα στις δυο εκτελέσεις, αλλά κι αυτό τα σπάει. Είμαι σίγουρος ότι όταν το ακούσει ο Mulatu Astatke θα χαμογελάει ολόκληρος και θα νιώθει περήφανος για την κληρονομιά που μας αφήνει.
Οι επιρροές της Nubya Garcia είναι ξεκάθαρες. Η ποιότητα της ακόμα περισσότερο. Και το προσωπικό στυλ που έχει διαμορφώσει, προσεγγίζει την Αφρική από ένα μονοπάτι που δεν είχε ανακαλύψει κανείς άλλος μέχρι τώρα. Πόσο θα γούσταρα να την δω σε καμιά live μπάντα του Akala δεν περιγράφεται. Πάντως την έχω σίγουρη για την αφρόκρεμα της Jazz στο Λονδίνο και την Αγγλία τα επόμενα χρόνια. Δουλειές σαν αυτή, σαν το Nubya’s 5ive δε γίνεται να μείνουν απαρατήρητες. Μπορεί αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ όλα αυτά, ο Shabaka Hutchings ήδη να την προσκαλεί σε ένα απ’τα πολυάριθμα project του, για το καλό όλων μας. Δε χρειάζεται να πω για ποιους είναι αυτός ο δίσκος. Είναι για όλους, όλους όσους έχουν αυτιά. Πάρε και ξαναπάρε και ξαναπάρε με κλειστά τα μάτια, πάρε πολλά αντίτυπα και γέμισε τη μια πλευρά του σαλονιού σου με αυτά, κι άμα θες συνέχισε μέχρι να καλύψεις όλο το σπίτι.
Πέρα απ’την πλάκα. Το Nubya’s 5ive, εκτός από τη δισκάρα που είναι, κυκλοφορεί κι από την Jazzre:freshed, μια alternative Jazz δισκογραφική με έδρα το δυτικό Λονδίνο που δίνει έμφαση στην μαύρη ιστορία της Jazz, αναγνωρίζει κι αναδεικνύει την μαύρη κουλτούρα, την μαύρη εμπειρία. Ψάξε και τις υπόλοιπες δουλειές που κυκλοφόρησε, αξίζουν πραγματικά.
Ο δίσκος είναι προς το παρρόν sold out, αυτό είναι καλό γιατί δείχνει ότι ο κόσμος ίσως δε τα'χει εντελώς χαμένα, ξέρει τι κάνει (μέχρι ένα σημείο τέλος πάντων) και γιατί περιμένουμε επανέκδοση σε καλύτερη ποιότητα. Άμα βιάζεσαι βολέψου με cd ή digital copy! Πάρε κι ένα link από discogs αλλά να ξέρεις ότι οι πωλητές ξηγιούνται μπαμπέσικα λόγω περιορισμένων αντίτυπων κι έχουν ανεβάσει την τιμή στα ύψη. Πάρε κι ένα διαφημιστικό σποτάκι να χαζέψεις.
Το νου σου ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου