Την παροτρύνει να κάνει το μεγάλο βήμα και να πάει να δοκιμάσει την τύχη της στη Νέα Υόρκη, κι έτσι γίνεται. Πράγματι, η Bobbi Humphrey στέλνει μια επιστολή στο Apollo Theater και τους ζητάει να τη βάλουν να παίξει εκεί, παίρνει θετική απάντηση για την μέρα των ερασιτεχνών, και πραγματικά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, από ερασιτέχνης γίνεται επαγγελματίας μουσικός. Μόλις την 3η μέρα της στη Νέα Υόρκη, παίζει με τον Duke Ellington κι από εκεί κι έπειτα έπαιξε με πολλούς και διάφορους γιατί μπορούσε.
Είναι η πρώτη γυναίκα που καταφέρνει να κλείσει συμβόλαιο για δίσκο στην θρυλική Blue Note, τον πρώτο της προσωπικό δίσκο, Flute-In το 1971. Παίρνει τον ανεπίσημο τίτλο Mistress of the Flute, (και λίγα χρόνια μετά τον τίτλο καλύτερης οργανοπαίκτριας γενικά, κι ένα χρόνο μετά τον τίτλο της καλύτερης φλαουτίστριας, η επιτυχία δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για την Bobbi, την είχε στην αφάνα της) βγάζει τον επόμενο της δίσκο Dig This! τον επόμενο χρόνο, και μετά το Blacks And Blues, για το οποίο θα σου μιλήσω τώρα σε δυο λεπτάκια.
Συνολικά έβγαλε 6 δίσκους στην Blue Note, μεταπήδησε στην Epic για άλλους 3, και πριν ιδρύσει την δική της δισκογραφική το 1993, Paradise Sounds, είχε από μια κυκλοφορία σε άλλες δυο δισκογραφικές. Καθόλου άσχημα. Φυσικά ταυτόχρονα με όλα αυτά, έπαιζε και σε live-sets ή και στα album άλλων, διόλου ασήμαντων, πχ Stevie Wonder, Lee Morgan κλπ.
Το Blacks And Blues είναι σίγουρα το πιο εμπορικό και μάλλον πιο ελαφρύ album της, ηχογραφημένο ολόκληρο μέσα σε 3 μέρες, από τις 6 μέχρι της 9 Ιουνίου του 73, στο Sound Factory του Los Angeles, γι’αυτό και η συνοχή του είναι ισχυρότατη, αν το ακούς αφηρημένος και δεν ξέρεις τα κομμάτια, δεν καταλαβαίνεις πότε έχει αλλάξει απ’το ένα track στο επόμενο.
Δε γίνεται να μιλήσεις γι’αυτόν τον δίσκο και να μην αναφερθείς στους παραγωγούς του, τα αδέρφια Fonce & Larry Mizell. Το σημαντικό που πρέπει να γνωρίζεις γι’αυτούς τους κύριους, είναι ότι χρησιμοποιούσαν πάνω κάτω την ίδια μπάντα στις ηχογραφήσεις τους, μια ομάδα μουσικών που πιστεύαν σ’αυτούς και παίζαν για χρόνια μαζί, άρα και η ενορχήστρωση, ο ήχος στο παίξιμο τους, είναι εξασφαλισμένα δεμένος. Πολλοί απ’αυτούς είναι ονοματάρες κι έχουν κυκλοφορίσει και δικές τους δουλειές, πχ ο ντράμερ Harvey Mason, ο κρουστός King Errisson, ή ο μπασίστας Chuck Rainey.
Άλλες δουλειές των αδερφών Mizell, συμπεριλαμβάνουν δίσκους των Jackson 5, του Michael Jackson, του Donald Byrd, του Johnny Hammond, της Elaine Brown (I’m showing some huuuuuge respect here) και πολλών άλλων.
Συγκεκριμένα για το Blacks And Blues, τα αδέρφια Mizell φρόντησαν για έναν overall καλό funky jazz/fusion δίσκο παρ’όλο που πρωταγωνιστεί το φλάουτο. Όμως δε το παρακάνει και τα υπόλοιπα όργανα ή και τα φωνητικά, έχουν επίσης σημαντικό ρόλο και μάλιστα εκεί που χρειάζεται, ώστε να μην μιλάμε για μονόπρακτο φλάουτου και να μη κουράζει. Επίσης, αν και δε γράφει κάτι στα credits του δίσκου, έχω την εντύπωση ότι οι συνθέσεις είναι δικές τους.
Οι πιο παρατηρητικοί, πιθανόν θα πρόσεξαν το unisex μπλουζάκι αλλά και γενικά το στυλ της Bobbi στο εξώφυλλο, κάποιοι άνθρωποι είναι μπροστά απ’την εποχή τους χωρίς να το κάνουν καν θέμα.
1. Chicago, Damn
Ο δίσκος ανοίγει με τον ήχο του ανέμου, (μιας που αναφέρεται στο Σικάγο, την πόλη των ανέμων) κι έναν supercool ρυθμό με κάποια καταπληκτικά πλήκτρα να τον συνοδεύουν και μέχρι να τα γράψω αυτά, να’τα και τα cabasa ή Binzasara (δε μπορώ να τα ξεχωρίσω απ’τον ήχο, κάτι σα μαράκες είναι σε περίπτωση που αναρωτιέσαι) να βαράνε μαζί. Late at night when things go wrong, skyways smoking, nobody’s joking, people coming in old enough to vote, or rapping in the park way past dark και νομίζω ότι όλοι ικανοποιήθηκαν, να το πω σεμνά μην αρχίσω να μιλάω πρόστυχα. Όλα αυτά με μια μελωδία κι ένα στυλ που θυμίζει έντονα το Inner City Blues (Make Me Wanna Holler) του μοναδικού Marvin Gaye και κάπου εκεί, λίγο μετά το συνθ και την εξίσου καλή δεύτερη στροφή, αρχίζει για πρώτη φορά το φλάουτο να σολάρει. Όλα τα όργανα παίρνουν το χρόνο τους αλλά καταρχήν το μπάσο κι έπειτα τα κρουστά (τρίγωνα κατά βάση) σε συνδυασμό με την funky κιθάρα με κέρδισαν. Προς το τελείωμα γέλασα γιατί έχει ένα σημείο που η μελωδία και τα chords θυμίζουν λίγο το Smooth Operator.
2. Harlem River Drive
Απ’την πόλη των ανέμων στον ποταμό Χάρλεμ. Εδώ ο ρυθμός δε μ’έψησε και τόσο αλλά πάλι έχουμε και γαμώ τα μπάσα. Το φλάουτο όμως μ’άρεσε περισσότερο εδώ. Είναι λιγότερο funky αλλά πιο smooth απ’το πρώτο κομμάτι. Μέχρι στιγμής, αυτό που μου βγάζει ο δίσκος είναι σα να ‘σαι βόλτα με τον κολλητό σου και το σάπιο αυτοκίνητο του (αυτός οδηγάει, πάντα, εσύ απλά απολαμβάνεις τη βόλτα γιατί δεν έχεις δίπλωμα, κοτζάμ μαντράχαλος έγινες κι ακόμα να προκόψεις) κάπου στα προάστια της μεγαλούπολης, με τα παράθυρα ανοιχτά και θέα προς τη θάλασσα, αλλά όχι παραλία/αμμουδιά, κάτι πιο βρώμικο, με τσιμέντο και ψηλά κτίρια και σιχαμένη σκόνη με ζεστό αέρα. Και σ’αυτό το track έχει ωραίο τραγούδι.
Το ‘χουν διασκευάσει και σαμπλάρει πολλοί, με σημαντικότερους κατά τη δική μου άποψη τον Common στο Just In The Nick Of Rhyme, τον Ras G στο Harlem Negus, τους Smif-N-Wessun στο Cession At The Doghille και τον Freddie Gibbs στο Sly Polaroid.
3. Just A Love Child
Μπαλαντοειδές τραγούδι και για πρώτη φορά ακούμε την φωνή της Bobbi Humphrey που ενισχύει τη θεωρία ότι αν ήμασταν συμμαθητές θα μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Κι εδώ σολάρει ωραία το φλάουτο κι έχει κάποιες ωραίες αλλαγές στο παίξιμο και στο στυλ της ενορχήστρωσης που και που.
Αυτό μου βγάζει σαν feeling κάτι σαν διάλλειμα για στρίψιμο τσιγάρου. Σα να συμβαίνουν διαρκώς πράγματα αλλά τώρα έχει χαλαρώσει λίγο η κίνηση και είναι ευκαιρία. Θα ήθελα να ακούω περισσότερο την φωνή της Bobbi πάντως. Το’χουν ξεψαχνίσει αρκετοί, μεταξύ άλλων ο Masta Ace στο Way Of The World κι ο Cesar Comanche στο Up & Down.
Αυτό ήταν, τελειώσαμε με την πρώτη πλευρά του δίσκου και πάμε στην δεύτερη.
4. Blacks And Blues
Το μπάσο ακούγεται τέλεια όταν ξεκινάει το κομμάτι, και το πιάνο τα σπάει. Είναι σα να θέλει να σε ξεκουράσει. Πάλι κυριαρχεί αυτό το προαστιακό/παραλιακό συναίσθημα. Τα φωνητικά είναι τα πιο afro σε όλο το δίσκο παρ’όλη τη smoothότητα τους κι αυτό σίγουρα μ’αρέσει. Στοιχεία ή και sample απ’το κομμάτι δεν έχουμε πάρει μόνο εγώ κι εσύ. Digable Planets στο The Art Of Easing, Madlib στο Stepping Into Tommorrow, Eric B & Rakim στο Keep The Beat, Mobb Deep στο Peer Pressure (Large Professor Remix) και πολλοί άλλοι. Εγώ θα 'παιρνα πάντως με την πρώτη ευκαιρία.
5. Jasper Country Man
Για κάποιο λόγο απ’τα προάστια, με πάει προς το κέντρο τώρα. Βλέπω ύποπτες φάτσες και σηκωμένους γιακάδες. Καπέλα και σκουφιά εμφανίζονται. Με μπέρδεψε λίγο μπορώ να πω, δε ξέρω αν μου άρεσε ή όχι και δεν πιάνω τον λόγο που ονομάστηκε έτσι όπως ονομάστηκε. Πάντως αυτός ο Jasper Country Man πρέπει να την έχει κάνει και να’ναι κάπου εδώ τριγύρω στο κέντρο. Κι απ’αυτό έχουν πάρει οι Digable Planets, στο Blowing Down (λες γι’αυτό να’ναι δισκάρα το Blowout Comb? Έτσι είναι όταν παίρνεις από αφάνα).
6. Baby’s Gone
Αυτό ξεκινάει σε πιο Soul ύφος αλλά αν εξαιρέσουμε ότι είναι αργό, κάπως σαν το Just A Love Child, γρήγορα επιστρέφει στον ήχο που βαρούσαν και τα προηγούμενα tracks. Κάπου κάπου σιγοτραγουδάει νεανικά/εφηβικά κάπως και η Bobbi. Εδώ έχουμε περισσότερη κιθάρα απ’τα υπόλοιπα κομμάτια κι επίσης κάποια πολύ ωραία ρυθμικά γυρίσματα. Δεν με ενθουσίασε αλλά δεν ήταν κι άσχημο.
Αυτά που λες με το Blacks And Blues. Πολύ ωραίος δίσκος για να βάλεις να παίζει καθώς διαβάζεις, ή καθώς κάνεις τις πρωϊνές δουλειές του σπιτιού, για να μη ζεις σ’αυτό το αχούρι. Σίγουρα δεν είναι ο δίσκος που θα διαλέξεις για να πάρεις τα ναρκωτικά σου, δεν προσφέρεται για τέτοιες εμπειρίες. Εκτός αν θες να πειραματιστείς, με δική σου ευθύνη πάντα ε;
Από το 1971 μέχρι και το 1975 (στην Blue Note εποχή της δηλαδή) η Bobbi Humphrey είχε την πιο δημιουργική της περίοδο, συνεργάστηκε με ταλεντάρες σαν και του λόγου της, ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο για συναυλίες, έζησε τα καλύτερα της χρόνια. Το 1975 μάλιστα στον δίσκο Fancy Dancer συνεργάστηκε με την αρπίστρια Dorothy Ashby (που σου λεγα για το Afro-Harping, καλά το ξέχασες;). Όχι ότι μετά δεν έκανε το ίδιο, αλλά έγινε πιο pop, πιο εμπορική, πιο νερομπλιάτς τέλος πάντων. Αν σ’άρεσε το Blacks And Blues και θες κι άλλους δίσκους της, εγώ θα σου πρότεινα να προτιμήσεις τους δίσκους αυτής της εποχής, αλλά άμα μου πεις ότι ο καθένας έχει το γούστο του, δε θα μπορέσω να διαφωνίσω. Πάντως το Blacks And Blues είναι πολύ αντιπροσωπευτικό όσον αφορά τον ήχο στις αρχές των σέβεντ1ς. Για μένα θα ήταν η πρώτη επιλογή ανάμεσα στα album της Bobbi Humphrey. Δυστυχώς δεν τον έχω ακόμα, αλλά σκοπεύω να τον αποκτήσω κάποια στιγμή. Σε περίπτωση που κάνεις Jazz δισκοθήκη, θα έπρεπε ωστόσο να τον έχεις, τουλάχιστον για ιστορικούς λόγους. Είπαμε, πρώτη γυναίκα που ως leader κυκλοφορεί δίσκο στην Blue Note και bonus παραγωγή αδερφών Mizell. Λίγο δε το λες. Στα link σου 'χω την πρώτη έκδοση του δίσκου όπως πάντα, αλλά άμα ψάξεις θα βρεις και τις επανεκδόσεις, αν δε σε πειράζει να 'χεις όποια έκδοση να'ναι...
Και λίγα λόγια απ’το εξώφυλλο που πιθανόν είναι πολύ μικρά για να δεις: Bobbi Humphrey. Where’s she coming from? Where’s she going to? If we’re straight on our priorities, you’ll be listening to her album while I tell you about some of the answers… First principle: she’s positive energy. Black energy, a black woman leaping oceans and continents at a single bound. With positive strength of purpose. Further, she’s black purity. Hear that in her intonation. Without trickery. She knows the gimmicks, scorns to use ‘em. Rather, she’ll face you and relate what’s in her heart, faithfully and incorruptibly.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου